Morgunblaðið - 23.05.2009, Blaðsíða 34

34 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. MAÍ 2009
✝ Einar JónatanSveinbjörnsson
fæddist á Uppsölum í
Seyðisfirði við Djúp
17. febrúar 1928.
Hann lést á Sjúkra-
húsinu á Ísafirði 12.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Sveinbjörn Rögn-
valdsson, f. 15.9 1886,
d. 28.3. 1975 og Krist-
ín Hálfdánardóttir, f.
22.11. 1896, d. 2.1.
1951. Systkini Jón-
atans voru Ragnar,
Elísabet, Kristján, Kristín Guðrún,
Rögnvaldur, Daðey, Hálfdán, Jón-
atan Helgi, Halldóra Þórunn, Jón-
ína Þuríður, Sigurjón, Sveinbjörn
Stefán, Marta og Martha Kristín.
Eftirlifandi eru Kristín Guðrún,
Halldóra Þórunn, Jónína Þuríður
og Martha Kristín.
Jónatan kvæntist 17. apríl 1954
Margréti Rannveigu Halldórs-
dóttur, f. 15.4. 1932. Foreldrar
hennar voru Agnes
Verónika Guðmunds-
dóttir, f. 3.5. 1889, d.
21.3. 1976 og Halldór
Þorgeir Jónasson, f.
22.5. 1877, d. 16.9.
1956. Sonur Jónatans
og Margrétar er Hall-
dór Þorgeir rafvirki,
f. 25.3. 1959, kvæntur
Elísabetu Hálfdán-
ardóttur, f. 1.3. 1959,
þau eru búsett í
Garðabæ. Börn
þeirra eru: 1) Margét
Rannveig, þroska-
þjálfi og sjúkraliði, f. 14.6. 1979,
gift Þórarni Gretti Einarssyni tölv-
unarfræðingi, f. 19.5. 1975. Börn
þeirra eru Halldór Freyr, f. 30.4.
2002 og Elísabet Lilja, f. 8.12. 2006.
2) Daði Þór bifreiðarstjóri, f. 15.5.
1983. 3) Jónatan Þór nemi, f. 31.8.
1986.
Jónatan verður jarðsunginn frá
Hólskirkju í Bolungarvík í dag, 23.
maí, og hefst athöfnin kl. 14.
Elsku afi.
Það voru forréttindi að fá að eiga
afa eins og þig. Hjá þér og ömmu
höfum við alltaf fengið stuðning í
hverju því sem við höfum tekið okk-
ur fyrir hendur.
Þú varst afar stoltur afi og enn
stoltari langafi, þér var mikið í mun
að það fjölgaði nú á sviðinu okkar á
Uppsala-ættarmótunum og varst því
mjög stoltur þegar ég sagði þér frá
því að ég og Grettir ættum von á
þriðja barninu.
Þú áttir alla tíð fallegt samband
við systkini þín öll og það var bæði
hvetjandi og gott að vera nálægt
ykkur þegar þið hittust, ykkur þótti
öllum alveg innilega vænt hverju um
annað og sýnduð það óspart. Viðhorf
ykkar gagnvart börnum og nýjum
fjölskyldumeðlimum hefur alltaf
verið fallegt. Það hefur aldrei skipt
máli hver er hvers og hvaðan fólk
kemur, ykkur þykir alltaf hver og
einn yndislegur nákvæmlega eins og
hann er.
Æskuslóðirnar á Uppsölum voru
þér dýrmætar, þangað sóttir þú
orku, styrk og frið. Frá því að við
vorum lítil börn voru berjaferðir í
Breiðina heima fastur liður í komu
haustsins, aðalbláber úr Breiðinni
heima og rjómi þótti það besta.
Í hvert sinn sem við keyrðum inn
Seyðisfjörðinn skein sól á Uppsali,
þó svo að himinninn væri skýjaður
þá náði sólin alltaf að brjótast út á
milli skýjanna og teygja geisla sína
á æskuslóðir þínar. Þegar við höfð-
um orð á þessu, brostir þú þínu
breiðasta og sagðir: elskan mín,
svona hefur þetta alltaf verið, á
Uppsölum er alltaf sól.
Ég er því sannfærð um það að á
því augnabliki sem þú kvaddir þenn-
an heim hefur sólin breitt geisla sína
yfir Uppsali þér til heiðurs.
Um leið og við flytjum þér, elsku
afi, einlæga þökk fyrir dásamlegar
stundir langar okkur að leyfa lang-
afabörnunum þínum að kveðja þig
með þessu fallega kvæði.
Dvel ég í draumahöll
og dagana lofa.
Litlar mýs um löndin öll
liggja nú og sofa.
Sígur ró á djúp og dal,
dýr til hvílu ganga.
Einnig sofna skolli skal
með skottið undir vanga.
(Kristján frá Djúpalæk.)
Þín barnabörn og barnabarna-
börn,
Margrét, Grettir, Daði Þór,
Jónatan Þór, Halldór Freyr og
Elísabet Lilja.
Í dag kveðjum við Jónatan Svein-
björnsson, sem við kölluðum alltaf
Tana. Tani var giftur föðursystur
okkar, henni Möggu.
Ljúfar minningar fljúga í gegnum
hugann þegar litið er yfir liðna tíð. Í
okkar uppeldi voru Magga og Tani
fastur punktur í tilverunni. Agnes
amma okkar bjó alla tíð heima hjá
þeim á Bökkunum og samgangur á
milli heimila okkar var mikill. Hann
Tani okkar var alltaf til staðar, eitt-
hvað að stússa, dytta að heimilinu
eða nostra í bílskúrnum. Garðurinn
á Bökkunum var heilt ævintýri og
ófá handtökin sem Tani átti þar.
Heimili þeirra Möggu og Tana
prýða mörg listaverk sem hann hef-
ur búið til. Tani var snillingur í að
endurnýta gamla hluti og fengu þeir
nýtt notagildi þegar hann var búinn
að handleika þá. Alltaf var leitað til
Tana þegar eitthvað þurfti að laga
því hann var einstaklega laghentur,
allt lék í höndunum á honum. Tani
var mjög greiðvikinn maður og taldi
hlutina alls ekki eftir sér og vildi allt
fyrir alla gera. Hann var glaðlyndur
og hafði góða nærveru. Tani var
mjög músíkelskur maður og spilaði
á harmoniku frá unga aldri. Harm-
onikan veitti honum mikla lífsfyll-
ingu og ógleymanlegar eru þær
stundir þegar fjölskyldan kom sam-
an og Tani spilaði og var hrókur alls
fagnaðar. Hann var alltaf fasta
stæðan í lífinu hennar Möggu og
voru þau alltaf nefnd í sömu andrá,
svo samstiga og samhent í öllu sem
þau tóku sér fyrir hendur.
Elsku Magga, Halldór og fjöl-
skylda, okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til ykkar allra.
Blessuð sé minning okkar ást-
kæra Tana.
Kristín og Ósk Gunnarsdætur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Það var þriðjudaginn 12. maí síð-
ast liðinn að Margrét vinkona mín
hringdi og sagði að dauðastríði Jón-
atans manns hennar væri lokið.
Hann hafði lotið í lægra haldi fyrir
óhræsinu krabbameininu, eftir
hetjulega baráttu. Í þeirri baráttu
stóð hann svo sannarlega ekki einn.
Þau tókust saman á við veikinda-
stríðið, þessi samhentu og elskuríku
hjón. Það var líka einkennandi fyrir
líf þeirra beggja, sem alltaf stóðu
saman hvort sem það var í blíðu eða
stríðu.
Eftir að ég flutti til Bolungarvík-
ur, var ég svo heppin að kynnast
þessum góðu hjónum, Margréti
Halldórsdóttur og Jónatani Svein-
björnssyni. Það var mér mikil gæfa.
Heimili þeirra stóð mér alltaf opið,
við vinkonurnar heimsóttum hvor
aðra og áttum saman góðar og
ógleymanlegar stundir. Á haustin
fórum við Guðfinnur með þeim hjón-
um í berjaferðir inn í Seyðisfjörð við
Djúp á æskuslóðir Jónatans og einn-
ig inn í Hestfjörð. Þetta voru
skemmtilegar ferðir og „gleðin ríkti
þar“ eins og segir í þekktum söng-
texta sem við syngjum gjarnan fyrir
vestan. Þarna varð Jónatan ungur í
annað sinn. Hann fór léttfættur um
fjallshlíðarnar, þekkti hverja brekku
og laut og vissi hvar bestu berin
voru. Heimsóknir okkar vinkvenn-
anna, Guðbjargar Hermannsdóttur,
Buggu, út á Bakka, þar sem heimili
Jónatans og Margrétar stendur í
Bolungarvík, líða mér heldur aldrei
úr minni. Yfir kaffibolla og fjörlegu
spjalli tók Jónatan stundum upp
harmonikkuna sína, enda var hann
eins og hann á kyn til bæði mús-
íkalskur og hafði yndi af tónlist.
Þarna lék hann fallegu lögin sín,
sem hann hafði samið sjálfur; sum
þeirra við ljóð Möggu, sem er bæði
ljóðelsk og hagmælt. Og með fylgdu
síðan gömlu lögin, sem faðir hans
Sveinbjörn Rögnvaldsson, hafði
leikið á harmonikku á sinni tíð.
Þarna var alltaf glatt á hjalla og tal-
að og hlegið langt fram á kvöld.
Jónatan var dverghagur og gilti
þá einu hvort hann var að sýsla við
handverk sitt utandyra eða innan.
Glerlistaverkin og járnskúlptúrarnir
hans eru hrein listasmíð og bera
höfundinum fagurt vitni. Handlag-
inn var hann með afbrigðum og
sinnti vel um hús sitt og garð. Garð-
urinn þeirra hjóna er sannkölluð
bæjarprýði, enda verðlaunagarður
að verðleikum. Þar vörðu þau
Magga og Jónatan flestum sínum
frístundum og lögðu alúð og rækt
við verk sitt, samhent í þessu sem
öðru.
Nú er genginn mikill heiðurs- og
sómamaður, sem sárt er saknað af
okkur öllum sem honum kynntumst.
Margréti Halldórsdóttur vinkonu
minni og fjölskyldu þeirra sendi ég
minar einlægustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu heiðursmanns-
ins Jónatans Sveinbjörnssonar og
styrki fjölskyldu hans í sorginni.
María K. Haraldsdóttir.
Tani Sveina var ákaflega mætur
og skemmtilegur maður. Ég var í
barnavagni þegar Tani fór að hafa
afskipti af mér. Þá svaf ég fyrir utan
verslun JFE og heiðursmennirnir
Tani og Jónas Halldórsson, gjarnan
kenndur við Skálavík, litu eftir mér
á meðan foreldrar mínir störfuðu á
skrifstofunni á hæðinni fyrir ofan.
Var ég því í góðum félagsskap þó ég
hefði ekki haft þroska eða vitsmuni
til að átta mig á því þá. Það kom síð-
ar eða þegar ég átti því láni að fagna
að starfa við hlið Tana í versluninni,
einhverjum þrettán árum síðar.
Var bæði lærdómsríkt og
skemmtilegt að fylgjast með Tana
sinna starfi sem hann hafði áralanga
reynslu af. Tani kom strax til starfa
þegar verslunin var opnuð snemma
á áttunda áratug og var ávallt í mikl-
um metum hjá föður mínum. Kann-
aðist Tani nánast við hvern einasta
mann á norðanverðum Vestfjörðum,
eða svo gott sem, og kunni lagið á
hverjum og einum. Hæfni í mann-
legum samskiptum er jú ekkert lítið
mikilvæg í afgreiðslustörfum og þá
ekki síst í litlum bæjarfélögum. Al-
mennt séð kom Tani fram við alla
viðskiptavini á svipaðan hátt en það
verður þó að viðurkennast að menn
fengu sér meðferð ef þeir kunnu
eitthvað fyrir sér í harmonikkuleik!
Tani var allajafna léttur og
skemmtilegur í viðmóti. Kunni hann
margar munnmælasögur af fólki úr
Víkinni eða úr Djúpinu. Sér maður
óneitanlega eftir því að hafa ekki
skrifað eitthvað af þeim niður eftir
honum. Eins og með góðar sögur þá
vissi maður svo sem ekki hvað var
satt og hvað var logið í þeim og sjálf-
sagt vissi Tani það ekki heldur. En
samræðu- og frásagnarlistin var
ekki vandamál hjá honum og ekki
var óalgengt að menn gerðu sér ferð
í búðina til þess eins að spjalla við
Tana. Hann var auk þess handlag-
inn með eindæmum og bóngóður
þegar kunningjar þörfnuðust ein-
hvers konar aðstoðar í þá veruna.
„Þessir ungu menn, þeir kunna ekk-
ert verk að vinna,“ sagði hann þá
gjarnan. Í mínu tilfelli var það auð-
vitað alveg rétt.
Sem ófermdur unglingur í sum-
arvinnu vissi maður varla hvað sneri
upp eða niður í versluninni og fékk
maður því sinn skammt af hefð-
bundnu vinnustaðagríni. Fyrirtækið
var jú í afar stóru húsnæði og var
því hægt að senda mann langar
vegalengdir til þess að ná í hluti sem
aldrei hafa verið fundnir upp. Voru
þeir Tani, Hólmsteinn og Ásgeir Þór
alveg sérlega hugmyndaríkir þegar
kom að því að finna upp trúleg nöfn
á þessa hluti. Er tómlegt til þess að
hugsa að allir séu þeir nú fallnir frá
en maður er vissulega þakklátur
fyrir kynnin. Fjölskyldu Tana sendi
ég innilegar samúðarkveðjur frá
okkur fjölskyldunni.
Kristján Jónsson
„Tani, áttu svona hlut? Þetta bil-
aði hjá mér.“ „Svona áttu aldrei að
spyrja, Agnar, þú átt að spyrja
hvort ég eigi eitthvað, sem hægt er
að nota í staðinn fyrir það, sem vant-
ar.“ Þetta lýsir Tana vel, hann naut
þess, sem hann átti, var aldrei að
hugsa um það sem hann hafði ekki.
Ef norðanvindurinn var of kaldur
fyrir blómin í garðinum þeirra
Möggu þá smíðaði Tani vegg og
blómin brostu og blómstruðu og til
varð einn fallegasti garðurinn í Bol-
ungarvík. Ef húsið á jeppanum hans
var lélegt smíðaði hann nýtt hús á
bílinn. Ef vindur og hríð lömdu hús-
ið á Bökkunum í köldu vetrarveðri,
spilaði Tani bara falleg lög á nikk-
una sína og þá veik hríð. Tani var
alltaf glaður, vildi hvers manns
vanda leysa. Ég á mynd af honum
þar sem hann horfir út um stofu-
gluggann sinn, horfir óræðum svip
út á Djúpið og úr litlu nikkunni hans
streyma undurfalleg lög, sum eftir
hann sjálfan, t.d. Sveitin mín, eða
önnur lög, Ball í Hannidal eða Pabb-
aræll. Tani spilaði mörg lög á hljóm-
disk fyrir nokkrum árum með að-
stoð þess góða drengs Hrólfs
Vagnssonar og er það okkur sem
kveðjum hann ómetanlegt. Diskur-
inn hans Tana heitir Nú lifnar vor í
dalnum, enda var alltaf á einhvern
hátt vorlegt að hitta Tana. Tani naut
þess að veiða lax og silung og var
lunkinn veiðimaður. Hann hafði
gaman af öllu handverki, úti og inni
og gat smíðað úr öllu og aldrei vissi
ég um hluti sem hann gat ekki gert
við, enda gekk hann aldrei í skóla,
nema farskóla í sveitinni sinni. Tani
hafði óskaplega gaman af að fara til
berja og eftir að hann veiktist notaði
hann samt krafta sína á liðnu hausti
til að skreppa upp í Bólin og tína ber
í kvöldmatinn. Eftir að ég stofnaði
fjölskyldu og flutti burt, hafa þau
Magga og Tani alltaf sent okkur að-
albláber að hafa á jólunum. Þessum
berjasendingum hefur fylgt keimur
af vestfirsku sumri og elskusemi
Tana og Möggu.
Tani var frá Uppsölum í Seyð-
isfirði, þar fannst honum fallegast
og þótti vænt um fjörðinn sinn. Á
hverju hausti þegar firðirnir verða
svartir í logninu og spegla tignarleg
fjöllin fór Tani inn í Seyðisfjörð, fór í
Breiðina framan við ána, en þar
voru að hans sögn fallegustu berin
og þau bragðbestu. Tani kemur ekki
framar í Breiðina sína að tína ber
,sem eru svört eins og vestfirska
lognið. Hann er horfinn til Uppsala
hinna efri.
Um leið og ég kveð Tana með
söknuð í huga, er ég samt þakklátur
fyrir að hafa átt hann að alla mína
ævi. Mér þótti afskaplega vænt um
hann.
Agnar á Miklabæ.
Þú þiggur það eitt sem þú þakkar.
Svo mælti djúpvitur Íslandssonur
og þau orð eiga vel við er við kveðj-
um og þökkum samfylgdina við föð-
urbróður okkar og dýrmætan vin,
Jónatan Sveinbjörnsson frá Uppsöl-
um í Seyðisfirði. Við þáðum vináttu
hans og fyrir hana höfum við æv-
inlega þakkað og erum því í dag svo
miklu ríkari en ella.
Það er sól og sumar í Seyðisfirð-
inum og mikil hátíð. Það er ættar-
mót hjá Uppsalafólkinu. Það er
sungið og spilað. Tani frændi er með
harmóníkuna og við syngjum „Sveit-
in mín kæra,“ texta sem Magga
samdi við eitt af hans mörgu fallegu
lögum, og lýsir tryggð og elsku til
æskustöðvanna.
Tani frændi okkar var eitt af 16
systkinum frá Uppsölum, sonur
Sveinbjörns Rögnvaldssonar og
Kristínar Hálfdánardóttur. Það eru
mikil forréttindi að hafa fengið að
kynnast þessum stóra systkinahópi
og fá að upplifa elskusemi þeirra til
foreldra sinna, hvers til annars og
æskustöðvanna. Minningar frá ætt-
armótum við söng, dans og harm-
óníkuspil eru fallegar og dýrmætar,
og myndin af Tana frænda með
harmóníkuna mun alltaf verða ljós-
lifandi í huga okkar.
Tani frændi giftist Margréti Hall-
dórsdóttur, eftirlifandi eiginkonu
sinni 1954. Samband þeirra var fal-
legt og einstakt. Orð eins og ást, vin-
átta, virðing, umhyggja og sam-
heldni koma upp í hugann þegar við
hugsum til þeirra og þeirra sam-
verustunda sem við áttum með
þeim. Stundirnar á Bakkastígnum
hjá Tana og Möggu verða okkur
ógleymanlegar. Við sitjum í eldhús-
inu, gæðum okkur á kaffi og nýjum
vöfflum með rjóma og berjasultu,
spjöllum um heima og geima og
Tani segir okkur frá árunum á Upp-
sölum, sögur af afa, ömmu, pabba og
hinum systkinum sínum. Dýrmæt
minningabrot. Magga sá líka alltaf
til þess að stelpurnar kveddu ekki
án þess að þær fengju að njóta þess
að hlusta á frænda sinn spila nokkur
lög á nikkuna, Afaræl, lagið sem
hann samdi í vetur, Elfuna, lagið
sem norsku hvalveiðimennirnir voru
vanir að spila og svo öll hin lögin
sem okkur þykir svo vænt um. Hann
Tani frændi var glæsimenni, en fal-
legastur var hann í okkar augum
þegar hann stóð með nikkuna við
stofugluggann á Bakkastígnum,
horfði yfir Djúpið, og spilaði fyrir
okkur. Þannig ætlum við að minnast
hans. Við erum þakklátar fyrir að
hafa fengið að eiga með honum
stund nú í vor, þar sem við gátum
kvatt og þakkað fyrir allt. Við mun-
um eiga okkar samverustundir
áfram eins og við ræddum um og
vitum að hann mun vísa okkur á ber-
in þar sem þau eru best í Breiðinni
heima. Við biðjum góðan Guð um að
blessa minningu frænda okkar og
vera með Möggu og Halldóri og fjöl-
skyldu á erfiðri stundu.
Ásdís og Svandís.
Jónatan
Sveinbjörnsson
✝
Elskulegi maðurinn minn, pabbi okkar, fósturpabbi,
tengdapabbi, afi og langafi,
PÉTUR KRISTÓFER GUÐMUNDSSON
fyrrum bóndi,
Hraunum í Fljótum,
Hlíðarlundi 2,
Akureyri,
lést á dvalarheimilinu Hlíð á Akureyri sunnudaginn
17. maí.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju þriðjudaginn 26. maí kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja minnast
hans er bent á að láta dvalarheimilið Hlíð njóta þess.
Rósa Pálmadóttir,
Guðrún Björk Pétursdóttir, Friðrik Gylfi Traustason,
Elísabet Alda Pétursdóttir, Sigurður Björgúlfsson,
G. Viðar Pétursson, Anna Kristinsdóttir,
Pétur Sigurvin Georgsson, Jónína Halldórsdóttir,
Berglind Rós Magnúsdóttir, Ásgrímur Angantýsson,
barnabörn og barnabarnabörn.