Saga - 1953, Blaðsíða 7

351
í Vesturlöndum. Og ef svo er, þá var líklegt,
að einhver þeirra hefði látið sér detta í hug
að verka og nota skinn með sama hætti í heima-
landi sínu, svo sjálfsögð sem nauðsyn þess var
í ýmsum efnum. Og engu erfiðara var að festa
rúnaletur á skinn en latínustafi, enda rituðu
menn í Danmörku um 1200 heila lagabók
(Skánsku Lög) rúnum á skinn. Og hvers vegna
skyldu þeir ekki háfa gert það áður, þar sem
'þörf var til þess? Þaö er líklegt, aö menn noti
íþrótt, sem þeir kunna og hafa færi og þörf til
þess aö nota.
II.
Þó að Islendingar hafi þekkt rúnaletrið þegar
á landnámsöld, þá má sjálfsagt ekki gera ráð
fyrir því, að allur almenningur hafi þekkt það.
Lengi vel eftir að latínuletur tók að tíðkast
hér, hafa einungis tiltölulega fáir menn kunn-
að að nota það. Einungis klerkar og fáeinir
aðrir, sem kunna að hafa lært það af þeim,
hafa framan af verið læsir á latínuletur og
verið færir um að festa það á muni. Svo hefur
það sennilega og verið um rúnaletrið. En þeir
hafa sennilega verið nógu margir til þess, að
því væri haldið í notkun. Margir menn úr höfð-
ingjastétt og einstöku fræðamenn annars hafa
sennilega verið færir um notkun þess.
Engir munir með rúnaletri hafa geymzt hér
frá fyrstu öldum íslands byggðar. Elztur slíkra
muna er hurðin frá Valþjófsstöðum, sem talin