Morgunn - 01.12.1992, Side 69

morgunn
Úr nýjum bókum
laekni, sem vann mikið í gegnum Hafstein miðil, á meðan
hann var lifandi. Uppi á vegg hjá Eiríki var mynd af
Magnúsi og þar hjá logaði á upplýstum rafmagnskrossi
sem stóð á vegghillu fyrir neðan myndina. Á hillunni var
einnig hvít rós. Á borðinu í herberginu var einnig mikið
af nafnalistum, þar sem skrifuð voru nöfn manna
hvaðanæva af landinu, og einnig frá útlöndum.
Eiríkur kvaðst alla tíð hafa verið mjög dulrænn. Hann
átti sextán systkini, dóu tvö frekar ung en hin hafi öll náð
því að verða 75 ára. Fjögur af systkinunum hafi verið með
dulræna hæfileika. Bjuggu þau á Brekkuvelli á
Barðaströnd sem nú er farinn í eyði.
Það mun hafa verið um veturinn 1942, í stríðinu. Þá
vorum við staðsettir fyrir Suðausturlandi og héldum
okkur mest á Hornafirði. Það var 15. janúar. Það var
stórviðri af norðaustri, og kafald, svo sást ekki út úr
augunum. Klukkan milli átta og níu kemur hraðboð frá
Djúpavogi. Þar var kona sem búin var að fá barns-
fararsótt, svo beðið var um lækni í skyndi, því annars dæi
konan. Hann fór undir eins af stað og náði tali af öllum
formönnunum og þeir sögðu sem svo að ekkert vit væri í
því að reyna þetta. Þeir vönustu sögðust ekki treysta sér
hl að komast út úr ósnum hvað þá rneira. Eiga síðan að
sigla fjörtíu mílur og inn í skerjagarðinn og þaðan inn á
Ujúpavog. Þetta er óðs manns æði, sögðu þeir allir. Allir
sem einn sögðu að það væri ekkert vit í þessu, og frá
^annlegu ^jónarmiði var það alveg rétt.
Svo kemur læknirinn til mín og fyrst eftir að við tölum
saman taldi ég óhugsandi að reyna þetta. En þegar viö
enjm að tala saman þarna, þá finn ég að það er einhver
vera að ná tangarhaldi á mér. Og hvort sem það var stutt
eða lengra, þá fannst mér með sjálfum mér aö það væri
nú bara barnaleikur að gera þetta. Svo endar með því aö
eg segi við lækninn: „Jæja, læknir, ef skipshöfnin vill fara
67