Morgunn - 01.06.1980, Qupperneq 45

ÆVAR R. KVARAN:
Erlendur Haraldsson og Karlis Osis:
SÝNIR Á DÁNARBEÐI.
Þýðandi: Magnús lónsson.
Skuggsjá, 1979.
Tvennt er það sem oft fer saman og hygg ég að það sann-
ist vel á okkur fslendingum. En það er einþykkni og rík hvöt
til sjálfstæðis. Ef þetta er rétt, þá er það i senn kostur okkar
og galli. Annars vegar leiðir þetta til þess, að við viljum
standa sem best á eigin fótum og erum albúnir að fórna all-
miklu til þess. Hins vegar leiðir þetta oft til sundurlyndis.
Þetta kann að skapa sterka einstaklinga, en getur einnig
haft í för með sér hættuleg sjúkdómseinkenni þjóðar okkar,
því við erum deilugjarnir eins og forfeður okkar.
Þó er til efni sem jafnvel íslendingar geta ekki deilt um
en það er: að eitt sinn skal hver deyja.
Þegar þess er gætt að þessi örlög bíða okkar allra, þá er
furðulegt hve sjaldan er á þetta minnst. Það er varla gert
nema við jarðarfarir eða í lofgreinum um látna.
Hafa menn þá engan áhuga á þessum vissu örlögum sín-
tun? Vafalaust. En það þykir víst ekki smekklegt að minnast
°f oft á það. Hvers vegna? Ætli hin ömurlega mynd sem
visindin hafa dregið upp af dauðanum eigi ekki einhvern
þátt í því? Hvernig er þá þessi mynd? Hvað er læknum og