Morgunblaðið - 20.02.2009, Blaðsíða 32

32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. FEBRÚAR 2009
✝ Halldór Ásgeirs-son (skírður Þor-
leifur Halldór) fæddist
á Hömrum í Eyr-
arsveit 7. febrúar
1922. Hann lést á deild
L1 á Landakoti 12.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Ásgeir Kristjánsson
sjómaður, f. 7. 6. 1895,
d 17.8. 1966 og Þórdís
Þorleifsdóttir hús-
freyja, f. 13.10. 1895,
d. 7.1. 1983. Halldór
var næstelstur þeirra
systkina, sem komust á legg. Syst-
kini: Drengur, f. 3.10. 1917, d. 3.10.
1917, Kristín, f. 3.6. 1919, Jarþrúður
Guðný, f. 7.2. 1922, d. 13.2. 1922,
Kristján, f. 3.4. 1924, d. 28.1. 1925,
Jarþrúður Soffía, f. 3.4. 1924, Björn
Kristján, f. 5.5. 1926, d. 1.7. 1993, Ás-
dís, f. 4.7. 1927, Ragnheiður, f. 14.3.
1930 og Páll Brekkmann, f. 4.3. 1932.
Halldór kvæntist í Setbergskirkju
22.7. 1950 Elsu Fanneyju Þorkels-
dóttur sjúkraliða, f. 4.4. 1928. For-
eldrar hennar voru Þorkell Hregg-
viður Jónsson, skipstjóri Reykjavík,
f. 30.8. 1906, d. 6.6. 1951 og Magn-
fríður Þorleifsdóttir húsfreyja, f. 6.6.
1906, d. 18.8. 1979. Börn þeirra eru:
1) Þórdís iðjuþjálfi, f. 16.9. 1950,
þeirra: Hugrún, f. 16.12. 1991 og
Freyr, f. 27.11. 1997. Halldór ólst
upp í föðurhúsum að Hömrum í
Grundarfirði og síðar Kampinum
(Fornu-Grund), þar sem hann tók
þátt í lífsbaráttunni ungur að aldri
m.a. með sjósókn, um leið og hann
hafði aldur til. Snemma var honum
vel treyst fyrir ýmsum verkum til
sjós og lands og var hann slyngur
smiður bæði á tré og járn. En þar
sem sjóveiki bráði ekki af honum
dreif hann sig um 18 ára aldur suð-
ur til Reykjavíkur og komst á samn-
ing í vélvirkjun í vélsmiðju hjá Jó-
hanni Þorlákssyni, sem sameinaðist
síðar Jötni og lauk hann þar sveins-
prófi 1945. Hann varð vél-
virkjameistari árið 1954. Um miðj-
an fimmta áratuginn stofnaði hann
ásamt félaga sínum Birni Guð-
mundssyni fyrirtækið Björn & Hall-
dór hf. í húsnæði rétt hjá Þórodds-
stöðum. Þeir fluttu þaðan með
fyrirtækið að Hallveigarstíg og síð-
ar í Síðumúla, þar sem það starfaði
í hartnær 30 ár. Halldór og Elsa
byrjuðu búskap 1950 í Blönduhlíð í
Reykjavík. Síðar reistu þau sér hús
að Löngubrekku í Kópavogi og
bjuggu þar í um 40 ár. Þau voru
einstaklega samhent hjón og
bjuggu börnum sínum gott og
öruggt heimili. Síðastliðin þrjú ár
hafa þau búið á Digranesvegi 58 í
Kópavogi.
Útför Halldórs fer fram frá
Digraneskirkju í dag kl. 13.
maki Klaus Jochim-
sen, f. 4.4. 1941. Börn
þeirra: Lars Halldór,
f. 8.12. 1975, maki
Tine Jochimsen, f.
26.7. 1974, dóttir
þeirra Matthilde Þór-
dís, f. 2000. Marie
Frida, f. 8.1. 1977,
maki Simmi Lennarth
Potoker, f. 14.9. 1978.
Þau búa öll í Dan-
mörku. 2) Þorkell
Hreggviður verkfræð-
ingur, f. 24.9. 1954,
maki Dóra Sigrún
Gunnarsdóttir, f. 27.2. 1956. Börn
þeirra: Þórhildur, f. 25.6. 1981, sam-
býlismaður Tryggvi Jónsson, f.
12.10. 1982, dóttir þeirra Brynhild-
ur Freyja, f. 2007. Halldór, f. 18.6.
1987, sambýliskona Alda Guðlaug
Atladóttir, f. 11.9. 1986. Þórdís, f.
19.4. 1993. 3) Magnfríður hjúkr-
unarfræðingur, f. 3.12. 1956, maki
Jón Axel Antonsson, f. 5.6. 1956.
Börn þeirra: Úlfar Örn, f. 21.2. 1980.
Elsa Fanney, f. 21.9. 1987 sambýlis-
maður Hjalti Páll Þorvarðarson, f.
5.3. 1987. Jenný, f. 11.12. 1993. 4)
Ragnar, f. 9.6. 1964, d. 2.7. 1964. 5)
Ragnheiður verkfræðingur, f. 31.1.
1966. Hennar maður var Snorri Már
Skúlason. Þau slitu samvistir. Börn
Pabbi hafði þann einstaka hæfi-
leika að láta mér líða þannig að ég
gæti gert allt, tekist á við allt í heim-
inum. Þetta er besta gjöf sem faðir
getur gefið barni sínu. Ég er honum
ævinlega þakklát fyrir þessa gjöf.
Hann hafði ekki bara trú á mér,
hann hafði á sama hátt trú á sínu
fólki og maður hafði trú á sér í návist
hans. Þó held ég að starfsfélögunum
á verkstæðinu hafi blöskrað þegar
pabbi setti tvítuga stelpuskjátu fyrir
framan rennibekk og þeir gjóuðu
augunum í spurn: Á að fórna bekkn-
um? En auðvitað leiddi hann mig í
gegnum þetta allt, hægt og rólega,
þannig var hann.
Verkstæðið var stór hluti af til-
veru okkar allra í fjölskyldunni, lífs-
viðurværi fjölskyldunnar kom þaðan
og tilveran fór eftir því hvernig
gekk. Þar voru bátavélar allsráð-
andi, smurolíulyktin lá í loftinu og
heillandi fyrir barn að heimsækja
pabba í þann heim. Stundum var líka
farið út í smáævintýri, rússneskir
traktorar fluttir inn til landsins sem
þóttu kannski ekki sérstaklega liprir
í akstri en voru góðir þjarkar og
sáust víða um sveitir landsins í þjón-
ustu bænda.
Pabbi var handlaginn og smíðar
voru hans yndi. Hann smíðaði líkön
af árabátum með breiðfirsku lagi en
auk þeirra smíðaði hann ógrynni af
leikföngum handa barnabörnum sín-
um. Þar voru þau mamma mjög
samhent því hún saumaði allt með til
að gera gjafirnar fullkomnar. Sem
afi og amma minntu þau svolítið á
jólalagið: Nú skal segja. Því hann
tók í nefið en hún prjónaði sokka.
Þau voru mjög náin hjón, ein heild
en þó tveir sjálfstæðir helmingar.
Ég minnist pabba: Koma heim í
hádegismat, banka þrisvar á loftvog-
ina, fá sér smá í nefið ef ekki leit vel
út og oft velti ég því fyrir mér hvaða
undratæki loftvogin væri, þessir
tveir vísar, sem gátu haft svona áhrif
á pabba. Sem stolts föður þegar ég
bætti við „pabba síns“ fyrir aftan
nafn mitt ef ég var spurð til nafns
sem lítil stúlka. Með prakkarasvip,
þegar hann svaraði til Galisíu, er við
spurðum, hvert ertu að fara. Ótrú-
lega varð ég hissa að sjá alvöru Gal-
isíu á landakorti löngu síðar.
Tjaldferðalögin voru skemmtileg-
ar samverustundir fjölskyldunnar,
pabbi í essinu sínu, tjaldaði eftir
kúnstarinnar reglum og pumpaði
steinolíuprímusinn. Veðrið skipti
ekki máli, alltaf var hlýtt og gott í
okkar tjaldi eins og alltaf í návist
hans. Pabbi naut sín einnig erlendis
og merkilegt var að hann gat átt
samskipti við fólk þó hann kynni
ekki mikið í öðrum tungumálum.
Hann bauð köllunum bara í nefið, þá
var hægt að spjalla um allt milli him-
ins og jarðar á smáensku og smá-
íslensku, lesið í látbragð og svip-
brigði og nýtt alþjóðlegt tungumál
virtist verða til. Það er ekki nóg að
kunna tungumál, maður þarf líka að
geta átt samskipti við annað fólk og
það kunni hann.
Frá því í haust er pabbi búin að
glíma við krabbamein og afleiðingar
þess. Pabbi studdi okkur gegnum líf-
ið, traustur, friðsamur og rólegur.
Þegar kallið kom þá kvaddi hann
þennan heim á sama hátt, í friði og
ró.
Nú hefur pabbi lokið sinni ferð
hér. Minningar um hann munu lifa í
hjörtum okkar og ljós hans er með
okkur
Ragnheiður Halldórsdóttir
Við fráfall Halldórs Ásgeirssonar
tengdaföður míns leita á hugann
minningar um vel gerðan mann, þar
sem saman fór hjálpsemi, hlýja og
einstaklega jákvætt hugarfar í garð
manna og málefna. Árið 1978 kynnt-
ist ég Halldóri, þá var ég við nám í
Vélskóla Íslands. Þá um vorið út-
skrifaðist ég úr Vélskólanum. Hall-
dór rak ásamt vini sínum Birni Guð-
mundssyni Vélaverkstæði Björns og
Halldórs hf. í Síðumúlanum. Halldór
kemur að máli við mig eftir að ég
hafði lokið námi mínu í Vélskólanum
og býður mér að koma í vélvirkja-
nám til sín. Ég fór að hans ráðum og
hóf síðan nám í vélvirkjun hjá hon-
um sem ég lauk og öðlaðist síðar
einnig meistararéttindi í vélvirkjun.
Gott var að vinna hjá þeim fé-
lögum Birni og Halldóri. Halldór var
góður leiðbeinandi og vandvirkur
mjög. Hann var einstaklega úrræða-
góður og mjög fær við að leysa alls
konar tæknileg vandamál. Við
Maggý byrjuðum okkar búskap í
kjallaranum heima hjá honum og
Elsu Fanneyju árið 1978. Halldór
var dugnaðarmaður. Eftir að vinnu-
degi lauk á verkstæðinu vann hann
heima. Hann var með smíðabekk í
kjallaranum í Löngubrekkunni og
þar var hann við að smíða árabáta,
dúkkuvöggur og allt mögulegt.
Einnig var hann mikið fyrir garð-
rækt og á sumrin var hann mjög
upptekinn af garðinum í Löngu-
brekku.
Þegar ég var í vinnu hjá honum á
verkstæðinu var ég einnig í flugnámi
og Halldór var mjög áhugasamur
um það og var mér hjálpsamur.
Gaman var þegar við tveir fórum
saman að fljúga og þá naut Halldór
sín vel þegar við flugum um loftin
blá. Halldór var vel lesinn og hafði
mikinn áhuga á öllu sem viðkom
tækni og vísindum. Hann fylgdist vel
með þjóðmálum, var vinstrimaður
og hernámsandstæðingur allt frá því
hann mótmælti inngöngu Íslands í
NATO á Austurvelli fyrir 60 árum.
Gæfumaður var Halldór, og er það
ef til vill ekki að undra þar sem sam-
an fór hæfni hugar og handar. Hann
var góður drengur, sem ekkert aumt
mátti sjá öðruvísi en að leggja þeim
hjálpandi hönd eftir mætti, sem á
þurftu að halda, og var þá ekki að
bera slík atvik á torg. Að fá að verða
samferða slíkum manni, innan og ut-
an vinnu, er nokkuð sem maður
þakkar fyrir ævilangt. Halldór var
sterkur persónuleiki og mat heiðar-
leika mikils. Hann var umhyggju-
samur, var mikið með hugann hjá
börnunum sínum og alltaf var hann
reiðubúinn að hjálpa. Og vináttu sína
gaf hann mér, og sú var traust. Ein-
hvern veginn er svo sárt að missa,
sárt að missa einhvern sem alltaf
hefur verið til staðar. Það er einum
hlekk færra í fjölskyldukeðjunni og
við minnt á hve hverful og stutt þessi
jarðvist okkar er.
Halldór er kvaddur með virðingu
og einlægu þakklæti. Hann verður
öllum sem honum kynntust minnis-
stæður, samfylgdin var ánægjuleg
alla tíð. Halldór er allur en hann
skildi okkur ekki eftir tómhent. Við
eigum um hann dýrmætar minning-
ar og þar lifir hann áfram. Kæri
Halldór, ég þakka þér fyrir allar
stundirnar sem ég átti með þér og
alla umhyggjuna sem þú sýndir mér,
Maggý og börnum okkar. Minningin
um þig er góð.
Jón Axel Antonsson.
Elsku afi, það er erfitt að kveðja
þig en allar þær góðu minningar sem
þú skilur eftir halda áfram að verma
okkur um hjartað. Þú varst alltaf svo
hlýr og ljúfur, það var sama hvað
það var, það var alltaf hægt að stóla
á hjálpsemi þína og góðmennsku, afi
bjargaði málunum með bros á vör.
Þegar við hugsum um þig, afi, þá
munum við eftir þér að gantast í
okkur, öllum sögunum sem þú sagðir
og hvað þú varst alltaf traustur og
góður. Það var sama hvað við tókum
okkur fyrir hendur, alltaf sýndir þú
áhuga og hvattir okkur áfram á
réttri braut. Þú varst svo mikill
dugnaðarmaður, vannst vel og gerð-
ir allt af nákvæmni og þolinmæði,
það var alveg sama hvar þú varst
það var aldrei kastað til höndunum,
ekki í garðinum eða við smíðabekk-
inn í kjallaranum í Löngubrekkunni
og því síður í vinnunni. Vandvirkni
þín og umhyggja fyrir minnstu smá-
atriðum skein ávallt í gegn í hverju
sem þú tókst þér fyrir hendur.
Gott dæmi um það eru allir ynd-
islegu hlutirnir sem þú smíðaðir
handa okkur í kjallaranum í Löngu-
brekkunni. Árabátar með segli,
kistlar, vöggur og húsgögn fyrir
dúkkurnar eru einungis fá dæmi um
þá frábæru og innilegu hluti sem þú
nostraðir við með allri þinni hand-
lagni og ást fyrir okkur. Allt fylgir
þetta okkur enn í dag og mun fylgja
okkur áfram í gegnum lífið ásamt
minningu þinni. Það að þú sért far-
inn er erfitt og sárt, því að missa
svona klett sem maður gat alltaf
hallað sér upp að tekur á. En við vit-
um að þú fylgir okkur áfram, við
munum alltaf muna þig og þú vakir
yfir okkur eins og þú hefur ávallt
gert. Hlýja þín og útgeislun mun
alltaf vera hjá okkur.
Elsa Fanney, Úlfar Örn og
Jenný.
Elsku afi minn, nú ert þú farinn
frá okkur á vit ævintýranna og þú
getur nú fengið þér langþráðan
kaffisopa og „sopið“ eins og þú vilt.
Þú munt lifa með mér áfram í gegn-
um allar þær frábæru minningar
sem við eigum saman úr Löngu-
brekkunni.
Þú varst alltaf svo góður, hjarta-
hlýr og þú hlustaðir ávallt á mig. Ég
man að það var alltaf svo gaman að
koma í Löngubrekku sem strákur.
Það var sannkallaður ævintýrastað-
ur, þar voru indíánar, þjófar og ill-
menni sem földu sig í hverjum runna
en alltaf var hægt að vinna bug á
þeim. Þér þótti nú reyndar ekki allt-
af sniðugt þegar ég var að læðast um
blómabeðin í garðinum. Garðurinn
var yndi ykkar ömmu.
Það var einnig svo gaman að koma
og sjá hvað þú varst að smíða niðri í
kjallara. Þar var alltaf hægt að finna
eitthvað að bralla. Þar kenndirðu
mér handtökin við smíðarnar og ætli
þú hafir ekki lagt grunninn að því að
ég er svona handlaginn í dag og
þakka ég þér fyrir það.
Ég man svo vel sögurnar þínar
um verkstæðið, sjóferðirnar og allt
mögulegt sem gerðist á þínum
æskuárum. Þú varst frábær sögu-
maður og hélst athyglinni allt frá
upphafi til enda, jafnvel þó ég væri á
mínum verstu táningsárum. Vinum
mínum fannst þú „cool afi“, þú varst
svo uppfullur af visku og fræðandi
upplýsingum um lífið og tilveruna.
Þér fannst alltaf gaman að vita
hvað maður var að bralla og skipti
þá engu hvaða vitleysa það var, en
sérstaklega hafðirðu gaman af því ef
það var verklegt. Þegar ég var kom-
inn með bíladellu á háu stigi og bíl-
flökin fóru ekki út úr bílskúrnum
hafðir þú ávallt gaman af því að
koma og kíkja á sundurtættu heddin
o.s.frv. Þrátt fyrir að sjónin væri
orðin döpur var eins og þú endur-
heimtir hana, því þú virtist sjá alla
vélarhlutina sem lágu þarna út um
öll borð.
Já, nafni minn, mér fannst þú svo
sannarlega einstakur afi. Eftir að ég
byrjaði að vinna hjá Marel komst ég
að því að allnokkrir menn sem þar
vinna könnuðust við þig og verk-
stæðið ykkar Björns. Þeir bera
reglulega mikla virðingu fyrir þeirri
vinnu sem þið unnuð þar og kennduð
öðrum.
Hvíldu nú í friði, elsku afi minn.
Þín mun vera sárt saknað en ég veit
að þú fylgist með okkur áfram með
bros á vör.
Halldór Þorkelsson.
Núna er hann dáinn, elsku Hall-
dór afi. Hann var svo hlýr og góður
og alltaf svo einstaklega glaður að
sjá okkur, jafnvel núna undir lokin
þegar hann var orðin þreyttur og
veikur var hægt að sjá það í augum
hans að það gladdi hann að við vor-
um nálægt honum. Það var alltaf
hægt að leita til afa ef maður var
leiður, orð voru óþörf, það þurfti
bara að hjúfra sig upp að honum til
að finna hlýju og væntumþykju.
Afi var alltaf áhugasamur um það
sem við vorum að gera og var alltaf
með á nótunum. Hann hugsaði alltaf
til okkar þegar við vorum að gera
eitthvað sem skipti okkur máli. Þeg-
ar það var mikið að gera og ekki
hafði verið tími til að heimsækja afa í
nokkurn tíma þá gat maður alltaf
hringt og látið vita að á morgun væri
próf eða eitthvað annað mikilvægt á
dagskrá og þá var maður viss um að
hann myndi hugsa til manns. Það
varð oft til þess að minnka stress og
áhyggjur.
Við áttum margar góðar og eft-
irminnilegar stundir með afa í kjall-
aranum þar sem hann var með lítið
smíðaverkstæði. Þar hjálpaði hann
okkur að smíða og föndra og sýndi
okkur hvað hann var að baksa. Þar
áttu ófáar samræðurnar sér stað. Afi
var einstaklega laginn í því að segja
frá æsku sinni og því sem hafði hent
hann á lífsleiðinni á áhugaverðan
hátt.
Minningar um hversdagslega
hluti með afa eru mjög ánægjulegar,
eins og að borða hafragraut með
honum á morgnana. Minningin um
hljóðið sem hann gaf frá sér þegar
hann var að borða grautinn yljar um
hjartarætur.
Við munum sakna afa, en við vit-
um að hann heldur áfram að veita
okkur styrk á erfiðum stundum.
Þórhildur og Þórdís.
Mig langar í nokkrum orðum að
kveðja fyrrverandi tengdaföður
minn og góðan vin, Halldór Ásgeirs-
son. Ég var 15 ára gamall þegar ég
hóf að venja komur mínar á heimili
Dóra og Elsu í Löngubrekkunni.
Ekki til að hitta þau sómahjón, held-
ur yngstu dóttur þeirra sem ég felldi
hug til. Þótt ég reyndi í fyrstu að
sneiða hjá fundum við foreldrana í
þessum heimsóknum átti það eftir
að breytast. Úr varð vinátta sem
stóð í áratugi og í raun fram á þenn-
an dag þótt ekki hittumst við oft síð-
ustu árin, eftir að leiðir okkar Röggu
skildi.
Frá okkar fyrstu kynnum kom
Halldór mér fyrir sjónir sem reffi-
legur og hress karl. Hann var gjarn-
an með neftóbaksdósina á lofti og til
í að ræða málin. Skemmtilegur mað-
ur með þægilega nærveru. Við höfð-
um báðir mikinn áhuga á sagnfræði
Halldór Ásgeirsson Elsku afi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Minning þín mun alltaf
vera með okkur.
Hugrún Snorradóttir.
HINSTA KVEÐJA
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð, vináttu og hlýhug vegna andláts og
útfarar eiginmanns míns, föður okkar, afa og lang-
afa,
ANTONS JÓNSSONAR
skipa- og húsasmiðs,
Vatnsnesvegi 29,
Keflavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Garðvangs fyrir góða umönnun
og hlýhug.
Marta Kristjánsdóttir,
Guðrún Kristín Antonsdóttir,
Karl Antonsson, Hrafnhildur Jónsdóttir,
Eygló Antonsdóttir, Ólafur Arthúrsson,
Helen Antonsdóttir, Þórhallur Guðmundsson,
Guðrún Antonsdóttir, Sæbjörn Þórarinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.