Morgunblaðið - 22.03.2009, Qupperneq 53

Minningar 53ALDARMINNING
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. MARS 2009
✝
Kærar þakkir til allra er sýndu okkur hlýhug vegna
andláts móður okkar, tengdamóður og ömmu,
HULDU H. GUÐMUNDSSON,
áður Bárugötu 17.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk á hjúkrunar-
heimilinu Eir, deild 2b fyrir góða umönnun.
Ingibjörg Jóhannesdóttir,
Kristín Hulda Jóhannesdóttir,
Guðmundur Kristinn Jóhannesson, Guðrún Ellen Halldórsdóttir,
Sveinn Jóhannesson, Sigurlín R. Óskarsdóttir,
Markús Jóhannesson, Hulda Össurardóttir
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og vináttu við andlát og útför ástkærrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
INGILEIFAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Holtsgötu 18,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til hjúkrunar- og starfsfólks
3. hæðar hjúkrunarheimilisins Sólvangs Hafnarfirði
fyrir frábæra umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Sveinn Gunnlaugsson, Steingerður Jónsdóttir,
Ingileif S. Montgomery, Charles Montgomery,
Guðlaug S. Meslier, Jean- Francois Meslier,
Guðrún E. Mainwaring, Eric Mainwaring,
Sigríður Gunnlaugsdóttir, Jón Ari Sigurjónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og vináttu vegna andláts elsku móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
KATRÍNAR VALGERÐAR ÁSGRÍMSDÓTTUR
frá Seyðisfirði.
Ásgrímur Grétar Jörundsson, Ósk María Ólafsdóttir,
Guðlaugur Jörundsson,
Sunneva Jörundsdóttir, Jakob Sæmundsson,
Sigríður Vala Jörundsdóttir, Bessi Húnfjörð Jóhannesson,
Jósep Valur Guðlaugsson,
ömmubörn og langömmubarn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegs föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
BENJAMÍNS JÓSEFSSONAR
húsgagnasmíðameistara,
Rimasíðu 20,
Akureyri.
Sérstakar þakkir sendum við öllum þeim er komu
að umönnun og aðhlynningu hans síðustu ár.
Gísli V. Benjamínsson, Marta Jensen,
Hildur Benjamínsdóttir,
Ólöf Vera Benjamínsdóttir,
Sólrún Stefanía Benjamínsdóttir, Kjartan Tryggvason,
Katrín Benjamínsdóttir, Oddur Helgason,
Halldóra Lilja Benjamínsdóttir, Bragi Finnbogason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum sem sýndu okkur
samúð, vináttu og hlýhug við andlát og útför
bróður okkar,
ÓSKARS GUÐJÓNSSONAR,
Uxahrygg,
Rang.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólkinu á dvalar-
heimilinu Lundi fyrir góða umönnun og hjúkrun og
öllum sem glöddu hann með heimsóknum.
Gróa Guðjónsdóttir,
Sveinn Guðjónsson,
Bjarni Guðjónsson
og fjölskyldur.Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Símar: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is • runar@utfarir.is
Alhliða útfararþjónusta
Rúnar
Geirmundsson
Sigurður
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson
Þorbergur
Þórðarson
✝ Guðmundur Egg-ert Matthíasson,
kennari og organisti,
fæddist í Miðgörðum í
Grímsey hinn 26.
febrúar 1909 og hefði
því átt aldarafmæli
um þessar mundir.
Hann lést á Vífils-
stöðum hinn 17. júlí
1982. Guðmundur var
sonur hjónanna Matt-
híasar Eggertssonar
prests í Grímsey, f.
1865, d. 1955 og Mun-
díönu Guðnýjar Guð-
mundsdóttur, f. 1869, d. 1956.
Guðmundur kvæntist 1943 Helgu
Jónsdóttur frá
Möðruvöllum í Hörg-
árdal, f. 1920, d. 1990.
Dætur Helgu og Guð-
mundar eru: María
hjúkrunarfræðingur
og tónlistarkennari, f.
1944, búsett í Noregi,
Guðný fiðluleikari og
konsertmeistari Sin-
fóníuhljómsveitar Ís-
lands, f. 1948, Rann-
veig félags- og
fjölskylduráðgjafi, f.
1950, og Björg snyrti-
fræðingur, f. 1954.
Barnabörnin eru sjö og barna-
barnabörnin eru níu.
Mig langar að minnast föður míns,
Guðmundar Eggerts Matthíassonar,
en um þessar mundir er liðin öld frá
fæðingu hans. Hann lést á Vífils-
stöðum fyrir rúmum aldarfjórðungi,
sjötíu og tveggja ára að aldri eftir
stutta sjúkdómslegu.
Guðmundur eða Mummi eins og
hann var gjarnan kallaður fæddist
að Miðgörðum í Grímsey þann 26.
febrúar 1909. Hann var sonur
hjónanna Matthíasar Eggertssonar
prests og Mundíönu Guðnýjar Guð-
mundsdóttur. Þau hjón bjuggu í
Grímsey í rúm fjörutíu ár en Matt-
hías var sóknarprestur þar. Sagt er
að Guðný hafi haft lækningamátt en
hún mun oft hafa verið kölluð að
sjúkrabeði fólks auk þess sem hún
gegndi störfum yfirsetukonu. Á
þessari afskekktu eyju á norður-
heimskautsbaugnum ólst Guðmund-
ur upp í stórum systkinahópi en þau
Guðný og Matthías eignuðust fjór-
tán börn. Tvö létust í frumbernsku
og einn bróðirinn fórst við bjargsig á
þrítugsaldri.
Margar sögur heyrði ég um heim-
ilið í Grímsey. Virðist sem þar hafi
saman farið mikið menningarstarf,
uppfræðsla og skólastarf auk sálu-
sorgunar og læknisstarfa. Á föður
mínum og systkinum hans mátti
heyra að glaðværð, góðlátleg stríðni
og prakkaraskapur hafi um fram allt
einkennt þennan stóra systkinahóp.
Við systurnar fjórar, dætur hans,
eigum skemmtilegar minningar um
þennan þátt í fari systkinanna þegar
þau voru gestkomandi á heimili okk-
ar í Kópavoginum. Heimilið breytt-
ist eins og fyrir töfra í eina alls-
herjar spaugstofu þar sem hver lítil
athugasemd um menn og málefni
varð tilefni langvarandi hláturs-
rokna sem engan enda ætluðu að
taka. Sagt var að heimskautsbaug-
urinn hefði legið í gegnum mitt
hjónarúmið á prestssetrinu í Gríms-
ey. Mun það hafa verið haft í flimt-
ingum að Matthías hafi sofið fyrir
norðan baug en Guðný fyrir sunnan.
Þegar kuldinn sagði illilega til sín
kleif hann yfir bauginn suður til
Guðnýjar, alls fjórtán sinnum. Sagði
faðir minn jafnframt að góð
skemmtun krakkanna hefði verið að
leika sér að því að stökkva yfir baug-
inn.
Guðmundur var tíu ára gamall
þegar hann fór í fyrsta sinn í land.
Sr. Matthías fór oft á vorin í kaup-
staðarferð ásamt konu sinni til Ak-
ureyrar með hluta af barnahópnum
og gisti á Sigurhæðum hjá þjóð-
skáldinu Matthíasi Jochumssyni, en
hann var föðurbróður Matthíasar og
uppeldisfaðir. Voru gestgjöfunum
gjarnan færð egg og fugl því eyjan í
norðri var mikil matarkista.
Snemma mun hafa borið á tónlist-
aráhuga hjá föður mínum og fékk
hann í upphafi tilsögn í orgel og pí-
anóleik hjá föður sínum, einnig var
hann við tónlistarnám á Akureyri og
síðar hjá Páli Ísólfssyni organista.
Hann sigldi til Þýskalands til frek-
ara náms og lagði einkum stund á
orgelleik og tónlistarsögu sem varð
hans aðalgrein. Hann dvaldi í Þýska-
landi í um sex ár alls, m.a. í borg-
unum Berlín, Leipzig og Köln, auk
Hamborgar. Hann fór heim í milli-
tíðinni, las til stúdentsprófs á um
einu og hálfu ári og varð stúdent frá
Menntaskólanum á Akureyri, en
stúdentspróf þurfti hann til að
stunda framhaldsnám í tónfræðum
og tónlistarsögu. Þetta voru erfiðir
tímar, kreppa í hinum vestræna
heimi, engin voru námslánin og urðu
stúdentar að treysta á styrki frá vin-
um og vandamönnum auk þess að
leitast við að vinna fyrir sér með
námi. Á þessum árum veiktist hann
af berklum og þó að hann næði að
yfirvinna sjúkdóminn náði hann
aldrei fullri heilsu á nýjan leik. Í
Þýskalandi var uppgangur nasism-
ans í fullum gangi með ófyrirséðum
hildarleik Hitlers og faðir minn valdi
að hverfa frá námi til þess að komast
heim. Hann var þá langt kominn í
doktorsnámi sínu. Komst hann til
Danmerkur hinn 31. ágúst 1939,
daginn áður en Þjóðverjar réðust
inn í Pólland, og þaðan heim til Ís-
lands. Þar með var seinni heims-
styrjöldin skollin á.
Eftir heimkomuna réðst hann
fljótlega til starfa við Kennaraskóla
Íslands. Þar sinnti hann tónlistar-
og söngkennslu auk þess að kenna
þýsku og frönsku. Þýsku talaði hann
reiprennandi vegna dvalar sinnar í
landinu en frönsku og uppeldisfræði
hafði hann numið í Þýskalandi
ásamt tónlistarnáminu. Kennara-
skólinn var hans aðalstarfsvettvang-
ur en mörgum öðrum störfum sinnti
hann að auki. Hann kenndi um skeið
tónlistarsögu við Tónlistarskólann í
Reykjavík, var í stjórn Félags ís-
lenskra tónlistarmanna, þar af for-
maður í tvö ár og sá um tónlistarþátt
í Ríkisútvarpinu sem hét „Þetta vil
ég heyra“.
Nokkrum árum eftir heimkomuna
kynntist hann móður minni, Helgu
Jónsdóttur frá Möðruvöllum í Hörg-
árdal, f. 1920, d. 1990, og gengu þau í
hjónaband 1943. Þau kynntust er
hún var nemandi hjá honum í píanó-
leik og söng. Móðir mín sagðist þó
hafa vitað um tilvist hans löngu fyrir
þann tíma. Sá hún hann fyrst á dans-
leik þegar hún var 11 ára gömul en
hann tuttugu og tveggja og hún
sagði mér að hún hefði orðið sár-
móðguð að hann skyldi ekki bjóða
sér upp. Helga var kennari að mennt
en gegndi lengst af ritara- og skrif-
stofustörfum. Þau bjuggu nánast all-
an sinn búskap í Kópavoginum, voru
frumbyggjar þar. Móðir Helgu,
María Þorgerður Sigurðardóttir, frá
Dagverðareyri í Glæsibæjarhreppi,
f. 1893, d. 1971, bjó á heimilinu alla
tíð, þannig að við systurnar fjórar,
María, Guðný, Rannveig og Björg,
ólumst upp í þriggja kynslóða fjöl-
skyldu.
Kópavogur var dreifbýlt sveita-
þorp á þessum tíma og engin var
kirkjan. Þegar Kópavogssöfnuður
var stofnaður árið 1952 var faðir
minn ráðinn organisti og söngstjóri
safnaðarins. Guðsþjónustur fóru
fram í Kópavogsskóla og kirkjukór-
sæfingarnar voru haldnar á heimili
okkar að Digranesvegi 2, en það hús
er löngu horfið. Var því fórnað á sín-
um tíma vegna framkvæmda við
gjána miklu gegnum Kópavogsháls.
Minningar frá bernskuárunum eru
nátengdar kirkju- og kórstarfi for-
eldra minna en móðir okkar söng í
kirkjukórnum auk þess að vera for-
maður hans um árabil. Ég fékk að
syngja í kórnum öll mín unglingsár
og var látin hlaupa á milli radda því
ýmist vantaði í sópraninn eða altinn.
Guðmundur var mikill ljúflingur
að skapgerð. Hafði hann einatt á
takteinum gamanmál og gerði grín
að flestu sem tengdist mannlegu at-
ferli. Minnist ég þess ekki að hafa
séð hann skipta skapi nema við eina
manneskju og það var við sóknar-
prestinn í Kópavogi, sr. Gunnar
Árnason, en þeir voru jafnframt
góðir vinir og samstarfsmenn. Áttu
þeir það til að rífast heiftarlega um
sálmasöng og tónlist í kirkjulegum
athöfnum. Ávallt sættust þeir að
lokum og innsigluðu vináttuna með
því að fara á göngu. Þegar sást til
þeirra á röltinu á Borgarholtinu eða
í Fífuhvammsdalnum þá var vitað
mál að þar færu vinir, sáttir við guð
og menn. Eitt var það í fari föður
míns sem var bæði okkur í fjölskyld-
unni og mörgum af hans samtíma-
mönnum hulin ráðgáta. Hann var
svo utan við sig að engu var líkara
en að oft á tíðum væri hann staddur
á öðru tilverusviði. Nánast daglegt
brauð var að hann gleymdi að fara
úr strætisvagninum á Kópavogs-
hálsi þegar hann var á leið heim úr
Kennaraskólanum. Rankaði hann
oft ekki við sér fyrr en í Silfurtúni
sem nú heitir Garðabær. Á meðan
var beðið af stakri þolinmæði af
hálfu mömmu og ömmu við kvöld-
matarborðið eftir að húsbóndanum
tækist að lokum að hitta á rétta
stoppistaðinn og komast heim í
kvöldverðinn. Ef maður hitti hann á
götu var hann stundum svo utan sig
að hann bar ekki kennsl á eigin af-
kvæmi. Þá var tvennt til ráða, ann-
aðhvort að gefa sig fram og kynna
sig fyrir honum eða ganga óséður
framhjá. Það síðarnefnda var notað
á unglingsaldri þegar komið var
fram yfir lögboðinn útivistartíma.
Margar óborganlegar gamansög-
ur af honum og systkinum hans hafa
glatt okkur afkomendurna í gegnum
árin. Það er dýrmætt veganesti að
eiga góðar og gefandi minningar um
ástvini sem gengnir eru á undan
okkar og hafa skilið eftir í hjarta
okkar og sál einhvers konar kraft
gleði og spaugsemi. Slíkur kraftur
er gjarnan það sem gagnast best
þegar verið er að horfa á leiðir út úr
vanda. Kynslóð hans fór í gegnum
heimskreppu, heimsstyrjaldir geis-
uðu og fátæktin á Ísland var svo
miklu meiri en nú er. Það sem við
getum lært af honum og öðrum þeim
sem byggðu Ísland á þessum tíma er
að öll él birtir upp um síðir.
Rannveig Guðmundsdóttir.
Guðmundur Eggert
Matthíasson