Árroði - 01.04.1935, Page 35

ÁRROÐI
35
þeBS betur fáuui vér skiliö peirra
orð. Pá skiljum vér t. d. það
orðfæri, sem svo mörgum pykir
undarlegt að heyra, er Páll
brúkar í 1. Kor. 1. kap. frá 18.
v. — og 3. kap. frá 18. v. um
»beim8Íns vísdóm«, — sem sé
heimska fyrir Guði«, um »að
verða fávís, til að verða vís«,
o. s. frv.
Ef vér lesum heilaga Ritningu
með hjartanlegri bæn til Guðs,
þá hlýtur margt að upplýsast
fyrir oss, sem annars væri oss
óskiljanlegt.
Frá Ijósanna föður verður
Ijósið að koma, og vér biðjurn
hann aldrei forgefins þar um.
Hann er nálægur þeim, sem
hann ákalla, og ákalla hann af
alvöru (Sálm. 145, 18).
»Bæn hins réttláta megnar
mikið, þegar hún er alvarleg«
(Jak. 5, 16). Við hana verður
oss það fullkomin alvara, ad
leita að lífsins vegi. Yið hana
eykst vor andar kraftur; við
hana skerpist vor sálarsjón. —
Vor hjörtu opnast þá fyrir sann-
Ieikanum og sannleikurinn gerir
oss frjálsa.
Ef vér lesum heil. Ritningu
til að breyta eftir því, sem vér
lærum, og framkvæmum það
líka, þá fyrst upprennur oss það
sanna ljós, og glæðist þá meir
meir í sálu vorri.
Hvað er öll vor þekking án
eigin reynslu? — Iteynslan er,
jafnvel í líkamlegum efnum, sá
besti lærimeistari, hversu marg-
ar bækur sem einn bóndi hefir
lesið um jarðyrkju, — ef hann
sjálfur gerir aldrei neina tilraun
þar með, þá verður öll hans
þekking ekki einungis fánýt,
heldur líka ógreinileg og óljós.
Eitis gengur það til í andleg-
um efnum. Hversu kostgæfilega
sem vér höfum lesið Biblíuna,
ef vér ekki látum það Guðs orða
sæði, sem í henni finst, falla í
akur vort hjarta, og ekki rækt-
um hann, svo hann geti borið
ávöxt, þá verðum vér sífeldlega
hofmóðugir heimkingjar, sem
ekkert vita. Vér lærum þá, en
koinum8t aldrei til sannleikans
viðurkenningar (2. Tím. 3, 7).
Nei — af því að verða orðs-
ins gjörendur, en einungis þess
heyrendur eða lesendur, lærum
vér fyrst rétt að skilja það.
Einungis með þvi að gera
Guðs vilja, fáum vór, eftir Jesú
fyrirheiti, (Jóh. 7, 17) þekt, það
er: af eigin reynslu fullvissast
um, hvort lærdómurinn er af
Guði, eða hann talar af sjálfum
sér« (sem manneskja).
Guðs orð er ekki innifaliö í
dauðum bókstöfum, heldur í
anda, líti og krafti. Og einungÍB
sá, sem sjálfur reynir þess kraft