Morgunblaðið - 20.02.2009, Blaðsíða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. FEBRÚAR 2009
✝ Óskar Rafn Þor-geirsson fæddist á
Akranesi 15.9. 1941.
Hann lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 12.2. síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jón Þorgeir
Jónsson vélstjóri, f. á
Jaðri 6.7. 1914, d.
18.3. 1997 og Guðrún
Jónsdóttir versl-
unarkona, f. á Þránd-
arstöðum í Kjós 12.2.
1918, d. 22.2. 1988.
Óskar kvæntist
24.12. 1976 Guðbjörgu Guðrúnu
Greipsdóttur, f. 11.11. 1949. Faðir
hennar var Greipur Kjartan Krist-
jánsson lögregluvarðstjóri, f. 31.3.
1914, d. 4 10. 1988 og móðir hennar
er Guðleif Helgadóttir húsmóðir, f.
27.12. 1909. Dætur Óskars og Guð-
bjargar eru: 1) Lísa Sigríður Greips-
þau bjuggu við Snorrabraut. Guð-
rún og Þorgeir slitu samvistum.
Óskar og móðir hans bjuggu síðar
að Háaleitisbraut 49. Óskar var
vélstjóri hjá Eimskip til margra ára
lengst af á Brúarfossi. Árið 1975
bjuggu hann og Guðbjörg sér heim-
ili í Byggðarholti 51 í Mosfellsbæ.
Árið 1979 hætti Óskar til sjós og
hóf störf hjá Járnblendifélaginu á
Grundartanga og flutti í kjölfarið
með eiginkonu sinni og dætrum að
Stóra-Lambhaga í Skilmanna-
hreppi. Hjónabandi Óskars og Guð-
bjargar lauk árið 1987 en góður
vinskapur hélst með þeim alla tíð.
Óskar flutti á Akranes og bjó við
Skarðsbraut og hjá honum dvöldu
dætur hans meira og minna á með-
an menntaskólagöngu þeirra stóð.
Hann starfaði nokkurn tíma hjá
Síldarbræðslu HB & co á Akranesi
en síðustu árin starfaði hann hjá Ís-
taki. Óskar hóf að stunda hesta-
mennsku árið 1977 og upp frá því
var hestamennskan og skipulagn-
ing lengri og skemmri hestaferða
um landið hans helsta áhugamál.
Útför Óskars fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
son kennari, f. 20.7.
1971, gift Rafni Haf-
berg Guðlaugssyni, f.
28.7. 1968. Börn
þeirra Greipur, f. 9.2.
1999 og Ingibjörg, f.
27.12. 2001. 2) Guð-
rún Ósk Óskarsdóttir
laganemi, f. 30.3.
1975, gift Vigfúsi
Orrasyni, f. 5.10.
1972. Fósturdóttir
Óskars og dóttir Guð-
bjargar af fyrra
hjónabandi: Guðleif
Jóna Kristjánsdóttir
dýralæknir , f. 29.9. 1967, gift Andr-
eas Schulz, f. 17.12. 1958. Börn
þeirra eru Kristján Breki, f. 27.4.
1993 og Sóley, f. 21.6. 1999.
Óskar átti heima á Akranesi
fyrstu æviárin en fluttist ungur til
Hafnarfjarðar með foreldrum sín-
um og síðar til Reykjavíkur þar sem
Elsku pabbi minn, eins óbærilegt
og það er að missa þig þá veit ég að
það var þér óbærileg tilhugsun að
eiga langa sjúkrahúsvist fyrir hönd-
um til viðbótar. Það var löngu komið
nóg af þjáningum og oft er sagt að
dauðinn sé líkn. Þau orð gera mér
samt litlu léttara að horfast í augu
við dauða þinn, því engin rök duga á
tilfinningar mínar. Mig langaði að
þér batnaði og að þú kæmir heim.
Það var alveg sama hve varlega
læknarnir töluðu, alltaf óx vonin á
ný og í hvert sinn sem illa fór var
skellurinn meiri og vonbrigðin erf-
iðari. Morguninn sem hringingin
kom frá sjúkrahúsinu man ég að
fyrsta hugsun mín var: af hverju
gerðist þetta endilega í dag? Af
hverju ekki á morgun? Af hverju
fengum við ekki einn dag enn? Bara
einn enn? Ég veit svo sem að það
hefði verið alveg sama hvaða dag
fréttirnar hefðu borist, þessari
sömu hugsun hefði alltaf skotið upp
í huga mínum.
Þrátt fyrir veikindi þín vorum við
með endalausar ráðagerðir á prjón-
unum og svo margt sem við ætl-
uðum að gera. Við áttum eftir að
skoða ótal staði, við áttum eftir að
fara á fleiri matsölustaði, sjá fleiri
kvikmyndir, við áttum eftir að verja
óteljandi kvöldstundum saman,
ræða málin og „slá undir einni
könnu“. Ég er innilega þakklát fyrir
mánuðina sem þú varst hjá okkur í
Hulduhlíðinni þó ég hefði auðvitað
kosið að þú hefðir flutt til okkar af
öðrum ástæðum því við höfðum oft
rætt það að þú flyttir til okkar áður
en þú veiktist. Ég er ekki bara
þakklát mín og Rabba vegna því við
áttum margar góðar stundir með
þér þennan tíma þrátt fyrir veik-
indin heldur er ég sérstaklega þakk-
lát vegna tímans sem þú varðir með
Greipi og Ingibjörgu og þau með
þér. Þeim fannst alveg frábært að
eiga afa heima sem alltaf var til
staðar þegar þau komu heim úr
skólanum. Þú varst afi sem sagði
sögur af árekstrum skipa við ísjaka
og skipstjóra á dekki á engu nema
síðum nærbuxum. Ekki var verra að
þú lést allt eftir þeim og tíðar ferðir
í bakaríið gerðu þig að besta afa
sem hægt var að hugsa sér.
Þú varst ekki bara besti afi sem
hugsast gat heldur líka besti pabb-
inn. Þegar ég hugsa um allt sem við
höfum gert saman þá verð ég eig-
inlega hissa. Það eru mýmargar
ferðir sem við höfum farið saman í,
stundum stóðu þær í marga daga,
stundum nokkrar klukkustundir.
Ferðir í bíl eða ferðir á hestum.
Ferðir sem lágu um landið þvert og
endilangt og líka til útlanda. Stund-
um vorum við bara fjölskyldan okk-
ar í þessum ferðum og stundum stór
hópur fólks. Stundum vorum við
ótrúlega menningarleg og fórum á
sýningar eða tónleika. Stundum líka
ferlega ómenningarleg með fullan
munn af pylsu með öllu og remúlaði
á kinninni. Við vorum oft alvarleg
og ræddum þjóðmálin en okkur
þótti líka gaman að fíflast. Þú,
Gunna og ég að fíflast! Ómetanlegar
minningar.
Ég var heppin að eiga þig fyrir
pabba og óska að við hefðum fengið
meiri tíma. Ég sakna þín.
Lísa.
Elsku besti pabbi minn. Mikið
reynist það mér erfitt að skrifa þér
þessar línur. Mér líður satt best að
segja enn eins og þetta sé allt sam-
an vondur draumur sem ég geti
vaknað upp af. Þú getur ekki verið
dáinn. Það er svo margt sem ég átti
eftir að segja þér og gera með þér.
Þú ert búinn að vera svo óskap-
lega veikur svo lengi og það var sá
tími sem ég bað til Guðs að hann
tæki þig til sín svo þú þyrftir ekki að
kveljast meir. En síðustu vikur fór
þér svo mikið fram og vonin óx og
óx í brjósti mér. Ég þekkti aftur
pabba minn sem ég hafði saknað svo
óskaplega mikið. En svo kom símtal
um miðja nótt og ég vissi um hvað
þetta símtal myndi vera áður en ég
svaraði. Við systurnar grétum í sím-
ann. Okkur fannst þetta svo ósann-
gjarnt. Þú hafðir þurft að þola svo
mikið og barist svo hetjulega og átt-
ir skilið að fá aðeins meiri tíma með
okkur sem elskum þig svo mikið.
Þegar ég hugsa um þig, pabbi, þá
kemur alltaf bros fram á varir mín-
ar. Ég man hvað þú varst duglegur
að spila við mig þegar ég var lítil
stelpa og leyfðir mér alltaf að vinna.
Ég man hvað hendurnar þínar voru
stórar og hlýjar og hvað það var
gott að koma til þín og fá í sig yl. Ég
er svo þakklát fyrir að þú gast leitt
mig niður kirkjugólfið á brúðkaups-
daginn minn og vissir af mér í
öruggri höfn. Elsku besti pabbi, það
hefur ekki verið til betri pabbi en
þú. Ég vona að þú sért stoltur af
mér. Þú varst alltaf svo góður við
mig, líka þegar ég átti það kannski
ekki skilið. Eins og þegar ég tók all-
ar brettahlífarnar af jeppanum þín-
um fína og grét og grét. Fyrst
varstu voðalega hræddur vegna
þess að þú hélst að eitthvað hefði
komið fyrir mig en þegar þú vissir
hvað hafði gerst þá sagðir þú bara:
„Ekki gráta, Gunna mín, það er
ekkert mál að gera við bíla. Eigum
við ekki bara að poppa?“
Elsku pabbi, það hjálpar mér
mjög mikið í þessari hræðilegu sorg
sem býr nú í mér að vita að þú lést á
afmælisdaginn hennar mömmu
þinnar. Ég er viss um að amma sá
eitthvað framundan sem hún vildi
ekki leggja á okkur og kom og sótti
þig. Það hjálpar mér að vita að þú
ert ekki einn. Valur er líka farinn og
nú er ég viss um að þú ert að leggja
á og ert að leggja af stað í smá túr
til Þingvalla. Góða ferð, elsku pabbi,
og við sjáumst bráðum. Knúsaðu
ömmu frá mér og klóraðu Vali undir
faxinu. Ekki hafa áhyggjur af mér
og Lísu. Við huggum hvor aðra og
styðjum í sorginni. Ég elska þig og
sakna þín svo mikið að mig svíður í
hjartað.
Þín dóttir,
Guðrún Ósk.
Elsku afi, við áttum margar góðar
stundir með þér. Við fórum oft með
þér á matsölustaði og þú varst alltaf
svo góður við okkur. Okkur þótti
leiðinlegt að þú gast ekki verið með
okkur um jólin. Við pabbi ætluðum
að sýna þér myndirnar úr ferðinni
þegar við náðum í hestana og létum
þá upp á Beitistaði. Þú varst svo
veikur að þú gast ekki komið með í
ferðina. Það var gaman að spila fyr-
ir þig á gítarinn á sjúkrahúsinu og
við vonum að þú hafir haft gaman af
því þegar við komum í heimsókn.
Við söknum þín innilega og við von-
um að þér líði betur uppi á himn-
inum hjá Guði. Afabörnin þín,
Greipur og Ingibjörg.
Hann Óskar frændi er dáinn. Ein-
hvern veginn á maður erfitt með að
trúa því að maður eigi ekki eftir að
hitta þennan skemmtilega frænda
sinn aftur. Ég man aldrei eftir öðru
en að Óskar væri hluti af minni fjöl-
skyldu og mikið óskaplega leit mað-
ur upp til hans og fannst gaman að
eiga svona fyndinn frænda. Hann
var líka næstum því „frægur“ því
hann sigldi svo mikið til útlanda á
stórum skipum. Og það var vand-
lega hlustað á útvarpið til að fylgj-
ast með hvenær Brúarfoss og
Helgafell kæmu til Reykjavíkur, því
þá var stutt í að Óskar og Böddi
frændur mínir kæmu.
Ég var heldur ekkert lítið upp
með mér þegar ég 6 ára gömul var
keyrð í skólann af Óskari á nýja
Volvo Amason-bílnum hans. Síðan
liðu árin og þar sem aldursmunur-
inn er töluverður á okkur lágu leiðir
okkar ekki mikið saman í nokkur ár.
En það gerðist síðan þegar ég
hafði stofnað fjölskyldu að leiðir
okkar lágu saman á ný og þá í gegn-
um hestamennsku, sem er sameig-
inlegt áhugamál. Við eignuðumst
saman hesthús og er oft rifjað upp
hve syni mínum fannst gaman að
vera hjá Óskari því þar mátti hann
sópa og moka eins og honum sýnd-
ist. Til að byrja með var ég ekki
mikið með í hestamennskunni en
smám saman breyttist það þegar
farið var í hestaferðir, þá var ég
með. Við fjölskyldan eigum ólýsan-
lega skemmtilegar minningar frá
öllum þeim ferðum sem við fórum
ásamt Óskari og félögum.
Óskar hafði einstaklega skemmti-
lega frásagnarhæfileika og það var
dásamlegt að hlusta og horfa á hann
þegar hann lyngdi aftur augunum
og lifði sig inn í lýsingarnar þegar
hann var að fræða mann um ein-
hverja skemmtilega og fallega staði.
Mörg skemmtileg tilsvörin á hann
einnig og er okkur sérstaklega
minnisstætt þegar hann talaði um
„Asskotans peysufatareið“ þegar
honum þótti fullhægt farið yfir og
sló í klárinn.
Hann átti líka sína skemmtilegu
sérvisku og t.d. fór hann aldrei í
ferð án þess að hafa meðferðis sér-
deilis fína rauða strigaskó, reima-
lausa, sem voru hans inniskór. Síð-
asta ferðin sem við fórum með
honum var farin fyrir tveimur árum,
þegar riðið var á Landsmót norður í
Skagafjörð og heim aftur. Það er
sennilega skemmtilegasta ferðin
sem við fórum, að öllum hinum
ólöstuðum. Það er gott að eiga
svona góðar minningar í ferðalok,
þær ætlum við að geyma með okk-
ur.
Við erum sérstaklega þakklát fyr-
ir hve góður Óskar var okkar fjöl-
skyldu og sérstaklega honum Binna
syni okkar, þeir náðu einstaklega
vel saman. Það vekur aðdáun
hversu vel dætur hans og tengda-
synir hugsuðu um hann í veikindum
hans.
Við sendum þeim ásamt barna-
börnum og öðrum ættingjum og vin-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Valdís, Sæmundur og fjölskylda.
Það er mars og við Óskar erum
staddir inni í gamla stóðhestahúsinu
á Skógarhólum. Það er gott veður
og við höfum tekið okkur ferð á
hendur á sunnudegi eins og svo oft
áður. Þingvellir voru hans uppá-
haldsstaður og þar þekkti hann
landslagið og alla staðhætti eins og
fingur sína. Hafði komið hér oft á
bílum en sennilega oftast ríðandi á
hestum og heillast af staðnum.
Hann lét slá fyrir stórar dyr sem
voru opnar og gekk um, lagaði til
svo Vetur konungur eyðilegði ekki
húsið, henti grjóti í réttina og
skammaðist út í Þingvallanefnd og
fleiri fyrir að sjá ekki sóma sinn í að
laga til á svæðinu og reisa nýtt hús
með LH fyrir reiðmenn og aðra
ferðamenn.
Hann sagði mér öll heiti staðar-
ins, fjöll og þess háttar en minni
hans hvað landshætti varðar var fá-
heyrt enda mikið lesinn og aldrei
farið neitt nema kynna sér stað-
hætti. Það var líka svo að ferðahóp-
ar undir stjórn Óskars villtust ekki
fyrr en nútímatækni átti að taka
honum fram.
Samskipti okkar Óskars voru
mest í kringum hross og hestaferða-
lög. Við áttum fleiri stundir saman
því við fórum ófáar ferðir á bíl, urðu
þá samtölin náin og mér sagt margt.
Þá vissi ég hve illa honum leið í ein-
veru sinni og hve hræddur hann var
við að fá aftur mein ef hann fann
einhvers staðar til en hann kvartaði
aldrei og vildi lítið leita til læknis.
Hann kom oft heim til okkar Ingi-
bjargar og þáði mat. Held ég að
honum hafi fundist gott að láta
stjana við sig í matargerð og fá ekta
íslenskan mat annað slagið. Hann
sló oft á létta strengi, var húmoristi
af guðs náð og náði vel til allra með
góðlátlegum skotum um menn og
málefni.
Það er 12. ágúst 2008. Við erum
staddir í Svartárgili á Þingvöllum,
það er hugur í mínum. Hann hafði
hringt og beðið mig um að koma
einn hring og auðvitað lentum við á
Þingvöllum en það hefðu eins getað
orðið Egilsstaðir, þannig var Óskar.
Hann hafði fengið girðingu í Svart-
árgili og vildi fara ríðandi úr Mos-
fellsbæ og stoppa fjóra daga og ríða
um Þingvelli, allt var planlagt en
hann fann illa til í kviðnum. Sagan
verður svo stutt. Hann finnur mikið
til. Í framhaldinu fer hann í rann-
sóknir og greinist aftur með krabba-
meinið í framhaldi af þeim. Hann er
svo meira og minna á spítala og nú
alveg síðan í desember og þegar allt
virðist ganga fram, gerist hið
óvænta. Hann andast í svefni hinn
12. febrúar 2009, 66 ára. Óskari
verður ekki svo auðvelt að gleyma
því hans stíll var einstakur og verð-
ur vandfyllt í hans stað.
Við Ingibjörg vottum aðstandend-
um hans, börnum og barnabörnum
okkar innilegustu samúð. Að leið-
arlokum viljum við þakka Óskari
Rafni ógleymanleg kynni og reikn-
um með, úr því að nú er nýbyrjað
nýtt ár, að hann hafi verið kallaður
til að skipuleggja enn eina hesta-
ferðina en það gerði hann ávallt í
byrjun árs svo að allt yrði tilbúið að
vori. Góða ferð til nýrra heimkynna.
Þinn vinur,
Kristján Heiðar Baldursson
og fjölskylda.
Góður vinur og ferðafélagi er nú
fallinn frá eftir erfið veikindi. Óskar
var einn af þessum föstu punktum í
hestaferðum okkar, hann var alltaf
búinn að kynna sér leiðina og því
var frábært að vera við hlið hans og
heyra hann segja frá staðháttum og
nöfnum á fjöllum og stöðum á leið
okkar. Er við komum síðan á
áfangastað eftir ævintýri dagsins
sáu karlarnir um hestana á meðan
við konurnar elduðum matinn. Eftir
það var sest niður með Óskari og
dagleiðin skrifuð niður með hans
hjálp.
Við lentum saman í ýmsum æv-
intýrum eins og að villast og gerðist
það oftar en einu sinni, og eins þeg-
ar trússabíllinn okkar og kerra fest-
ust í miðju bröttu fjalli. Mikið var
hlegið og sungið og Óskar fór alveg
á kostum er hann sagði okkur frá
t.d. sögunni um skakka loftið og
þegar hann var í Hamborg á sjó-
mannsárum sínum, þeirri nótt í
Hvanngili gleymum við aldrei, þessi
kvöldvaka mun alltaf standa upp úr.
Það er erfitt að hugsa til þess að
vinur okkar verður ekki með í
næstu hestaferð en minningin um
hann verður með í för er við syngj-
um um Lugtar Gvend.
Við sendum fjölskyldunni innileg-
ar samúðarkveðjur.
Anna Lilja, Engilbert, Guðný,
Hafsteinn, Nína, Daníel, Hadda,
Helgi, Pálmi og Sigurður.
Okkur langar með nokkrum lín-
um að kveðja frábæran vin og fé-
laga, Óskar Rafn Þorgeirsson, sem
jarðaður er frá Akraneskirkju í dag.
Fyrir margt löngu stofnuðu nokkrir
vinnufélagar í Járnblendifélaginu á
Grundartanga jeppaklúbb sem lifir
enn í dag. Einn þeirra var Óskar.
Við njótum þess nú að eiga í minn-
ingunni allt það sem hann kenndi
okkur um landið okkar, fegurð þess
og staðhætti. Ekki var til sú þúfa
eða fjall sem Óskar vissi ekki nafn á,
hann var ævinlega með á hreinu
hvað allt hét sem fyrir augu bar.
Ferðir yfir Kjöl, í Kerlingarfjöll,
Langavatnsdal, Hlöðufell svo eitt-
hvað sé nefnt verða okkur ævinlega
minnisstæðar með besta farastjóra
sem hugsast gat. Óskar var mikill
hestamaður og náttúrubarn sem
þekkti landið sitt einkar vel. Hann
var mjög víðförull og fróður. Fyrir
nokkrum árum hvarf hann til ann-
arra starfa og þá skildi leiðir um
sinn, sinnti hann þá því áhugamáli
sínu að fara mikið í hestaferðir og
hittumst við sjaldnar þess vegna.
En alltaf var hann sami góði vin-
urinn okkar, jafn ljúfur og stutt í
húmorinn þegar við hittumst. Ekk-
ert var skemmtilegra en að hlusta á
hann segja frá.
Núna varð hann undir í barátt-
unni við krabbameinið, en fyrir
nokkrum árum greindist hann með
það mein og læknaðist af því. Lifði
síðan í mörg ár eftir það alltaf jafn
æðrulaus og bar það ekki á torg. Við
viljum með þessum fátæklegu orð-
um þakka fyrir að hafa átt Óskar
fyrir vin og sendum öllum aðstand-
endum innilegar samúðarkveðjur.
Minningin um góðan dreng lifir.
Fyrir hönd jeppavinanna,
Sigríður Gróa Kristjánsdóttir.
Óskar Rafn
Þorgeirsson
Símon Andreas
Marthensson
Olsen
✝ Símon AndreasMarthensson Ol-
sen fæddist á Ísafirði
20. febrúar 1969.
Hann lést af völdum
krabbameins á heim-
ili sínu 17. mars 2001
og fór útför hans
fram frá Grafarvogskirkju 23. mars.
Meira: mbl.is/minningar
Minningar á mbl.is