Árroði - 01.04.1935, Blaðsíða 37

ÁRROÐI
37
voru þeir börn. Þá hlaut þeirra
föðurlegi fræðari að gefa þeim
einungis mjólk, en ekki þyngri
fæðu. Hann hafði mikið að segja
þeim, sem þeir voru ekki ennþá
móttækilegir fyrir.
Hefðu þeir nú snúið hjarta
sínu frá honum, þegar hirðirinn
var sleginn og sauðirnir tvístr-
uðust, þá hefði það litla ljós,
sem kveikt var í sálum þeirra,
bráðum útsloknað.
En þeir viðhéldust sem kvistir
á víntrénu, hverju þeir voru eitt
sinn innplantaðir, og báru þess
vegna ypparlega ávexti.
Pannig hljótum vér einnig að
halda oss stöðuglega við vís-
dómsins uppsprettu, ef vor augu
skulu opnast fyrir þeim dýrðlegu
fjársjóðum, sem hún inniheldur.
Og hér til leiðir oss Guð sjálfur
með sínum föðurlegu óminning-
um, ef vér að eins viljum gefa
gætur að hans bendingum.
Hann leggur á oss kross og
þjáningar, svo að vér skulum
finna vora þörf fyrir hans orð,
og í því leita hvíldar vorum
sálum. Hann lætur oss reynast
í ýmsum andar freistingum, svo
vér ekki skulum byggja vora
trú og von á sandi mannlegs
vÍ8dóms, heldur á bjargi því,
sem stendur stöðugt í stormin-
um. Hann minnir oss iðulega á
forgengileika vors jarðneska lífs,
svo vér skulum halda oss því
frekar til »hans, sem hefir ord
eilífs lífs«.
Hann særir vor hjörtu með
ástvinamissi, svo vér skulum
leita oss lækningar við huggun-
arinnar og vonarinnar uppsprettu.
Hver sem nú veitir eftirtekt
þessum Drottins áminningum, svo
að hans sálar þörf leiðir hann
til Guðs orðs, hann lærir að yfir-
vega heilaga Ritningu á annan
hátt en fyr. Hann finnur í henni
það, sem hann aldrei áður fann.
Mörg grein, sem áður var hon-
um myrk og óljós, verður hon-
um skiljanleg.
Það, sem honum áður fanst
lítið umvarðandi, verður honum
mikilvægt, og það, sem honum
fyr sýndist kjarnalaust, verður
honum nú þýðingarfult. — Pví
nema oss hungri og þyrsti, leið-
ist oss jafnvel sú hollasta fæða.
Og það er einungis sálarþörf sú,
er vér sjálfir finnum til, sem
skal krydda þá andar fæðu,
hverja Biblían fram býður.
Svo satt er það, sem Jesús
segir (Jóh. 6, 44);
»Enginn fær til mín koraið,
nema minn faðir dragi hann«.
Og hann dregur, áminnir og
aðvarar alla; en, því miður, að
svo margir heyra ekki hans
köllun.
Sælir erum vér, ef vér veit-