Morgunn - 01.12.1992, Síða 47

MORGUNN
Þjónusta englanna
IV.
Oánægjulífið, lífið, sem mér fannst ég hafa lifað svo
lengi, þó að það hefði í raun og veru verið lítið meira en
tvö ár, virtist hafa yfirgefið mig. Hugsanir mínar, sem
höfðu snúist um mína eigin sorg og eymd, fóru að
komast inn á nýja farvegi. Ég fór að koma auga á annars
konar líf, líf, sem gæti verið öðrum til einhvers gagns.
Ég gat aftur beöist fyrir, ég gat aftur gefið mig á vald
hinum mildu áhrifum frá mínum ósýnilega ráðgjafa. Og
eins og viðkvæði í einhverju áleitnu lagi komu þessi orði
til mín aftur og aftur: „Ég mun hugga þig og fá þér verk
að vinna fyrir mig."
Þetta verk var alveg við höndina. Ég var tekin á spítal-
ann til reynslu. Ég gegndi skyldum mínum með ánægju,
og þegar ég var að reyna að lina þjáningar annarra
manna, öðlaðist ég þá blessun að gleyma sjálfri mér.
Návist míns ósýnilega verndara varð mér verulegri og ég
varð næmari á hans ljúfu leiðsögn. Oft var ég mér þess
meðvitandi, að mér væri hjálpað til að vinna þau verk,
sem mér fundust ofurefli líkamlegum kröftum mínum, og
að mér væri aftrað frá því að fara rangt að í ákefðinni eftir
að hjálpa einhverjum vesölum sjúklingi. Mér fannst
stundum fljótræðishreyfingum mínum væri haldið í
skefjum með því að aftrandi hönd væri lögð ofan á hönd-
ina á mér. í önnur skipti fannst mér rödd hvísla í eyra
mér: „Nei, gerðu ekki það, gerðu þetta." Og samstundis
vissi ég, hvað rétt var að gera, og hvernig ætti að gera
það.
bað eru nokkrar hliðar á spítalastarfi, sem gestir, er
snöggvast korna inn og sjá aðeins sjúklingana í táhreinum
og snotrum rúmum, vita ekki neitt um. Sumt af því, sem
hjúkrunarkonan sér, og sumt af því, sem hún verður að
45