Morgunn - 01.12.1970, Qupperneq 10

88
MORGUNN
tíma alveg skilyrðislaust og án allrar nbyrgðar á því, hvernig
þú sóar honum eða hvað þú gjörir við hann; þurfir engan að
því að spyrja og megir nota hann alveg eins og þér sýnist eða
langar til í það og það skiptið? Sá kann að eiga timann, sem er
voldugri en þú og valdið hefur bæði til þess að fá þér hann í
hendur og til þess að taka hann frá þér aftur. Og þegar hann
spyr — og hann hlýtur að spyrja einhvern tíma, hvað þér hafi
orðið úr árum og dögum ævi þinnar, þá kannt þú að visu að
geta færzt undan því að svara þeirri spurningu. Þú kannt að
kjósa það heldur að þegja. En það stoðar bara ekki neitt vegna
þess, að líf þitt er þegar búið að svara spurningunni. Tími þinn
er búinn að leiða það i ljós, hvað þér hefur orðið úr honum og
hvers virði þú hefur gert líf þitt bæði sjálfum þér og öðrum.
Annars held ég, að hinn mikli höfundur tímans geymi það
ekki endilega til hinzta sólarlags að spyrja þessarar spurningar,
né heldur að hann geri það fyrst og fremst til þess að sanna á
okkur sakir til dcms og eilifrar refsingar. Ég held, að hann
spyrji vegna þess, að honum þykir vænt um okkur og vill þess
vegna ekki sjólfra okkar vegna, að við förum að ráði okkar
eins og heimskingjar. Og þess vegna held ég líka, að hann
spyrji okkur ekki að þessu bara einu sinni, heldur við sólarlag
livers einasta ævidags. Og okkur væri áreiðanlega hollt að hug-
leiða þá spurningu og reyna að svara henni miklu oftar en við
almennt gerum. Ég held, að við mættum og ættum að reyna að
svara henni á hverju einasta kvöldi. Og ég held, að hann spyrji
vegna þess, að okkur er það öllum brýn nauðsyn að reyna að
gera okkur grein fyrir því í tíma og áður en við erum komin í
kör, hvað það er frómunalega heimskulegt að leggja á það
meginkappið alla ævina að reyna að öðlast og eignast það og
það helzt, sem við þó vitum alveg upp á okkar tíu fingur, að
tekið verður af okkur allt saman og undantekningarlaust, þegar
ævi okkar takmarkaða tíma hér á jörð er lokið.
Einhver kann að reyna að hugga sig við það, að hann kunni
ef til vill að sleppa við þá fátækt á þann einkennilega hátt, að
hann verði þá sjálfur að engu og ekki framar til. En er það nú
ekki ansi léleg huggun, þegar á allt er litið, að lifa þessu lífi,