Morgunblaðið - 23.08.2009, Blaðsíða 21

21
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 23. ÁGÚST 2009
Ása: „Afi og amma eiga tvær, Ása og
Jenna heita þær.“
Svona orti Jenna systir mín þegar
hún var bara smástelpa. Ég man eft-
ir okkur litlum, alltaf eins klæddum, í
samlitum kjólum. Fólk tók gjarnan
feil á okkur. Einu sinni hljóp ég sjálf
að manni og spurði hann: „Er þetta
Jensína eða ég?“
Harðgerð og huguð
Jenna var harðgerðari en ég, sem
var mikið mömmubarn. Hún hikaði
ekki við að sækja hestana, en ég
veigraði mér við því. Þegar þurfti að
smala fór Jenna allt sem þurfti að
fara, en ég sat á bletti og söng á með-
an hún fór fyrir féð. Einu sinni áttum
við að fara í skólann að Núpi, á af-
mælisdegi mömmu. Við vorum ekki
komnar langt að heiman þegar ég
guggnaði og sneri við. Hún reyndi að
reka mig til baka, en það dugði ekk-
ert og ég hljóp kjökrandi heim.
Jenna arkaði ein áfram í skólann.
Hún var alltaf miklu hugaðri en ég.
Skólinn var aðeins í nokkrar vikur
á ári, en pabbi kenndi okkur heima.
Hann var kennaramenntaður frá
Flensborg. Í rökkrinu á vetrar-
kvöldum sat hann með okkur á bað-
stofuloftinu og kenndi okkur að
syngja öll ljóðin í íslenskri söngbók.
Hann las framhaldssögur fyrir okkur
á kvöldin, 1001 nótt og Brasilíu-
farana. Á sunnudögum eftir messu
las hann húslestur.
Frændi okkar á Ísafirði gaf okkur
grammifón. Við lærðum polka, ræl
og aðra dansa í stofunni heima hjá
pabba og mömmu.
Við lifðum mest af sjónum og höfð-
um allt til alls. Vissulega var fólk fá-
tækt á þessum tíma, en við vorum
alltaf bjargálna og heimilislífið var
glatt. Bernskan var yndislegur tími
og ég upplifði ekki stéttaskiptingu.
Við vorum samrýndar sem krakk-
ar, ég man eftir okkur sofa í sama
rúmi og halda hvor um aðra.
Blóm og bækur
Ég var meira gefin fyrir pjatt og
punt en Jenna. Hún var snemma gef-
in fyrir bækur og ljóð, en ég vildi
frekar fara upp í hlíð og skoða blóm.
Í hlíðinni fyrir ofan Litla-Garð var
fallegt birki. Þar fórum við á skíði og
stóran sleða, sem pabbi átti. Nonni
bróðir stýrði sleðanum og allur
krakkaskarinn sat fyrir aftan hann.
Þegar snjórinn lá yfir hlíðinni stóð
einstaka hrísla upp úr. Við Jenna
mændum upp í hlíðina og þegar vind-
urinn hreyfði hríslurnar breyttust
þær í jólasveina, sem komu arkandi
niður hlíðina. Ömmu var hins vegar
ekkert vel við að við værum að ólm-
ast á skíðum og sleða í hlíðinni, því
þar var stór steinn, sem hún sagði
álfastein.
Ég rengi Jennu ekki þegar hún
segir að ég hafi tekið fyrir hana próf;
ég man það ekki. Hún var samt alltaf
miklu meira fyrir bækur en ég og
dugleg að læra.
Jenna byrjaði snemma að búa til
sögur. Litlu systkini okkar vildu
miklu frekar fara með henni en mér
út í skemmu að sækja mjöl og fleira,
því hún spann alltaf upp skemmti-
legar sögur um allt mögulegt. Það
gerði ég ekki.
Ég var líklega kátari en hún, sem
vildi helst vera með bókunum sínum
og byrjaði snemma að skrifa.
Mamma gerði óskaplega fallegan
blómagarð heima við bæinn og mér
fannst gaman að hjálpa henni þar.
Jenna hafði minni áhuga á slíkum
verkum. Hún tók bókmenntirnar
fram yfir.
Hrútshorn og skeljar
Við lékum okkur mikið saman,
krakkarnir, í alls konar leikjum, slag-
bolta og yfir. Ungmennafélagsand-
inn var sterkur og það var nánast
skylda að skrifa í blað ungmenna-
félagsins, Viljann. Við Jenna skrif-
uðum báðar í blaðið.
Leikföngin sem við áttum voru
leggir, hrútshorn og skeljar, þótt
langt væri til sjávar. Soffía afasystir
okkar sendi okkur Jennu einu sinni
óskaplega fallega brúðu á íslenskum
búningi. Hún var svo fín að hún var
sett upp í hillu og mátti ekki leika
með hana.
Við vorum mikið saman, sóttum til
dæmis kýrnar saman. Þá vildum við
tvímenna á Tuma þumal, hestinum
hans pabba. En Tumi lagðist alltaf
niður ef við fórum tvær á bak. Við
urðum að skiptast á, önnur að teyma
hann og hin að sitja á baki.
Við fórum ekki oft af bæ. Ég man
þó eftir því að einu sinni, þegar við
vorum orðnar nokkuð stálpaðar, fór-
um við með pabba yfir fjörðinn til
Þingeyrar og fórum í Sigmundarbúð.
Þar gaf búðarmaðurinn okkur kand-
ísmola og það fannst okkur gott. Í
annað skipti fórum við með ömmu til
Flateyrar. Við fórum hins vegar ríð-
andi norður í Breiðadal til afa og
ömmu á hverju sumri.
Fyrir ferminguna okkar fengum
við hvíta kjóla og kápur. Ég man nú
ekki eftir neinni fermingargjöf, nema
hvað gamall maður gaf okkur fimm
krónur. Og svo var kaffi og kökur
heima.
Við fengum alltaf spil í jólagjöf,
pabbi og mamma héldu í þann sið.
Við höfum alltaf verið nánar. Við
vorum auðvitað tvíburarnir. En við
erum ekki líkar. Ég var til dæmis lík-
ari Sigríði systur okkar, sem var
næst okkur í aldri. Hún varð líka
húsfreyja í sveit eins og ég, en Jenna
var menntakona. Ég hef alltaf borið
mikla virðingu fyrir lærdómi hennar
og menntun.
Þegar mamma dó varð ég eftir
heima og annaðist litlu systkini mín.
Ég var þá orðin ástfangin af Valdi-
mar Kristinssyni, sem síðar varð
eiginmaður minn og það breiðir æv-
intýri yfir allt lífið. Valdimar var 15
árum eldri en ég, formaður á bát og
pabbi reri með honum. Ég var vart
komin yfir fermingu þegar ég sá
hann í hillingum, á bláu peysunni
sinni. Það hjálpaði mér þegar
mamma dó að vera ástfangin, en við
vorum leynilega trúlofuð fyrstu tvö
árin. Mig langaði að læra, en ég varð
eftir heima.
Ósammála um pólitík
Þótt Jenna væri farin héldum við
alltaf sambandi. Fólk lá nú ekkert í
símanum á þessum árum. En við
skrifuðumst á. Einu sinni sendi hún
mér fallegt, rautt efni í kjóla á elstu
stelpurnar mínar.
Það hefur lengst af verið langt á
milli okkar. Hún bjó lengi á Ak-
ureyri, en ég kom ekki þangað fyrr
en eftir að hún var farin til Reykja-
víkur. En hún og Hreiðar komu
tvisvar í heimsókn og Ástráður sonur
þeirra var hjá mér eitt sumar. Börnin
mín hafa líka átt skjól hjá henni, til
dæmis Jensína, sem bjó hjá henni og
Hreiðari á meðan hún var í skóla.
Núna tölum við saman daglega.
Vissulega greinir okkur oft á, en það
er engin ástæða til að tíunda það því
við erum alltaf sammála á endanum.
Við höfum þó aldrei getað verið sam-
mála um stjórnmál. Núpur var mikið
framsóknarheimili og ég hef alltaf
fylgt Framsóknarflokknum. Jenna
vissi hins vegar fátt prýða Sam-
bandið. Slíkt skiptir engu. Þetta er
eins og þegar konan sagði við séra
Árna Þórarinsson að hún og maður
hennar hefðu aldrei orðið ósammála í
25 ár. Þá svaraði hann: „Þetta hefur
ekkert hjónaband verið!“ Einstaka
smádeilur segja ekkert um hversu
traust sambandið er. Hið sama gildir
um okkur Jennu. Við getum verið
ósammála, en samt fellur ekki blett-
ur á vináttuna.
„Hún var alltaf miklu hugaðri en ég“
Áslaug Sólbjört Jensdóttir fæddist
23. ágúst árið 1918, ein af sjö börn-
um hjónanna Ástu Sóllilju Krist-
jánsdóttur frá Breiðadal í Önundar-
firði og Jens Guðmundar
Jónssonar frá Fjallaskaga í Dýra-
firði.
Ása giftist Valdimar Kristinssyni
frá Núpi í Dýrafirði árið 1942. Þau
bjuggu að Núpi í áratugi. Ása stýrði
kvenfélagi sveitarinnar um árabil
og var varaformaður Kvenfélaga-
sambands Vestfjarða um tíma.
Valdimar lést árið 2003. Þau
eignuðust 9 börn, Ástu, Gunnhildi,
Rakel, Hólmfríði, Kristin, Jensínu,
Ólöfu Guðnýju, Sigríði Jónínu og
Viktoríu. Barnabörnin eru 25 og
langömmubörn Ásu 26.
Unglingar Ása og Jenna heima við
Litla-Garð á fermingardaginn.
ÁSLAUG SÓLBJÖRT JENSDÓTTIR