Morgunn - 01.12.1992, Síða 16

Ég trúði ekki á þetta í fyrstu
MORGUNN
meira segja konurnar sem unnu við uppskipunina. Það
þótti mér ótrúlegt því mig óraði ekki fyrir því að konur
ynnu við slíkt. En ég spurðist fyrir um þetta síðar og það
reyndist rétt. Sjónvarpið var ekki komið til sögunnar þá
svo maður hafði nú kannski minni upplýsingar um lífið
erlendis en nú er. Svo fylgist ég svona með skipinu, ég
veit að það siglir meðfram Noregi og að það nálgast
Holland, eftir því sem landakortið segir til um. Þá sé ég
hann detta í stiga um borð í skipinu, svona járnstiga eins
og tíðkast um borð í þeim. Þetta var ekki hátt fall, líklega
úr svona þriðju eða fjórðu tröppu. En ég sé að hann er
borinn í land. Það er dimmt þarna yfir en ég sé að hann er
fluttur á sjúkrahús og er skilinn einn þar eftir. Þegar við
vorum að fylgja skipinu til Rússlands, ég og hinn ósýni-
legi fylgdarmaður minn, þá hafði hann sagt við mig:
„Bjarni verður ekki á þessu skipi nema þennan eina túr."
,,Af hverju?" spyr ég. ,,Ætlar hann að hætta hjá
skipafélaginu?" „Nei, nei," svarar hann, „hann fer til þess
aftur síðar en hann fer af skipinu í þessum túr."
Ég frétti svo náttúrlega ekkert um þetta og er reyndar
ekkert að velta þessari næturferð minni fyrir mér. Ég
gerði mér far um að vera ekki að slíku því það hefði gert
mig alveg vitlausa ef ég hefði alltaf verið að velta mér
upp úr því sem fyrir mig bar með þessum hætti. Ég ein-
faldlega varð að læra að lifa með því og gera mér ekki of
miklar grillur út af því.
En svo er það einn morgunn að það er bankað á dyr hjá
mér. Ég var nýbúinn að koma krökkunum af stað í
skólann. Og úti fyrir er maður sem ég kannast ekki við.
Honum er auðsjáanlega ansi mikið niðri fyrir og stamar
þessi reiðinnar ósköp. Ég var ekki viss um að ég þekkti
alla kennara strákanna minna svo ég taldi fyrst að þetta
væri e.t.v. einn þeirra. En hann kemur engu orði út úr sér
svo ég segi: „Hvað var það?" Þá loks stamar hann því út
14