Morgunblaðið - 29.04.2009, Blaðsíða 27

Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. APRÍL 2009
✝ Helga Jónsdóttirfæddist í Reykja-
vík 7. desember
1923. Hún lést á
Landspítala-
háskólasjúkrahúsi
við Hringbraut að
morgni hins 21. apríl
síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Aðalbjörg Anna
Stefánsdóttir frá
Möðrudal, f. 30.7.
1878, d. 5.12. 1953,
og Jón Helgason
prentari, f. 24.5.
1877, d. 18.1. 1961. Fóstursystir
Helgu er Eva Kristjánsdóttir, f.
25.2. 1913.
Helga giftist 7. maí 1949 Gunn-
ari Þorvarðarsyni skipstjóra, f.
29.7. 1927, d. 29.5. 2006. For-
eldrar hans voru Þorvarður
Björnsson, fyrrv. yfirhafn-
sögumaður í Reykjavík, f. 14.11.
1889, d. 5.6. 1972, og Jónína
Ágústa Bjarnadóttir húsmóðir, f.
18.8. 1889, d. 5.7. 1974.
þeirra eru a) Garðar Örn, f.
1975, kvæntur Söru Guðmunds-
dóttur, f. 1975, börn þeirra eru
Ísabella, f. 2001, Ísak Örn, f.
2004, og Jökull, f. 2009, b) Giss-
ur Páll, f. 1977, kvæntur Sigrúnu
Daníelsdóttur Flóvenz, f. 1977,
dóttir þeirra er Hildur, f. 2006,
c) Gunnar, f. 1982, í sambúð með
Höllu Katrínu Kristjánsdóttur, f.
1983, sonur þeirra er Þorvarður,
f. 2009, d) Ragnar, f. 1984 og e)
Jóhann, f. 1991. 5) Jón, f. 4.11
1957, kvæntur Sigríði Guðnýju
Sverrisdóttur, f. 18.1 1959, synir
þeirra eru a) Sverrir Örn, f.
1981, kona hans er Aya Arakaki,
f. 1982, og b) Birgir Freyr, f.
1987. 6) Helga, f. 27.10 1964,
sonur hennar er Birkir, f. 1992.
Helga var alin upp á Berg-
staðastræti í Reykjavík þar sem
faðir hennar rak prentsmiðju
Jóns Helgasonar. Hún starfaði
sem ung kona í prentsmiðjunni og
við heimilisaðstoð. Eftir að hún
giftist Gunnari var hún húsmóðir.
Þau hjónin bjuggu í 40 ár á
Rauðalæk 36, en fluttu á Klepps-
veg 62 árið 1996.
Útför Helgu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag, miðviku-
daginn 29. apríl, og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Meira: mbl.is/minningar
Börn Helgu og
Gunnars eru: 1) Að-
albjörg Sigríður, f.
15.10. 1942. 2)
Björg, f. 17.11.
1948, gift Finnboga
Sigurðssyni, f. 12.6.
1951, börn þeirra
eru a) Klara, f.
1971, gift Ármanni
Kjartanssyni, f.
1970, börn þeirra
eru Andri Hrafn, f.
1999 og Ísak Már, f.
2003, b) Súsanna, f.
1975, dætur hennar
eru Ebba Dís, f. 2001, og Sunna
Líf, f. 2005, c) Sigríður, f. 1983,
og d) Sigurður, f. 1984. 3)
Ágústa, f. 23.5. 1950, börn henn-
ar eru a) Ásdís, f. 1972, gift
Bjarna Reyr Kristjánssyni, f.
1973, börn þeirra eru Ari, f.
2001, og Ásgerður Helga, f.
2003, og b) Gunnar Sturla, f.
1988. 4) Þorvarður, f. 14.5. 1954,
kvæntur Þórlaugu Ragn-
arsdóttur, f. 20.12. 1953, börn
Móðir okkar, Helga Jónsdóttir,
lést að morgni 21. apríl sl. Faðir
okkar, Gunnar Þorvarðarson, lést
29. maí 2006. Þann 7. maí næst-
komandi hefðu þau átt sextíu ára
brúðkaupsafmæli. Meðal brúð-
kaupsgjafa þeirra var ljóð frá Lilju
Björnsdóttur föðursystur unga
brúðgumans. Minningar um foreld-
ar okkar lifa áfram í hugum okkar
og viljum við minnast þeirra með
ljóðinu hennar Lilju.
Að segja eitthvað fallegt mig fýsir í
dag
þú frændi minn ungi og kæri
og flytja ykkur, ágætu brúðhjón,
þann brag
sem boðlegur teldi ég væri.
Það fegursta af öllu er á foldu ég
leit
að fagnandi elskendur treysti sín
heit.
Með hækkandi sólu þið byrjið þá
braut
sem bendir til gæfunnar landa,
ef sameinuð standið í sælu og
þraut
og sigrið með kærleikans anda.
En farmannsins viti er heimili hans,
þar húsfreyjan ágæta bíður síns
manns.
Nú hamingjudísirnar heitið er á,
þau hnoss ykkur ríkuleg veita,
í öllu þá fegurð og unað að sjá
er ástvinir samhuga leita.
Ef skyldan og trúmennskan haldast í
hönd,
þar hnýta hin traustustu gæfunnar
bönd.
(Lilja Björnsdóttir)
Foreldrar okkar áttu meira en
60 ár saman þar sem skyldan og
trúmennskan héldust í hönd. Þau
kenndu okkur mikilvægi, sam-
heldni og hjálpsemi fjölskyldunnar.
Guð blessi minningu þeirra,
Aðalbjörg, Björg, Ágústa,
Þorvarður, Jón og Helga.
Móðir mín lést á Landspítalan-
um við Hringbraut að morgni 21.
apríl eftir stutta sjúkrahúslegu.
Hún var tilbúin að fara og mikill
friður var yfir henni. Mamma
saknaði pabba á hverjum einasta
degi frá því hann dó fyrir tæpum
þremur árum og ég veit að hún er
hvíldinni fegin eftir langt ævikvöld.
Nú er hlutverki hennar lokið hér,
hlutverki sem hún stóð sig vel í og
er tilbúin að ganga á fund pabba
og það verða gleðifundir.
Ég á ljúfar minningar frá æsku
minni þar sem mamma hugsaði vel
um börnin sín. Mikið var lagt á sjó-
mannskonuna að ala upp sex börn,
en mamma leysti það verkefni vel.
Hún var mikil húsmóðir. Hún
saumaði föt og prjónaði fallegar
flíkur á okkur systkinin og var
snillingur í matargerð. Mamma var
mikil handverkskona og eftir hana
liggja mörg falleg verk. Hún saum-
aði mikið út og eftir sjötugt fór
hún að mála málverk, gera ker-
amik og mála á postulín. Mamma
var mikil fjölskyldumanneskja og
naut þess að halda boð fyrir fjöl-
skylduna. Efst eru í huga veisl-
urnar á gamlárskvöld og höfum við
systkinin haldið í hefðina að halda
saman góða veislu á gamlárskvöld.
Mamma var mikill heimsborgari,
ferðaðist mikið með föður mínum
en hann var skipstjóri hjá Eimskip.
Á þessum ferðalögum tók pabbi
myndir og þegar heim var komið
voru haldin myndakvöld fyrir okk-
ur systkinin og afa og ömmu. Þessi
myndakvöld eru mér í fersku minni
og lýsingar mömmu urðu svo ljós-
lifandi að þegar ég seinna heim-
sótti þessa staði fannst mér ég
hafa áður komið þangað. Á kveðju-
stund sem þessari er margt sem
kemur upp í hugann og minning-
arnar eru allar góðar.
Með söknuð í hjarta kveð ég þig,
mamma mín.
Það var mömmu mjög mikilvægt
að geta búið á heimili sínu þrátt
fyrir háan aldur og það gat hún
með góðum stuðningi okkar systk-
ina, tengdabarna og opinberra að-
ila. Fyrir hönd okkar systkina vil
ég koma á framfæri þakklæti til
dagvistunar á Vitatorgi, Hafdísar
hjá félagsstarfi aldraðra á Norð-
urbrún 1, heimaþjónustunnar á
Dalbraut og heimahjúkrunar fyrir
góða þjónustu og stuðning við móð-
ur okkar.
Vertu sæl, mamma mín, og
þakka þér fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig og börnin mín.
Ágústa
Gunnarsdóttir.
Þegar kemur að kveðjustund
renna margar ljúfar minningar í
gegnum hugann. Helgu tengda-
móður minni kynntist ég í byrjun
árs 1980, strax í upphafi var mér
ljóst að hér var á ferð listakona
mikil, hvort sem var í matargerð
eða hannyrðum. Helga var mikill
fagurkeri hvort sem var varðandi
heimilið eða þegar hún framreiddi
alla sína frábæru rétti, voru þeir
ekki síður fyrir augað en bragð-
laukana. Helga var einnig mikill
heimsborgari sem var ekki mjög
algengt fyrir hennar kynslóð, hún
ferðaðist víða um heim með hon-
um Gunnari sínum, en hann var
skipstjóri hjá Eimskip alla sína
tíð. Ferðalögin gáfu henni mikla
víðsýni og var það ekki síður hvíld
frá heimilinu, en allur þungi heim-
ilishaldsins og umsjón sex barna
þeirra hjóna hvíldi á henni þegar
eiginmaðurinn var í burtu.
Það var oft líf og fjör á Rauða-
læknum, en þar var heimili þeirra
hjóna þegar ég kom til sögunnar.
Veislurnar, fallegur og góður mat-
urinn verða ávallt í minningunni.
Þau hjón höfðu þann sið að öll fjöl-
skyldan kom saman um áramót og
hafa systkinin og þeirra fjölskyldur
haldið þessum sið áfram eftir að
þau höfðu ekki lengur þrek til að
taka á móti öllum hópnum sem er
orðinn allstór í dag.
Þegar Gunnar veiktist og dvaldi
langdvölum á sjúkrahúsi fór Helga
og sat hjá manni sínum nánast
daglega. Fyrir þremur árum lést
Gunnar og saknaði hún hans alla
daga síðan. Listhneigðin var mjög
sterk og fór Helga að mála árið
2000, þessi iðja gaf henni ómælda
ánægju og lífsfyllingu. Þegar
tendamóðir mín var orðin ein
skiptumst við börnin og tengda-
börnin á að hafa umsjón með
henni, þannig að við vorum alltaf
viss um að einhver kom við hjá
henni. Nú er Helga komin til hans
Gunnars síns.
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir).
Elsku Helga, takk fyrir góða
samfylgd. Ég geymi í minningunni
margar dýrmætar stundir sem við
áttum saman.
Hvíl þú í friði. Þín tengdadóttir
Þórlaug
Ragnarsdóttir.
Móðuramma mín Helga Jóns-
dóttir er nú látin 85 ára að aldri.
Amma fæddist í Reykjavík síðla
árs 1923. Langamma mín, Aðal-
björg Anna Stefánsdóttir, hafði
nokkrum árum áður flutt á mölina
ofan af Hólsfjöllum ásamt fóstur-
dóttur sinni Evu Kristjánsdóttur. Í
Reykjavík kynntist Aðalbjörg lang-
afa mínum, Jóni Helgasyni prent-
ara úr Berufirði en hann var þá
ekkjumaður. Jón var einn af stofn-
endum Gutenberg-prentsmiðjunn-
ar en rak frá árinu 1925 eigin
prentsmiðju á Bergstaðastræti 27.
Þar ólst amma mín upp og fór ung
að vinna við prentstörf bæði hjá
Gutenberg og hjá föður sínum.
Amma gekk einn vetur í
Landakotsskóla og svo í Miðbæj-
arskólann. Auk prentstarfanna
vann hún á heldri heimilum í
borginni og stundaði húsmæðra-
nám. Hún var ríflega tvítug þeg-
ar hún kynntist afa mínum Gunn-
ari Þorvarðarsyni sem lést fyrir
þremur árum. Afi var fjórum ár-
um yngri en amma og hefur nú
sennilega munað um það á þess-
um árum. Amma sagði mér eitt
sinn söguna af því þegar hún
veitti afa mínum fyrst athygli. Þá
kom hann til hennar ásamt sam-
eiginlegri vinkonu þeirra og stóð
kippkorn frá meðan vinkonan
hvíslaði í eyra ömmu: „Hann
Gunni vill tala við þig. Honum
finnst þú sæt.“ Ég sé afa glögg-
lega fyrir mér eins og hann hefur
birst ömmu þennan dag – mynd-
arlegur, brosmildur og svolítill
töffari, vart kominn af unglings-
aldri. Það hefur verið erfitt að
standast svona boð, þótt ömmu
hafi nú sennilega þótt hún eldri
og lífsreyndari en þessi
stráklingur.
Og vart gerði þetta unga fólk sér
í hugarlund þá miklu sögu sem
hófst með kynnum þeirra. Börnin
urðu sex og barnabörnin þrettán.
Barnabarnabörnin eru nú orðin ell-
efu. Amma og afi byggðu sér heim-
ili á Rauðalæk 36 í Reykjavík þar
sem þau bjuggu í rúm fjörutíu ár.
Þau hefðu átt 60 ára brúðkaups-
afmæli 7. maí nk.
Amma á stóran hlut í ömmu-
stelpunni sem þetta skrifar. Amma
var mikill áhrifavaldur í lífi mínu
enda gætti hún mín frá því ég var
ungbarn svo mamma gæti stundað
vinnu og nám. Gjafir ömmu eru
ríkur hluti af sjálfri mér. Hún gaf
mér ómældan tíma, ást og um-
hyggju. Á milli okkar myndaðist
kærleiksstrengur sem aldrei rofn-
aði. Bernskuárin mín á Rauða-
læknum eru mér afar hugfólgin,
þau voru tími sakleysis og gleði og
fyrir þau verð ég ævinlega þakklát.
Amma var ætíð stolt af uppruna
sínum á Möðrudal á Fjöllum.
Þangað sótti hún listfengi sína og
hagleik. Matarveislur hennar voru
bæði fyrir auga og tungu. Hún var
afkastamikil handavinnukona og
saumaði mikið út. En að öðru
ólöstuðu þykir mér vænst um
myndirnar hennar. Amma hóf að
mála á striga þegar hún var komin
hátt á áttræðisaldur. Þá kom
glögglega í ljós að hún hafði alla
ævi geymt með sér hæfileikaríka
listakonu sem fékk ekki útrás fyrr
en undir lok ævinnar. Það var un-
un að fylgjast með því hvernig mál-
unin fyllti ömmu gleði og lífskrafti.
Á kveðjustund er ein tilfinning
sem ber aðrar ofurliði í hjarta
mínu og það er þakklætið. Þakk-
læti fyrir allar stundirnar. Þakk-
læti fyrir alla hlýjuna og kærleik-
ann sem veitti þessu ömmubarni
skjól til að vaxa og verða að mann-
eskju.
Blessuð sé minning ömmu.
Ásdís Jónsdóttir.
Helga
Jónsdóttir
Mig langar að segja
nokkur orð um lang-
afa minn. Langafi minn var alltaf
duglegur að leyfa okkur krökkunum
að vera með sér. Þó ekki væri mikið
til af dóti heima hjá langafa og lang-
ömmu leiddist manni aldrei því
hann var svo duglegur að finna eitt-
hvað handa manni að gera. Ef veðr-
Þórður
Snæbjörnsson
✝ Þórður Snæ-björnsson fæddist
í Svartárkoti í Bárð-
ardal 25. nóvember
1924. Hann lést á
Dvalarheimilinu Hlíð
á Akureyri 12. apríl
2009 og fór útför
hans fram frá Ak-
ureyrarkirkju 27.
apríl.
Meira: mbl.is/minningar
ið var gott fórum við
oft með honum að
labba í Kjarnaskóg
eða í berjamó. Í
berjamó kepptumst
við krakkarnir um
hver væri fljótastur
að tína í fötuna og
þótt afi virtist ekkert
vera að flýta sér vann
hann okkur alltaf. Ef
ég fékk að gista hjá
langafa og langömmu
fannst mér best að fá
bláber og rjóma í
kvöldkaffi. Ég man
líka eftir þegar við krakkarnir vor-
um að hjálpa langafa í garðinum,
Davíð á sláttuvélinni, Alexandra og
Eyþór að raka og ég og Kári flýtt-
um okkur að tína sem flesta fífla því
fyrir hvern fífil fengum við tíkall að
launum. Í bíltúrum með langafa
hlustuðum við á Elvis og við krakk-
arnir sungum með og jafnvel farið
og keyptur ís. Það var líka gaman
að segja langafa frá því ef maður
stóð sig vel í skólanum því þá var
hann svo stoltur af mér. Langafi
kenndi mér líka að tefla og afakæf-
an var alltaf best. Langafi minn
ræktaði líka vínber í glerhúsinu
sínu og fór oft með manni niður í
hús til að prófa uppskeruna. Hann
átti líka voðalega flottar bóndarósir.
Mér fannst alltaf gaman að spjalla
við langafa því hann hafði alltaf
nægan tíma til að hlusta. Ég þakka
þér, langafi, fyrir allar góðu stund-
irnar.
Saknaðarkveðja,
Andrea Sif.
Elsku langafi, „Mín léttustu spor
eru grafin í þína sanda“ – Einar
Benediktsson. Abraham Lincoln
sagði eitt sinn að það væru ekki ár-
in í lífi okkar sem skiptu máli held-
ur lífið í árunum. Ég trúi því að
langafi minn hafi verið einskonar
persónugerving þeirrar hugmyndar,
því að þótt að hann hafi verið svo
lánsamur að lifa lengi, lifði hann
einnig hvern dag eins og enginn
væri morgundagurinn. Frá mínu
sjónarhorni elskaði hann lífið og
kenndi mér að virða náttúruna og
aðrar lífverur. Hvort sem það voru
bóndarósirnar í garðinum hans eða
lækirnir í Kjarnaskógi, allt var eft-
irtektarvert og yndislegt. Nema
kettir, kettir teljast ekki með. Hann
var endalaus uppspretta visku. Þeg-
ar ég var yngri kenndi hann mér að
taka eftir umhverfinu mínu, hvaða
bláber litu best út til átu og hvaða
kantsteina ég ætti ekki að detta um.
Þegar ég varð eldri kenndi hann
mér að rækta mína innri mann-
eskju, við töluðum um heimspeki og
bókmenntir og hann hafði alltaf jafn
gaman af skáldinu Einari Ben. Þeg-
ar við keyrðum um, spiluðum við
alltaf Elvis Presley.
Eitt sinn sagði hann mér frá því
að þegar hann var í Bandaríkjun-
um, þá fór hann að sjá Presley spila
á tónleikum og fékk starf við það að
draga stúlkur sem höfðu fallið í yf-
irlið út. Síðan veifaði hann hönd-
unum út í loftið og sagði „stelp-
urnar voru alveg snarvitlausar yfir
honum Elvis!“ Ég viðurkenni að ég
veit ekki hve sönn sú saga er, en
mér finnst hugmyndin af langafa
mínum, með dökkt hárið greitt aft-
ur og dansandi eins og Elvis alveg
æðisleg. Svo núna þegar ég hlusta á
Elvis segi ég vinum mínum frá
þessari sögu, hve afi minn var flott-
ur.
Hjá honum á ég mínar bestu
minningar barnæsku minnar, og
þótt þær virðist vera fullar af
teiknimyndaglápi og prakkarastrik-
um, lærði ég svo mikið af því. Það
mikilvægasta sem langafi minn
kenndi mér var að lifa lífinu til fulls.
Að lifa lífinu núna en ekki seinna, að
grípa það eins og naut á hornunum
og snúa það niður (hann gat leikið
alveg frábært naut ef út í það er
farið), að sjá svo miklu meira bakvið
hlutina og að hlæja svo miklu meira
að lífinu. Ég mun sakna hans afar
mikið, en það er ekki svo mikil sorg
í mér, því að ég veit að hann er á
betri stað, upplifandi ný ævintýri og
áskoranir. Kannski er hann að
djamma með Elvis?
Kveðja
Alexandra Dögg.