Morgunn - 01.06.1966, Side 30

24 MORGUNN
sem presturinn hafði flutzt úr 16 mánuðum fyrr en þetta
gerðist.
„Gott kvöld,“ sagði hún kjökrandi, „ég býst við að þér
séuð búnir að gleyma mér, en ég á við yður mjög brýnt
erindi. Faðir minn liggur fyrir dauðanum. Hann fór mjög
sjaldan í kirkju, en einu sinni eða tvisvar fengum við hann
þó til að fara i kirkju meðan þér voruð hjá okkur. Mig lang-
ar svo til að biðja yður að koma til hans og biðja með hon-
um áður en hann deyr.“
„Ég skal koma nú þegar,“ svaraði prestur. Hann tók regn-
hlífina sína, setti upp hattinn og lagði af stað með stúlkunni
út í ausandi rigninguna í fimm mílna gönguferð.
Þegar hann kom að húsi hins deyjandi manns, tók hús-
freyja hjartanlega á móti honum. „En hvað það er fallegt af
yður að koma til okkar,“ sagði hún, „en hvernig vitið þér,
að maðurinn minn er að deyja?“
„Dóttir yðar kom og sótti mig,“ svaraði prestur nokkuð
undrandi.
„Komið nú þegar upp á loft með mér,“ sagði konan. „Ég
ætla að tala við yður á eftir.“
Presturinn gekk að dánarbeðinum, talaði við sjúklinginn
og baðst fyrir með honum. Örskömmu síðar andaðist hinn
sjúki. Þá sneri prestur sér að konunni, sem nú var orðin
ekkja, og spurði, hvar dóttir hennar væri, hann hefði ekki
séð hana síðan hann kom inn i húsið.
Konan svaraði: „Ég varð alveg hissa, þegar þér komuð
hingað óvænt með öllu í kvöld, og ég spurði, hver hefði sagt
yður, að maðurinn minn lægi fyrir dauðanum. Þér sögðuð
mér, að dóttir mín hefði sótt yður og að þið hefðuð fylgzt
að hingað. Hafið þér alls ekki heyrt, að dóttir mín dó fyrir
einu ári?“
Nú kom röðin að prestinum að verða forviða. „Dáin —“,
sagði hann með sterkri geðshræringu, „hún kom að dyrum
mínum, hringdi dyrabjöllunni og fylgdist með mér hingað.
Og, sjáið þér til, ég hugsa að ég geti fært sönnur á mál mitt.
Þar sem vegurinn var bilaður á einum stað, var varðmaður