Árroði - 01.04.1935, Blaðsíða 28

28
ÁRROÐI
akiljum ekkert. Hver sem því
les Guðs orð án bænar til Guðs,
hann fyllir, þegar bezt tekst til,
minnið, en hjartað er tómt. Pví
hvaðan skal sú sanna blessun
koma, nema frá Guði? Og hvern-
ig fáum vér hana öðlast, nema
vér biðjum um hana? Ef þú
þess vegna vilt leita þér and-
legrar uppbyggingar í heilagri
Ritningu, þá verður þinn Biblíu-
lestur að vera rétt samtal við
Guð. Hann talar við þig í sínu
orði, og þú átt að tala við hann
í heilagri andakt, með því að
gera það sem þú les að hjartan-
legri bæn, fyrirbæn og þakkar-
gerð. Bá raunt þú reyna, að á
þér uppfyllist Jesú fvrirheit:
»Ef þér, sem vondir eruð, tímið
að gefa börnum yðar góðar gáf-
ur, hversu miklu fremur mun faðir-
inn á himnum gefa þeim heilagan
Anda, sem hann þar um biðja?
(Lúk. 11, 13).
4. Ileimfærðu alltíð upp á sjálf-
an þig það, sein þú les í Biblí-
unni. Guðs orð er sá spefrill, í
hverjum vér eigurn að skoða
sjálfa oss. Það er oss ekki gefið
til þess að dæma aðra eftir því,
heldur vort eigið hjarta og líferni.
Hver einn stendur og fellur sín-
um eigin herra (Róm. 14,4). Og
í Biblíunni talar þinn herra til
þín ó, manneskja! Þú ert mað-
urinn, sagði Nathan við Davíð
(2. Sam. 12. 7). Og af því að
Davíð þekti sína eigin mynd í
þeim spegli, sem fyrir hann var
settur, þá sneri hann sér til Guðs
og hans sáia frelsaðist.
5. Notaðu Biblíuna til þess,
sem hún er þér af Guði gefin.
Ekki hefir hann gefið oss sitt
orð til þess, að vér hefðum nokk-
uð að grufla út í, eða stæra oss
af, eða halda kappræður um,
eða að nota til dægrastyttingar.
Nei, hver sem les Biblíuna ein-
ungis til þess að grufla út í það
undrunarfulla, sem hún inniheld-
ur, eða til að skeinta sér við
það frábrugöna, svo sem í frá-
sögunni um Samson og Jephta,
eða til að vilja í einhverri bók
Biblíunnar — svo sem Jóhann-
esar opinberunnm — hnýsast
inn í hið ókomna, þvert á móti
postulans Péturs aðvörun (2. Pét.
1, 10), sem kennir oss að spá-
dómarnir verði ekki útlagðir fyr
en þeir uppfyllast, — eða til að
sýna vísdóm sinn í samkvæm-
um, eða til að geta vakið orða
deilur móti sínum náunga, smán-
að hann og fordæmt sein villu-
mann, — sá ónýtir ekki einung-
ir tímann, heldur og misbrúkar
þá beztu gáfu Guðs. Hann út-
dregur ólyfjan af því, sem oss
er gefið til lækningar vorum sál-
um. »Til lærdóms, til sannfær-
ingar gegn mótmælum, til leið-