Árroði - 01.04.1935, Blaðsíða 41

ÁRROÐI
41
og pessi lönd, eða vora núver-
andi háttu og siði.
En það er og avo einungis pað,
sem útvortis er, sem uinbreytist.
Andinn, eða sannleikinn sjálfur,
er og verður ætíð hinn sami.
Til dæmis: Fótaþvotturinn, sein
Jesús brúkaði við lærisveinana,
var Austurlandasiður; þetta er
það útvortis — bókstafurinn —
sem umbreytingu er undirorpið.
En sá auðmýktar lærdómur, sein
Jesús hér með gefur oss, að vér
aldrei megum álíta oss of góða
til að þéna, jafnvel þeirri iítil-
mótlegustu nianneskju. Petta er
andinn, sem aldrei umbreytist.
Pað oí'fur, sem Jesús heimtaði
af hinum ríka unglingi (Matth.
19, 21);
»Viljir þú verða algjör, þá
sel eigur þínar og gef þær fá-
tækum«, var nauðsynleg fyrir
hvern þann, sem á ofsóknatím-
um vildi vera kristindómskenn-
ari; en — er það ekki á öllum
tímum heilög skylda kristinna
ffianna, að meta Guðs ríki meira
en öll tímanleg auðæfi?
Sú aðvaran, sem Páll gaf þeitn
kristnu í Korintuborg (1. Kor.
8), að enn þótt þeir vissu, að
afguðir væru ekkert, mættu þeir
þó ekki taka hlut í heiðingjanna
offu'rmáltíðum, svo þeir hneyksl-
uðu ekki þá breyzku, — á ekki,
eftir bókstafnum, heima hjá oss,
þar sem vér ekki lifum á meðal
heiðingja. En er ekki öllutn oss
harla nauðsynleg sú aðvaran,
sem hér í er fólgin: að vér ekki
megum misbrúka hið kristilega
frelsi öðrum til hneykslis, og
eigum heldur að neita sjálfum
oss um leyfilegar ánægjusemdir,
en gefa bróður vorum nokkra
ásteytingu, að allir þeir, sem
vilja lifa grandvarlega í Jesú
Kristi, muni ofsóktir verða, seg-
ir Páll postuli, að vísu raeð til-
liti til þeirra tíma, sein hann
lifði á, sem voru ofsóknartímar.
En er ekki sífelt stríð milli Ijóss-
ins og myrkurs, Krists og Beli-
als ? Og sama er að segja um
þau í Biblíunni fram settu dæmi,
að Jóhannes skírari hafði svo
frábrugðinn Iífernismáta; að post-
ularnir gengu um kring, frá einni
borg til annarar, til að útbreiða
herrans Jesú Krists evangelíum,
sein fylgdi þeirra sórdeilis köll-
un, og sú sjálfsafneitan, sú stað-
festa og trúmenska, sem þeir
létu í ljóti í sínu merkilega
verki.
Pau eiga einnig að vera ríkj-
andi í sálu vorri við öll vor
verk, hversu lítilmótleg sem
vera kunna. Pví gáfur og emb-
ætti eru ýmisleg, en hinn sami
er andinn (1. Kor. 12, frá 4. v.).