Morgunn - 01.12.1970, Qupperneq 64

142
MORGUNN
væðingarinnar höfum við eitrað loft og jörð og sjó. Við sjáum
fram á vaxandi eyðilegging dýralífs og gróðurs af þessa völd-
um. Við höfum meira að segja reiknað út og fært að þvi óhrekj-
anleg rök, að mannfólkið sjálft hljóti að verða að vesalingum,
veslast upp og deyja út innan tiltölulega skamms tíma, ef svo
verður haldið fram sem horfir.
Er það von, að æskan sé ánægð með þessa veröld, sem hún
á að erfa? Og getum við ætlazt til þess, að hún sjái skynsamleg
ráð til úrbóta, úr því að við sjáum þau ekki heldur? Getum við
ætlazt til þess af henni? Getum við gert þær kröfur til hennar?
„Ef æskan vill rétta þér örfandi hönd,
þá ertu á framtíðar vegi“.
Þessum orðum skáldsins ættum við aldrei að gleyma, allra
sízt nú. Sú staðreynd blasir við í æ ríkara mæli, að æskan vill
ekki lengur rétta okkur örvandi hönd. Stafar þetta aðeins af
spillingu hennar, léttúð og vanþakklæti? Eða á það rót að
rekja til þess, að augu hennar eru að opnast fyrir því, að við
séum ekki á framtíðarveginum lengur? Er það þess vegna, að
hún snýr við okkur bakinu? Er það þess vegna, að hún er ráð-
villt, óánægð, leið á lífinu að meira og minna leyti og reyn-
ir að gera uppreisn gegn því, oft á öfgafullan hátt, að því er
okkur finnst, og án þess að koma auga á leiðir að bjartari og
betri framtið?
Eg held, að hverjum heilvita manni á hvaða aldri sem hann
er, hljóti að verða það ljóst, ef hann ekki lælur hávaðann og
gargið æra frá sér alla rólega og skynsamlega hugsun, að fram-
tíðarhorfurnar á þessari jörð nú eru allt annað en glæsilegar
hvert sem litið er. Jafn auðsætt er hitt, að það er ekki sú æska,
sem nú er að vaxa úr grasi, sem ber ábyrgðina ó þvi, hvernig
komið er. Það eru eldri kynslóðir lífs og liðnar, sem það gera.
Þær hafa skapað það ástand, sem nú ógnar framtíð alls mann-
kynsins. Þær hafa brugðizt því hlutverki vitandi og óafvitandi,
að nota vit sitt og tækni og þau ógnaröfl, sem þær hafa fengið
ráð yfir, til þess að skapa framfarir til sannrar lifshamingju,
heldur miklu fremur til ófarnaðar og háska.