Morgunn - 01.06.1966, Qupperneq 58

52
MORGUNN
ekki slysi. Ég svipaðist um á hafnarbakkanum. Þar var
engan mann að sjá. Jú, þarna gægðist höfuðið á gamla mann-
inum fram fyrir húshorn. Ég leit af honum andartak og á
meðan hvarf hann. Síðar sá ég honum þó aftur bregða fyrir.
Þetta var það síðasta, sem ég þóttist sjá, áður en slysið
varð. Ég þóttist ekki vita fyrri til en blár loginn stóð út úr
kassanum yfir aflvélinni. Hömlurnar biluðu, og búnt af sver-
um járnpípum skall niður í lestina og yfir þá þrjá menn, sem
þar voru. Ég sá, eins og áður, að allur botninn brast úr skip-
inu, en mennina sá ég ekki, því að ég hrökk upp í þessum
sömu svifum.
Svo kom að þvi, að ég skipti um starf. Ég var ráðinn til
þess að hlaupa í skarðið fyrir kranastjóra, sem voru í sumar-
leyfum. Og þessi vinna mín hófst hjá Burmeister & Wain.
Venjan er sú, að hefja slík störf umsvifalaust og án alls
fyrirvara. Mér var fylgt að krana þeim, sem ég átti að
stjórna. Mér hnykkti við, er ég sá kranann og las áletrunina:
Nurnberg 1910. Þetta var kraninn, sem mig var tvívegis búið
að dreyma. Á því var ekki nokkur minnsti vafi. En hvað var
í raun og veru að óttast? Átti maður að taka mark á þessu
draumarugli? Og þó!
Ég klifraði upp í kranann. Þar hitti ég þann, sem stjórnað
hafði krananum, og átti að vera þar með mér fyrstu dag-
ana, á meðan ég væri að kynnast tækinu. Sá hét Ásvald. Ég
kunni ekki við, að hætta á síðustu stundu og segja, að mig
hefði dreymt svo undarlega, að ég þyrði ekki að takast starf-
ið á hendur. Menn hefðu þá haldið, að ég ætti hvergi heima
nema á Kleppi.
Mér varð ósjálfrátt að beygja mig í keng um leið og ég
fór inn í stýrishúsið.
,,Nú! Þú kannast við verkfærið?“ sagði Ásvald. „Hefurðu
unnið hér áður?“
,,Nei!“ svaraði ég. „Ég hef aldrei komið upp í svona
krana fyrr.“
f raun og veru var það svo, að fóðraður járnbiti var yfii’
dyrunum, sem ekki sást utanfrá. Höfðu viðgerðarmenn fyr-