Morgunn - 01.12.1992, Síða 10

Ég trúði ekki á þetta í fyrstu
MORGUNN
minn. Eitt sinn kom það fyrir að þessi hjón urðu
húsnæðislaus. Þau voru að byggja á þessum tíma og eins
og vill verða þá urðu þau mikið á eftir áætlun með bygg-
inguna. Þau urðu sem sagt að fara úr því húsnæði sem
þau voru í, því það var búið að lofa öðrum að fá það á
fyrirfram ákveðnum tíma. Þeim verður það til ráða að
þau flytja, með börnin, inn í skrifstofuhúsnæði föður hús-
freyjunnar. Þetta verður náttúrlega til þess að ég verð
atvinnulaus og þarf nú að fara að leita mér að starfi. Það
varð náttúrlega talsvert mál fyrir mig. Mín fyrrverandi
húsmóðir lagði mikla áherslu á það að ég reyndi að fá
eitthvert starf sem ekki væri of tímafrekt svo ég hefði
nægan tíma fyrir barnið mitt.
Ég setti auglýsingu í blað og það er skemmst frá því aö
segja að geysimargir hringdu. Ef til vill hefur það ýtt
undir að margir hafa kannast við símanúmerið sem ég
gaf upp, en eins og fyrr er getiö þá var þaö hjá háttsettum
embættismanni og bærinn var ekki það stór á þessum
tíma að margir hafa kannast viö númeriö. Það má nánast
segja að síminn hafi ekki stoppaö.
Ég haföi þann háttinn á að ég tók bara niður nafn og
símanúmer viðkomandi aðila, vildi ekki taka ákvörðun
svona á stundinni, spuröi um fjölda heimilismanna og
annað sem mér fannst skipta máli. Einn þeirra sem
hringdu segir mér aö konan sín sé lömuö. Þau eigi tvö
börn, og annaö þeirra, sonur, sé á svipuöum aldri og ég,
en hann búi í Keflavík, hjá tengdaforeldrum hans. Þau
höföu tekiö hann aö sér þegar móðirin lamaðist, en þaö
haföi átt sér staö einum mánuöi eftir aö hún eignaöist
soninn. Heima var því aöeins annaö barniö, sonur líka,
sjö ára gamall. Þau bjuggu í íbúð með þremur her-
bergjum en notuöu aðeins tvö þeirra og höfðu hugsað sér
að ég fengi það þriöja. Svo það var nú varla hægt að segja
að þetta gæti veriö minna í sniðum allt saman. Mér líst í
8