Morgunblaðið - 12.12.2009, Síða 48

48 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. DESEMBER 2009
✝ Kristbjörg Guð-brandsdóttir,
fyrrverandi kaup-
maður á Sauðárkróki,
fæddist 15. júní 1934 í
Ólafsvík á Snæfells-
nesi. Hún lést á
Sjúkrahúsi Skagfirð-
inga 3. desember sl.
Foreldrar Krist-
bjargar voru Guð-
brandur Guðbjartsson
frá Hjarðarfelli, (f.
23.4. 1907, d. 10.8.
1994) og Kristjana
Sigþórsdóttir frá
Klettakoti í Fróðárhreppi (f. 2.11.
1906, d. 16.10. 1983). Systkini Krist-
bjargar eru: 1) Pétur Þór, f. 3.2.
1932, d. 22.1. 1933. 2) Bryndís, f.
20.7. 1939, d. 10.6. 1940. 3) Guð-
brandur Þorkell, f. 23.11. 1941,
kvæntur Droplaugu Þorsteins-
dóttur og 4) Sigþór, f. 8.4. 1944,
kvæntur Magneu Sigurbjörgu
Kristjánsdóttur.
Eftirlifandi eiginmaður Krist-
bjargar er Magnús Heiðar Sig-
urjónsson, f. 24.7. 1929, fv. versl-
unarstjóri Kaupfélags Skagfirðinga
6.9. 2003, og Eyrún Sara, f. 21.6.
2007; 1.3) Sölvi, f. 31.7. 1987. Seinni
kona Guðbrandar er Ragnheiður Ýr
Grétarsdóttir, f. 26.8. 1966, börn
hennar og Ólafs Sverrissonar eru
Gríma Katrín, f. 17.3. 1996, Dagur
Adam, f. 28.8. 1997 og Mirra Krist-
ín, f. 26.9. 1999. 2) Sigurjón, f. 20.3.
1959, kona hans er Guðrún Bjarney
Leifsdóttir, f. 23.2. 1961. Börn
þeirra eru: 2.1) Eva, f. 4.2. 1984,
maður hennar er Halldór Hermann
Jónsson, 2.2) Atli, f. 1.7. 1991, og
2.3) Orri, f. 11.12. 1994. 3) Heiðdís
Lilja, f. 7.11. 1972, sonur hennar og
Tómasar Björnssonar er 3.1) Daníel
Heiðar, f. 29.6. 2000.
Kristbjörg vann ýmis störf á
Sauðárkróki. Hún vann meðal ann-
ars á Landsímastöðinni, kenndi
handavinnu við Barnaskóla Sauð-
árkróks, leiðbeindi í skólagörðum
bæjarins og starfaði um árabil við
verslun hjá Kaupfélagi Skagfirð-
inga. Hún var afkastamikil hann-
yrðakona og skilur eftir sig mörg
falleg verk. Árið 1988 stofnaði hún
kvenfata- og snyrtivöruverslunina
Ísold sem hún rak í tæp tuttugu ár.
Kristbjörg var félagi í Soroptim-
istaklúbbi Skagafjarðar og var
henni vinátta systranna afskaplega
kær.
Útför Kristbjargar fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, laug-
ardaginn 12. desember, og hefst at-
höfnin kl. 11.
og framkvæmdastjóri
Héraðsnefndar
Skagafjarðar. For-
eldrar hans voru Sig-
urjón Helgason (f.
24.5. 1895, d. 20.8.
1974) og Margrét
Helga Magnúsdóttir
(f. 18.3 .1896, d. 19.1.
1986) sem lengst af
bjuggu á Nautabúi í
Lýtingsstaðahreppi í
Skagafirði. Kristbjörg
og Magnús gengu í
hjónaband 17.10.
1954.
Börn Kristbjargar og Magnúsar
eru: 1) Guðbrandur, fæddur
17.9.1955. Börn hans og Sigríðar
Margrétar Örnólfsdóttur eru 1.1)
Kristjana Björg, f. 29.10. 1976, mað-
ur hennar er Jonathan Dewaney.
Dóttir þeirra er Eva Alice, f. 17.2.
2007. Sonur Kristjönu og Helga Más
Kristinssonar er Andri Snær, f.
31.12. 1999; synir Jonathans eru Oli-
ver, f. 24.3. 2001 og Emil, f. 15.6.
2003; 1.2) Arna Ösp, f. 14.6. 1978,
maður hennar er Ívar Örn Sverr-
isson, börn þeirra eru Arngrímur, f.
Þegar ég kveð ástkæru elskulegu
eiginkonuna mína hana Böggu, en
það var hún kölluð í hópi ættingja og
vina, þá er mér efst í huga þakklæti
fyrir þá gæfu að hafa fengið að lifa
með henni í meir en hálfa öld. Við
sáumst fyrst á dansleik í Varmahlíð
fyrsta vetrardag 1952, hún þá 18 ára
og ég 23. Við giftum okkur tveimur
árum síðar í Ólafsvík, þar sem Snæ-
fellsjökull gnæfir yfir og innsiglar
mikilfengleik þessa fallega byggðar-
lags, sem hún svo yfirgaf og flutti með
mér til Skagafjarðar.
Þegar ljóst var hve veikindi Böggu
nú í haust voru alvarleg, sagði hún:
„Við verðum að taka þessu, það er
ekkert annað í boði, okkur var úthlut-
að þessum tíma, nú er hann liðinn,
kvótinn er búinn, við höfum notað
tímann vel og getum verið ánægð
með hópinn okkar.“ Hún var sú
sterka, skynsama og rökfasta eins og
svo oft áður og vissulega hafði hún
rétt fyrir sér. Við höfum lifað ham-
ingjusömu lífi saman, eigum heilbrigð
og yndisleg börn og tengdabörn og
barna- og barnabarnabörn. Sl. sumar
héldum við upp á 75 ára afmæli
Böggu, 80 ára afmæli mitt og 55 ára
hjúskaparafmæli okkar og við það
tækifæri kom næstum allur hópurinn
saman og gladdi okkur á þessum
tímamótum. Það gleður mig sérstak-
lega nú að þetta skyldi takast svona
vel áður en Bagga veiktist, þótt engan
grunaði þá hvað í vændum var.
Ég vil nota þetta tækifæri til að
þakka læknum og hjúkrunarliði, bæði
á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
og Heilbrigðisstofnun Sauðárkróks
fyrir frábæra umönnun í veikindum
Böggu. Öllum sem gerðu henni þetta
erfiða stríð, sem fyrirfram var tapað,
eins létt og mögulegt var. Sérstakar
þakkir eru færðar fólkinu sem ann-
aðist hana síðustu sólarhringana. Því
má líkja við perlur dýrmætari en gull.
Þá vil ég þakka öllum sem sýndu
fjölskyldunni vinarhug með kveðjum
og árnaðaróskum.
Nú þegar þessu æviskeiði er lokið
er ég þess fullviss að við Bagga mun-
um hittast á ný og leiðast hönd í hönd
inn í birtuna af nýjum degi í undra-
veröld eilífðarinnar.
Magnús.
Hún Kristbjörg systir hefur nú
lagt í þá ferð sem bíður okkar allra
þegar tíminn er kominn. Hennar
starfsömu og högu hendur hvíla nú
krosslagðar á brjóstinu og dagsverki
þeirra er lokið; þessar hendur, sem
gátu töfrað fram veislur nánast úr
engu, prjónað og saumað flíkur, hlúð
að gróðri og strokið hlýtt um koll og
kinn. Það var eins og allt léki í þessum
höndum, hún kunni alltaf ráð til að
leysa flest þau vandamál, sem upp á
komu og voru í hennar huga einungis
verkefni, sem þurfti að leysa og voru
leyst. Iðni, nýtni og framúrskarandi
verklagni einkenndi öll hennar verk.
Hún Kristbjörg systir var okkur
bræðrum sínum meira en stóra syst-
ir, hún gætti okkar sem ungra sveina
og þegar hún hafði sett saman sitt
eigið heimili með honum Magnúsi sín-
um, þá stóð það heimili okkur ævin-
lega opið og þar vorum við velkomnir.
Í því voru þau hjónin samtaka eins og
öllu öðru. Þegar við höfðum lokið
barnaskólanámi heima í Ólafsvík,
tóku þau hjón okkur báða, hvorn á
eftir öðrum, inn á heimili sitt hér á
Sauðárkróki, og þar áttum við skjól
meðan við lukum gagnfræðaskóla og
annar okkar síðar einnig iðnskóla.
Víst er, að líf okkar hefði orðið með
öðrum hætti og afkoman ólík hefðum
við ekki orðið þessa aðnjótandi. Fyrir
slíkt verður ekki nógsamlega þakkað
með orðum einum.
Hún Kristbjörg systir fór norður
að Löngumýri í Skagafirði 18 ára að
aldri til að nema í hússtjórnarskólan-
um. Þar kynntist hún Magnúsi
Heiðari Sigurjónssyni frá Nautabúi
og haustið 1954, þ. 17. október, vígði
séra Magnús Guðmundsson í Ólafsvík
þau saman í heilagt hjónaband og þar
reyndist ekki tjaldað til einnar nætur.
Alla ævi hafa þau hjónin staðið þétt
saman, hvað sem á hefur dunið og
núna þessar síðustu vikur, sem Krist-
björg hefur legið fársjúk af krabba-
meini, hefur Magnús ekki vikið frá
sjúkrabeði hennar, dag né nótt.
Tryggð hans og virðing gagnvart
konu sinni hefur verið einstök og var
líka endurgoldin svo sem vert var.
Hún Kristbjörg systir var áreiðan-
lega einstök mamma og amma og af-
komendur hennar sakna nú vinar í
stað. Börn þeirra og barnabörn hafa
líka sýnt þeim báðum mikla ræktar-
semi og væntumþykju, svo sem eðli-
legt má telja. En umhyggja hennar
og ástúð náði líka til okkar bræðra
hennar, eiginkvenna okkar og afkom-
enda svo einstakt má telja. Fyrir það
allt þökkum sem og allt annað er við
nutum frá henni. Að leiðarlokum er
okkur þakklæti efst í huga. Þakklæti
fyrir að hafa notið umhyggjusemi
hennar og elskusemi, hennar högu
handa og alls þess sem þær færðu
okkur. Yfir þetta ná ekki nokkur orð
en við kveðjum hana með heitu
hjarta.
Magnúsi, börnum þeirra og öðrum
afkomendum vottum við okkar inni-
legustu samúð og hluttekningu. Megi
minningin lifa og lýsa þeim öllum um
ókomna tíð.
Sigþór og Guðbr. Þorkell.
Mig langar í fáeinum orðum að
minnast föðursystur minnar, Krist-
bjargar Guðbrandsdóttur, þó að fá-
tækleg orð nái auðvitað aldrei utan
um þá stóru og hlýju minningu sem
hún skilur eftir í hjarta okkar sem
urðum þeirrar gæfu aðnjótandi að
kynnast henni. Megi sú minning
skjóta rótum og blómstra um ókomna
tíð.
Þegar ég hugsa um Böggu frænku
sé ég hana fyrir mér á veröndinni í
Klettakoti í Skagafirði, brosandi með
Magnús sér við hlið. Klettakot var
sumarhús og griðastaður þeirra heið-
urshjóna og endurspeglaði vel hjarta-
lag þeirra. Eins fólkið í kringum
Böggu voru trén í Klettakoti grósku-
mikil, heilbrigð og bein, enda hlúðu
þau Magnús vel að öllu lífi. Innandyra
var notalegt heimili og þar upplifði ég
alltaf andblæ æskunnar; andans sem
sveif yfir vötnum á Ennisbraut 33 í
Ólafsvík.
Í nánasta umhverfi Böggu skynjaði
ég sterkt nærveru Kristjönu ömmu
minnar, enda finnst mér þær mæðgur
líkar að svo mörgu leyti; glæsilegar,
sterkar og bjartar konur, hlýjar og
hláturmildar og aldurslausar í eðli
sínu, tveir eilífðargeislar frá sömu sól.
Það voru sannkölluð forréttindi að
eiga Böggu fyrir frænku. Hún lét mig
finna að ég væri ávallt velkominn, að
ég ætti hana og hennar gestrisni vísa,
að blóðið sem tengdi okkur væri
sannarlega þykkara en vatn.
Bagga var alla tíð ung í anda, hnar-
reist og auðmjúk í senn, stolt ættmóð-
ir sem bar aldurinn eins og létta flík,
upplýst nútímakona sem hafði gömul
gildi í heiðri. Hennar er sárt saknað
en minningin er fögur og í afkomend-
um þeirra Böggu og Magnúsar lifa
geislar frá þeirri sömu sól og gerðu
æsku mína bjarta og hlýja. Missir
Magnúsar er mestur, megi mildin
umlykja hann og vernda alla daga.
Um leið og ég votta Magnúsi, Guð-
brandi, Sigurjóni og Heiðdísi samúð
mína vegna fráfalls eiginkonu og
móður langar mig að þakka fyrir liðn-
ar samverustundir. Stundir sem
vissulega eru alltof fáar en þó svo
óendanlega dýrmætar.
Ég loka augunum og er staddur í
landi Klettakots, stíg út úr bílnum og
geng til móts við brosið og hlýjuna.
Ég er staddur á stað sem ekki er
lengur til en mun þó aldrei hverfa. Og
mér er boðið inn.
Stefán Máni Sigþórsson.
Þegar við minnumst frænku okkar,
Kristbjargar Guðbrandsdóttur, er
margt frá liðnum tíma sem kemur
upp í huga okkar og við minnumst
með söknuði. Við Bagga, eins og hún
var jafnan kölluð, vorum systradætur
og þó að hún væri ekki nema rúmlega
tíu árum eldri en við hafði hún í upp-
vexti kynnst lífi afa okkar og ömmu
og fleira fólki fyrir vestan af þeirra
kynslóð og gat miðlað okkur af
reynslu og högum þess fólks. Við frá-
fall hennar finnst okkur þau tengsl
rofna, því nú er nánasta skyldfólk
okkar í móðurætt af hennar kynslóð
óðum að hverfa. Bagga kom oft á
heimili okkar þegar við vorum að
alast upp. Þrettán ára gömul var hún
lánuð frá Ólafsvík suður til Reykja-
víkur til að hjálpa móður okkar, þegar
Júlíana fæddist, og passa Bergþóru
sem þá var tveggja ára. Stundum
fannst okkur eins og hún væri stóra
systir okkar, en Bagga missti yngri
systur sína barn að aldri. Samband
hennar og móður okkar var mjög ná-
ið, enda voru þær líkar, skildu hvor
aðra vel og áttu margt sameiginlegt.
Bagga hafði góða námshæfileika
og löngun til að ganga menntaveginn,
en á þeim tíma og úti á landi þar sem
hún ólst upp voru ekki möguleikar á
lengra námi. Seinna á ævinni sýndi
Bagga hæfileika sína og dugnað þeg-
ar hún stofnaði verslun sem hún rak í
mörg ár. Sem ung stúlka hafði hún
farið á húsmæðraskólann á Löngu-
mýri í Skagafirði. Þar kynntist hún
eftirlifandi manni sínum, Magnúsi
Heiðari Sigurjónssyni, og settust þau
að á Sauðárkróki. Það myndaðist
strax gott samband milli Magnúsar
og foreldra okkar og það voru alltaf
fagnaðarfundir á heimili þeirra þegar
Bagga og Magnús komu í heimsókn.
Það mynduðust líka góð tengsl á milli
móður okkar og barna Böggu og
Magnúsar sem ræktuðu sambandið
við hana og var það henni mikils virði.
Við hugsum um þessar stundir með
söknuði þegar fólk gaf sér tíma til að
hittast og hafði ánægju af samveru-
stundum, samskiptamáta sem við
tökum eftir að er að hverfa með því
fólki sem við sjáum nú á bak. Á þess-
ari sorgarstundu vottum við Magnúsi
og börnum þeirra Böggu, Guðbrandi,
Sigurjóni og Heiðdísi Lilju og fjöl-
skyldum þeirra, innilega samúð.
Bergþóra og Júlíana
Gottskálksdætur.
Ég kveð nú fyrrverandi tengda-
móður, hana Böggu mína. Allt frá því
ég fyrst kom inn í fjölskylduna ung að
árum hefur hún verið mér sem mín
önnur móðir. Alltaf var hægt að leita
til Böggu. Fá góð ráð, gómsæta upp-
skrift og það var hægt að tala við
hana um allt. Bagga var alltaf að gefa
og oft án tilefnis. Oft komu sendingar
frá henni og þegar hún kom í heim-
sókn hafði hún alltaf eitthvað með-
ferðis. Oft var þetta eitthvað sem hún
hafði unnið sjálf, sultur, kökur, flíkur,
oft líka eitthvað sem kom heimilinu í
góðar þarfir eða eitthvað frá ferðum
hennar erlendis. Allt var þetta unnið
og valið af útsjónarsemi sem var
henni svo lagið.
Það sem er mér efst í huga nú þeg-
ar ég hugsa til Böggu er kærleikur,
virðing og þakklæti.
Elsku Maggi og fjölskyldan öll, ég
tek þátt í sorg ykkar en á dýrmætan
sjóð minninga eins og við öll að ylja
mér við.
Sigríður Margrét Örnólfsdóttir.
Ég vil með fáum orðum kveðja
Böggu, æskuvinkonu mína. Við áttum
frá 5 ára aldri til tvítugs heima í hús-
um, sem foreldrar okkar byggðu hlið
við hlið á Ennisbraut í Ólafsvík. Á
þessum árum var samband okkar
mjög sterkt og náið. Við sátum saman
í skólanum og á sumrin vorum við
ásamt foreldrum okkar við heyskap í
Klettakoti í Fróðárhreppi. Árin liðu
þannig við leik og störf og oft fórum
við í langar hjólaferðir. Alltaf höfðum
við um nóg að spjalla og foreldrar
okkar skildu ekkert í því, hvað við
höfðum svo mikið að segja hvor ann-
arri.
Unglingsárin liðu og önnur störf
tóku við, ég fór til Reykjavíkur en hún
til Sauðárkróks. Við fylgdumst þó
alltaf hvor með annarri úr fjarlægð og
héldum góðu sambandi. Á seinni ár-
um var þráðurinn tekinn upp á ný,
þegar við hittumst eða töluðum sam-
an í síma. Alltaf var um nóg að tala og
við ætluðum aldrei að geta hætt, al-
veg eins og í gamla daga.
Það var mikið áfall fyrir mig þegar
tengdadóttir Böggu hringdi til mín
frá Akureyri og sagði mér frá alvar-
legum veikindum hennar. Síðast töl-
uðum við saman, þegar hún hringdi
sjálf til mín frá sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 27. október sl. Þá kvöddumst
við í hinsta sinn. Í þessu síðasta sam-
tali okkar kom skýrt í ljós sterkur
persónuleiki hennar og raunsæi, sem
reyndar hafði einkennt hana alla tíð.
Ég vil að leiðarlokum þakka kærri
vinkonu minni fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman bæði fyrr
og síðar. Við Guttormur sendum
Magnúsi og allri fjölskyldu þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Missir ykkar er mikill og hugur okkar
verður hjá ykkur á kveðjustundinni.
Blessuð sé minningin um góða
frænku og elskulega vinkonu.
Guðrún H. Guðbrandsdóttir.
Hver skilur lífsins hulda heljardóm
er haustsins nepja deyðir fegurst
blóm,
að báturinn sem berst um reiðan sjá
brotna fyrst í lendingunni má.
Að einn má hlýða á óma af gleðisöng,
annar sorgarinnar líkaböng.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Það ríkir sorg og söknuður í systra-
hópi Soroptimistaklúbbs
Skagafjarðar. Hún Kristbjörg okk-
ar er fallin frá eftir snarpa baráttu við
illvígan sjúkdóm.
Eftir situr minningin um gefandi
samverustundir í þau sautján ár sem
hún átti með okkur í klúbbnum.
Nærvera hennar einkenndist af
háttvísi, hlýju og geislandi húmor.
Kristbjörg gegndi margvíslegum
ábyrgðarstörfum innan klúbbsins og
tók virkan þátt í öllum verkefnum
sem við höfum unnið að. Hún gekk já-
kvæð og hvetjandi að hverju verki og
var okkur hinum góð fyrirmynd.
Skarð hennar í hópnum verður
ekki fyllt en eftir sitja minningar
í dýrum sjóði sem við munum varð-
veita.
Kæri Magnús. Systur í Soroptim-
istaklúbbi Skagafjarðar senda þér
og fjölskyldu þinni innilegar sam-
úðarkveðjur og biðja ykkur Guðs
blessunar á erfiðum tímum.
F.h. Soroptimistaklúbbs
Skagafjarðar
Kristjana E. Jónsdóttir.
Kristbjörg
Guðbrandsdóttir
AÐ SKRIFA MINNINGARGREIN
Sami skilafrestur er á greinum vegna útfara í kyrrþey.
Minningargreinar sem berast blaðinu innan tilskilins frests verða birtar
í blaðinu. Leitast verður við að birta þær á útfarardegi eða sem næst þeim
degi.Hvemargar greinar birtast í blaðinu á útfarardegi viðkomandi, ræðst
af stærð blaðsins hverju sinni.
Minningargreinar, sem berast eftir tilskilinn frest eða útfarardag,
verða eingöngu birtar á vefnum á www.mbl.is/minningar. Tilvísun á
vefslóðina verður í greinum eða æviágripi sem birtast í blaðinu.
Netgreinarnar eru öllum opnar.
Þeim, sem vilja fá birta minningargreinar í Morgunblaðinu,
er bent á að skilafrestur til birtingar í blaðinu er á hádegi
tveimur virkum dögum fyrir útfarardag, þ.e.:
Birtingardagur Skilatími
Mánudagsblað Hádegi föstudag
Þriðjudagsblað Hádegi föstudag
Miðvikudagsblað Hádegi mánudag
Fimmtudagsblað Hádegi þriðjudag
Föstudagsblað Hádegi miðvikudag
Laugardagsblað Hádegi fimmtudag