Morgunn - 01.12.1970, Qupperneq 65

MORGUNN
143
Æskan er ekki ánægð með þetta, ekki heldur þakklát fyrir
það. En er það von, að hún sé það? Og væri ástandið betra og
horfurnar glæsilegri, ef hún sætti sig við það og vildi þar enga
breytingu á? Ég held satt að segja, að við eigum að vera æsk-
unni þakklát fyrir það, að hún hefur manndóm til að láta
óánægju sína kröftuglega í Ijós. Þá er þó að minnsta kosti von
um einhverja breytingu frá því sem er.
Við hneykslumst á framferði æskufólksins nú. Okkur finnst
það bera vott um uppreisnaranda og frekju, siðleysi og jafnvel
afturhvarf til óhugnanlegrar og frumstæðrar villimennsku á
mörgum sviðum. Og ég held, satt að segja, að við höfum nokk-
uð til okkar máls, þegar við fullyrðum, að þess háttar viðbrögð
séu ekki líkleg til þess að fegra lífið, efla hamingjuna né skapa
heilbrigðari og betri heim. En ef við teljum okkur hafa verið
laus við slíkan barnaskap, þegar við vorum ung, hvers vegna
er þá heimurinn ekki betri en raun er á? Eitthvað hefur gengið
úrskeiðis hjá okkur lika, úr því að okkur mistókst okkar hlut-
verk svona hrapallega. Ef við áfellumst æskuna vegna þess að
okkur er annt um hana og viljum í fullri alvöru beina huga
hennar á réttari brautir, er þá ekki alveg nauðsynlegt fyrir
okkur að koma auga á það, í hverju okkar eigin mistök hafa
einkum verið fólgin? Getur leiðsögn okkar komið að nokkru
haldi án þess?
Okkur hefur tekizt að finna upp og búa til stórvirkari vélar
og tæki til bættrar afkomu en nokkurri annari kynslóð. Okkur
hefur lærzt að beizla orku, sem virðist geta stórlega auðveldað
lífsbaráttuna og gjörbreytt högum okkar og kjörum. Okkur hef-
ur tekizt að vinna bug á háskalegum sjúkdómum. Við höfum
áreiðanlega skapað fjölmörg skilyrði til fullkomnara og hetra
tnannlífs hér á jörð.
Víst eru þetta mikil afrek og mikla möguleika hafa þau skap-
að. En þeir möguleikar hafa ekki verið nýttir mannkyninu til
heilla nema að mjög takmörkuðu leyti. Þvert á móti hafa þeir
orðið til þess að skapa mörg þau vandamál, sem nú þjá ver-
öldina, vekja vaxandi ugg og ótta og vonleysi um framtíðina.
Og við hljótum að spyrja: Hvað veldur? Hvers vegna færa