Morgunn - 01.12.1992, Qupperneq 71

morgunn
Úr nýjum bókum
lagi, setjum fyrir Stokksnes. Því ekki mátti fara lengra út
fyrir ósinn, því þar voru tvö blindsker. Svo höldum viö
fyrir Stokksnes. En þaö merkilega var, aö aldrei haföi
veriö sett út logg, og svo frétti ég það seinna, að ég hafi
aldrei litið í sjókort. En það var eins og ég vissi á hverju
augnabliki, nákvæmlega hvar ég væri staddur, nákvæm-
lega. Það var eins og því væri hvíslað að mér eða skotið í
huga minn.
Þegar við komum austur fyrir Hvítinga, þá verður mér
hugsað að það sé nú óðs manns æði að fara þarna inn í
skerjagarðinn og hafa engan fastan affarastað. Nú vildi ég
fara að sjá eitthvað. Það var klettur, sem ég þekkti vel,
vestan til af Papey, suðvestur af eynni. Þegar við komum
þarna nálægt og aldrei slegið af, þá sé ég allt í einu klett-
inn flóðlýstan. Þá segi ég við stýrimanninn sem var á
vakt, og gleymi ég aldrei, hvað hann svaraði mér von-
leysislega, aumingja maðurinn: „Sérðu klettinn þarna?"
spurði ég. En hann svaraöi: „Það er enginn klettur þarna.
Það er 'ekkert að sjá, nema kafald og myrkur."
Sem dæmi um það hve kafaldið var mikið, þá vorum
við um þrjúhundruð metra frá vitanum í Papey en sáum
hann aldrei. Vestan við Papey er lítil eyja, mjó og löng,
sem við köllum Langey. Þetta er eins og klettagjá og
auðséð að hún hefur sprungið af Papey og fallið þarna
hjá. Þarna er svo þröngt að það geta ekki tveir bátar
niæst, en nóg dýpi. Eg er látinn fara þarna í gegn. Meöan
við förum í gegn, þá sýndist mér hamraveggirnir vera
flóðlýstir á báða bóga. Með því að fara þetta, sem enginn
hefur farið annar, þá styttist vegalengdin töluvert, eða um
tvær sjómílur. Annars hefðum við þurft að fara austur
fyrir sker. A meöan við erum að fara í gegnum gjána
hugsa ég um það, að þegar við komum úr gjánni þá
komum við út í sjó og læti, og þá erum við lausir af
Papey. Þegar þangað er komið þarf að fara austur fyrir
69