Morgunn - 01.12.1992, Blaðsíða 24

Ég trúði ekki á þetta í fyrstu
MORGUNN
hefur það verið á þeim stað sem við dvöldum þarna, og
ganga um stéttina þar og var það mjög erfitt. Og ég leiddi
þau svo áfram eins og fyrra parið. Þau voru líka ein-
hvernveginn föst á milli sviða eins og þau, vegna þess
sem hafði skeð.
Og áfram heldur fólkið að streyma þarna í gegnum her-
bergið. Og nú sé ég gömlu hjónin sem myndin í her-
berginu var af, koma. Þau segjast vita að ég sé búin að
dvelja eina viku í Osló, og mér sé mjög velkomið að vera
þarna og ég skuli alls ekki víkja. Þau voru afskaplega
almennileg og stafaði mjög góðu frá þeim. Og ég vaknaði
skyndilega upp af þessu öllu þegar þau fóru. Og þá var
ég svo hrædd að það var engu lagi Hkt. Ég færði mig hið
snarasta yfir í rúmhelming mannsins rníns og haggaði
mér ekki þaðan það sem eftir lifði nætur. En hann varö
aldrei var við neitt. Og líklega hefur þetta ekki staðið ýkja
lengi yfir. En allan tímann sem við dvöldum í húsinu
fannst mér vera afar óhreint þarna uppi á loftinu. Og
daginn eftir tók ég mig til og ræddi við þetta fólk allt sem
mér hafði fundist vera þarna um nóttina og sagði því að
ég myndi aldrei víkja fyrir því. Þau gætu sem best veriö
þarna fyrir mér en ég ætlaöi að dvelja í herberginu svo
lengi sem mér sýndist, ég myndi aldrei víkja úr því fyrir
þau. Það væri mér að meinalausu þó þau væru þarna en
þau ættu bara að láta mig í friöi. Ég sá þetta fólk ekki
aftur en ég fann fyrir því. Það var svona eins og það
kæmi eitthvert myrkur á móti manni, það var nánast eins
og maður skæri loftið þegar maður gekk áfram. Ég fór
upp á loftið hvenær sem mér hentaði og gaf ekkert eftir,
þrýsti mér bara í gegnum þetta.
En það sérstaka var að dóttir mín hafði orðiö vör við,
þar sem hún svaf í herberginu fyrir neðan, að eitthvað
mikið var að gerast uppi á loftinu, einmitt á þeim tíma
sem fólkiö er aö marsera þar í gegn.