Morgunn - 01.06.1966, Síða 28

22
MORGUNN
una úr undirvitund jarðneska fundargestsins? Þetta er meg-
invandamál, þegar um er að ræða miðlaorðsendingar, sem
tjá sig komna frá framliðnum.
Nú munu sumir segja: „Gæti ekki hinn framliðni gestur
komið gegnum miðilinn einhverju því á framfæri, sem hann
vissi, en ekki nokkur lifandi mannvera veit, en sem þó er
hægt að sannreyna síðar með eftirgrennslan, að var rétt?“
Til dæmis, gæti hinn framliðni við sambandið ekki sagt til um
falinn fjársjóð eða týndan hlut?
Jú, og þetta hefur verið gert. Þannig var sagt til um
,,Edgar“-kapelluna í Glastonbury, svo að hún fannst eftir til-
vísun gegn um miðil. Annað dæmi er líka sannfærandi: Mað-
ur nokkur risti, nokkru fyrir andlát sitt, ákveðin merki í
tígulstein, braut steininn í tvennt, afhenti systur sinni ann-
an hlutann og sagði henni um leið, að hann ætlaði að fela
vandlega hinn hlutann og segja síðan til um, hvar hann væri,
ef honum væri það unnt eftir dauðann. Manninum tókst að
standa við þetta loforð.
En sannar þetta þá fullkomlega, að sá sem þetta vissi, og
er látinn, sé á lífi? Það mætti geta þess til, að miðillinn hefði
í transi notað skyggnigáfu sína til að komast fyrir um týndu
eða földu hlutina, án þess að framliðni maðurinn sé þar
nokkuð að verki.
Enn má segja: „Langi X til að ná sambandi við vin sinn Y,
sem er látinn, af hverju sendir hann þá ekki einhvern vina
sinna á miðilsfundinn í sinn stað?“ Það sem þá kynni að
koma fram hjá miðlinum væri a. m. k. ekki sótt í vitund
X, eða endurminningar hans um Y. Slíkar tilraunir, að láta
annan fara í sinn stað á miðilsfundinn, hafa margsinnis ver-
ið gerðar, og hafa stundum borið merkilegan árangur, þeg-
ar fundargesturinn, sem fór í stað vinar síns á fundinn, vissi
ekkert um hinn framliðna annað en það eitt, hvað hann hét.
En ef við erum tortryggin, kunnum við að geta okkur þess
til, að miðillinn lesi úr huga gestsins, að hann sé þar í stað
vinar síns X, nái síðan fjarhrifasambandi við X og nái frá
honum upplýsingum um vin hans, hinn látna Y.