Morgunn - 01.06.1966, Qupperneq 24

18
MORGUNN
maður vita, að Jesús hafi risið upp frá dauðum á þriðja degi,
að hann hafi birzt margsinnis vinum sínum vikurnar, sem á
eftir upprisunni fóru, og sannfært þá þannig um, að hann
lifði líkamsdauðann, og sent lærisveinana út til að prédika
það, sem hann hafði kennt þeim. Þessi vitneskja er kristn-
um manni mikil ástæða til að trúa því, að hann lifi líkams-
dauðann, og hann minnir á ritningarorð eins og þessi: ,,Ég
lifi og þér munuð iifa“, og ,,Guð er ekki Guð dauðra, heldur
lifenda“, ummæli, sem hvortveggja eru eftir Jesú höfð.
Af þessum staðreyndum geta margir trúað, og þeir finna
enga ástæðu til að gera greinarmun trúar og þekkingar í
þessum efnum. Og venjulega hefur þetta fólk enga samúð
með þeim, sem vilja ekki eða geta ekki aðhyllzt sömu rök-
semdir og það, hið trúaða fólk. Og þetta fólk hefur tilhneig-
ingu til að álasa þeim, sem ekki „hafa trú“. En þetta er frá-
leitt. Mikill hópur manna, og sennilega sívaxandi á vorri
vísindaöld, segir blátt áfram: „Mér er ekki eðlilegt að trúa.
Ég get ekki trúað. Ég hlýt að krefjast þess að fá að mynda
mér skoðun af staðreyndum. Mér er fullljóst, að tilfinningar,
óskir og vonir geta auðveldlega farið með fólk út í vegleys-
ur, og þangað langar mig ekki. Ef hægt er að sýna mér skyn-
samlegar líkur, þótt endanlega sönnun sé ekki unnt að fá,
þá tek ég likunum feginshendi“.
Ég hef mikla samúð með þessari afstöðu, og mig langar
til að sýna fram á nokkur þeirra sönnunargagna, sem benda
til framlífs.
Hvað er sönnun fyrir framlífi?
Ef þú leitaðir sambands við vin í öðru landi, gætir þú þá
gengið úr skugga um, að það væri raunverulega hann, sem
þú næðir sambandi við? Flestir myndu svara játandi. Og ég
lít svo á, að skynsamlegur grundvöllur fyrir slíkri játningu
væri þessi: 1) Endurminningar, sem þið tveir, vinurinn og
þú, eigið, en enginn þirðji aðili með ykkur, sem gæti blekkt
þig og látizt vera vinurinn fjarlægi. 2) Persónuleg sérkenni