Morgunblaðið - 12.12.2009, Qupperneq 52

52 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. DESEMBER 2009
✝ Ólína Halldórs-dóttir fæddist á
Snotrunesi í Borg-
arfirði eystra 3.
ágúst 1918. Hún
lést á sjúkradeild
HSA á Egils-
stöðum 2.12. 2009.
Foreldrar Ólínu
voru Halldór Ár-
mannsson og Gróa
Björnsdóttir. Ólína
var næstelst í fjög-
urra systkina hópi,
Ármann f. 1916, d.
2008, Margrét
Ágústa f. 1922, Elías Björn f.
1930, d. 2007. Árið 1952 giftist
Ólína Einari Sveinssyni f. 1915,
d. 1983, þau eignuðust saman
tvær dætur a) Þórhalla f. 1953,
dóttir hennar er Herdís Ingva-
dóttir f. 1974 og hennar dóttir
er Karólína Rún Helgadóttir f.
1998. b) Guðrún Ester f. 1955,
maður hennar er Páll Ólafsson
f. 1948. Börn þeirra eru Hulda f.
1980, sonur hennar er Patrekur
Smári Bjarnason f. 2005 og Ein-
ar Ólafur f. 1988.
Uppeldissonur
Ólínu og Einars í
nokkra vetur var
systursonur Ólínu,
Njáll Eiðsson f.
1958. Ólína starf-
aði framan af sem
húsmóðir á
Snotrunesi og
einnig sem vinnu-
kona á heimilum
og verkakona í
Reykjavík og á
Selfossi. Árið 1962
tók hún við rekstri
greiðasölu og gistihúss K.H.B. á
Borg í Borgarfirði og rak það
allt til ársins 1991. Árið 2002
flutti Ólína á sambýli aldraðra á
Egilsstöðum en eftir að heilsu
hennar hrakaði 2006 dvaldi hún
á sjúkradeild HSA á Egils-
stöðum.
Minningarathöfn verður í Eg-
ilsstaðakirkju í dag, laugardag-
inn 12. desember kl. 11 en útför-
in verður frá Bakkagerðiskirkju
kl. 14 sama dag.
Ólína móðursystir mín var búin að
lifa langa ævi. Hún hefði orðið 92 ára
næsta sumar. Kynslóð Ólínu hefur
lifað meiri breytingar en nokkur
önnur. Ólína bjó í torfbæ á Snotru-
nesi fyrstu tólf árin sem hún lifði,
talað oft um það, saknaði hans og
mundi vel hvernig öllu var þar fyrir
komið.
Ég man fyrst eftir mér hjá Ólínu
og Einari inni á Borg en þar rak hún
matsölu og gistingu í mörg ár. Ég
hef líklega verið fimm ára, svaf á
dívan inn á herbergi þeirra hjóna en
gat ekki sofið fyrir hita frá ofni í her-
berginu. Það var löng nótt. Mér
finnst eins og Ólínu hafi oft verið
kalt. Hún vildi hafa heitt í sínum
húsum. Næstu vetur var ég inni á
Borg og nánast alla vetur sem ég
gekk í grunnskóla. Þá var ekki byrj-
að að keyra nemendur í skólann.
Urðu þeir að ganga, oft langar leiðir
í vondum veðrum og ófærð. Svo vel
líkaði mér hjá Ólínu að ég fór oft
ekki heim í Snotrunes um helgar.
Ég naut þess að vera eini strákurinn
á heimilinu og að vera yngstur. Köll-
uðu dætur Ólínu mig oft Gullkálfinn
er þeim fannst dekrið og eftirlát-
semin ganga of langt.
Ólína var oft áhyggjufull yfir að
ég færi mér að voða í þessu nýja um-
hverfi sem þorpið var. Bryggjan og
fjaran var vinsæl, olíu- og lýsistank-
arnir, frystihúsið og sláturhúsið á
haustin. Öruggast var að vera í fót-
bolta, slagbolta eða yfir á einhverju
húsinu. Man ég að oft kallaði Ólína
frá Borg svo glumdi í þorpinu og
vildi fá að vita hvar ég væri en aldrei
man ég eftir því að hún bannaði mér
að fara á þessa staði. Þetta sýnir þá
umhyggju sem hún bar fyrir mér og
þá ábyrgð sem hún hafði tekið að
sér. Ólína fylgdist vel með hvernig
mér gekk í skólanum og því sem ég
tók mér fyrir hendur og hvatti mig
áfram.
Oft var margt um manninn á
Borg, bæði kostgangarar og ferða-
menn. Aðstaðan var ekki góð en
Ólínu tókst að galdra fram góðan og
nægan mat í plássleysinu. Oft var
borðað í mörgum hollum. Einnig var
frændfólkið oft í mat er það var við
vinnu inná Bakkagerði. Þá var setið
í stiganum ef hvergi var pláss ann-
ars staðar.
Eftir að ég fór frá Borgarfirði að
spila knattspyrnu vissi hún alltaf
hvernig gekk hjá mér eða liðinu sem
ég þjálfaði. Síðustu árin hef ég verið
að þjálfa Hött í 2. deild og er ekki
mikið fjallað um þá deild í útvarpinu.
Ólína átti erfitt með að ná því að
engar fréttir væru af frammistöðu
Hattar og fannst útvarpið standa sig
illa, enda afar hreinskiptin mann-
eskja.
Síðustu árin dvaldi Ólína á sam-
býli aldraðra á Egilsstöðum og á
sjúkrahúsinu. Þar naut hún góðrar
aðhlynningar. Átti ég þess kost að
koma oft til hennar. Hún talaði mik-
ið um liðna daga, rifjaði upp hluti er
gerðust þegar hún var ung, var
minnug og sagði skemmtilega frá.
Einnig reyndi hún að fylgjast með
nútímanum og fá fréttir af frænd-
fólkinu.
Að lokum votta ég Þórhöllu, Guð-
rúnu Ester og fjölskyldum þeirra
samúð mína. Ömmustelpunni, Her-
dísi þakka ég ótrúlegan dugnað og
hve vel hún hugsaði um ömmu sína
alla tíð. Það er einstakt.
Ólína, nú er þessi ferð á enda.
Hún endar þar sem hún byrjaði. Það
er gott útsýni yfir Borgarfjörðinn af
Bakkamelnum.
Njáll Eiðsson.
Nú ertu farin, elsku amma litla,
hetjan mín. Mikið er ég glöð og
þakklát fyrir að hafa getað fylgt þér
síðasta spölinn og stytt þér stund-
irnar síðustu tvö og hálft ár. Við átt-
um gott og náið samband og það
verður skrítið að geta ekki heimsótt
þig á sjúkrahúsið eins og ég hef
gert. Alltaf fagnaðir þú mér þegar
ég kom, allt fram á síðasta dag.
Þú varst mikil dugnaðarkona og
eins og klettur hvað sem á dundi.
„Það þýðir ekkert að gefast upp“
sagðir þú viku áður en þú kvaddir
enda hafðir þú haft það að leiðarljósi
í þínu lífi. Ég á eftir að sakna húm-
orsins þín og skemmtilegra tilsvara
sem urðu oft til þess að ég og aðrir
skelltum uppúr. Og ófáar vísurnar
varstu búin að fara með fyrir mig og
stúlkurnar á sjúkrahúsinu.
Þú lærðir snemma að taka ábyrgð
og sú ábyrgðartilfinning fylgdi þér
alla ævi og þú vildir fylgjast með
þínu fólki og vita hvort allt væri í
lagi hjá því. Hugur þinn var mikið á
Borgarfirði þó þú sættir þig við að
vera á Egilsstöðum síðustu árin og
þiggja þá umönnun sem þú þurftir á
að halda.
Ég var að skoða myndir um dag-
inn þá voruð þið að spila, þú, Sveina,
Inga Ólafs og Dabba heima hjá okk-
ur í Ásbrún, það var nú notalega
stund. Ég veit að þú ert ánægð að
vera komin til þeirra allra og hinna
vinanna og ættingjanna sem þú áttir
svo erfitt með að sætta þig við að
væru farnir.
Ég heiðra mína móður vil
af mætti sálar öllum
ég lyfti huga ljóssins til
frá lífsins boðaföllum.
Er lít ég yfir liðna tíð
og löngu farna vegi
skín endurminning unaðsblíð
sem ársól lýsi degi.
Að færa slíka fórn sem þú
mun flestum ofraun vera,
En hjálpin var þín heita trú
þær hörmungar að bera.
Í hljóði barst þú hverja sorg,
sem hlaustu oft að reyna
en launin færðu í ljóssins borg
og lækning allra meina.
Nú er of seint að þakka þér
og þungu létta sporin,
þú svífur fyrir sjónum mér
sem sólargeisli á vorin.
Þú barst á örmum börnin þín
og baðst þau guð að leiða
ég veit þú munir vitja mín
og veg minn áfram greiða.
(Eiríkur Einarsson.),#
Það er ár síðan að þú sagðir að afi
hefði komið og rétt þér höndina en
þú hefðir ekki getað tekið í hana. Ég
sé fyrir mér að nú leiðist þið um
grænar grundir eins og þið gerðuð
nýgift upp túnið á Nesi.
Elsku amma mín, ég geymi minn-
ingarnar um þig í hjarta mér, þakka
þér fyrir allt og allt.
Hvíl í friði, Guð geymi gullið mitt.
Þín,
Herdís.
Elsku hjartans amma mín
Ég er svo ótrúlega þakklát fyrir
að hafa náð að koma austur til þín
þennan erfiða dag, 2. des. 2009 á 29
ára afmælinu mínu.
Það eru margar og góðar minn-
ingar sem fljúga í gegnum hugann á
þessari erfiðu kveðjustundu.
Alltaf var jafn gaman fyrir Huldu
litlu að trítla upp í flugvél á Reykja-
víkurflugvelli, með bláu litlu
töskuna með dóti í, og koma til ykk-
ar austur á Borgarfjörð eystri á
sumrin.
Ég er ævinlega þakklát fyrir þær
stundir sem við áttum þar sem eru
mér ómetanlegar. Það var tekið á
móti mér af svo mikilli ást og hlýju.
Svo oft hef ég hugsað til þess hvað
ég er heppin og hvað ég lít á það sem
mikil forréttindi að hafa fengið
þennan tíma. Því oft óskaði ég þess
að þið byggjuð nær okkur svo við
gætum hitt ykkur alltaf þegar okkur
langaði til þess.
Þú varst svo mikil hörkukona,
ótrúlega dugleg og aldrei langt í
húmorinn og grínið. Yndisleg mann-
eskja. Ég var alltaf svo stolt af þér
amma mín. Alltaf varstu á spani og
að snúast í eldhúsinu á Borg og að
hugsa um gesti og gangandi. Iðulega
vaknaði maður við ilmandi bökunar-
lykt upp á Kvist, og þá var sko ald-
eilis byrjað að baka klukkan 6 og allt
á fullu. Enda alltaf til fullur frystir
af árstarpungum, kleinum og alls
kyns bakkelsi sem við nutum góðs
af. Þú leyfðir mér að hafa svuntu og
að sniglast með þér í eldhúsinu og
bera fram kaffi og kleinur.
Svo voru það „púddurnar“ okkar
og haninn, þú gafst mér nokkrar
hænur og einn hana. Ég var svo ægi-
lega ánægð og montin yfir því, borg-
arbarnið sjálft.
Þú kenndir mér ógrynnin öll af
köplum enda mikil spilakona og svo
sátum við saman við borð og lögðum
kapal.
Þegar heilsu þinni fór að hraka og
þú komst suður til okkar um jól og
áramót áttum við stundir sem aldrei
munu gleymast.
Patrekur minn litli minntist á það
um daginn hvað Lína langamma var
glöð í fyrrasumar þegar við komum
til þín í níræðisafmælið þitt á sjúkra-
húsið á Egilsstöðum með Herdísi og
Karólínu, og þau voru að tína upp í
þig bláber sem þér þóttu svo góð. Og
það er mér svo kært að hann muni
eftir þér þótt ungur sé.
Ég þakkaði Guði fyrir það þegar
Herdís flutti aftur austur, því hún
hugsaði um þig af svo mikilli ást og
umhyggju.
Ég veit amma mín að þú ert á góð-
um stað núna með Einari afa.
Við kveðjum þig með söknuði í
hjarta, elsku amma litla sæta, og
minningin um þig lifir í hjörtum okk-
ar allra
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Takk fyrir allt. Guð geymi þig
Þín,
Hulda litla.
Myndin af Ólínu, eða Línu
frænku minni, sem fyrst kemur upp
í hugann er af ungri konu sem situr
álút framan við gamla kolaeldavél
og sýslar í dimmu eldhúsi. Önnur
mynd löngu síðar er af upplits-
djarfri miðaldra konu í ljósum slopp
með hvíta stífstraujaða svuntu. Þá
rak hún Gistiheimilið Borg á
Bakkagerði.
Þessar tvær myndir segja drjúg-
an hluta úr sögu hennar Línu, móð-
ursystur minnar. Hún var jafngöm-
ul fullveldi þjóðarinnar, fædd 1918.
Lífið var erfitt, kjörin kröpp, að-
stæður bóndans, sem barðist við að
halda jörð sinni, bágar. Auk þess
veikindi móðurinnar sem leiddu til
þess að Lína tók ung við húsmóð-
urstörfum á heimili fjölskyldunnar
á Snotrunesi. Má fullyrða að hún
hafi bjargað Halldóri föður sínum
þegar heilsu Gróu ömmu fór hrak-
andi. Auk þess fóstraði hún yngsta
bróður sinn Elías sem var 12 árum
yngri. Elli minntist hennar líka í
myndum sínum síðar sem konunnar
sem kallar á fólkið í matinn af engj-
um (verst að hljóðið fylgir ekki
myndinni). Það kemur því ekki á
óvart að heimilisstörf hafi legið vel
fyrir Línu.
Það kom sér vel þegar hún tók að
sér veitingarekstur á gistiheimilinu
Borg. Þangað flutti fjölskyldan frá
Snotrunesi á 7. áratugnum, Einar
og Lína og dæturnar tvær, Guðrún
Ester og Halla. Þar komu þau sér
vel fyrir og áttu myndarlegt og gott
heimili. Þangað var gott að koma og
öllum vel tekið. Ég veit að margir
eiga góðar minningar um húsfreyj-
una á Borg og góða matinn sem hún
bauð upp á. Rammíslenskan sveita-
mat blandaðan ýmsu kryddi úr vist
fínu fjölskyldunnar sem Lína dvaldi
hjá um hríð í Reykjavík. Þaðan fóru
allir saddir og sælir á sál og líkama.
Eitt sinn varð hún frænka mín
Reykjavíkurmær. Myndin sýnir
konu í fallegum kjól, með hatt og á
háhæluðum skóm. Glæsikona sem
naut þess að ganga um götur borg-
arinnar á svo „ótrúlega flottum
skóm“. Þá hitti hún líka ástina sína.
Unga, svarthærða, laglega manninn
sem var húsamálari. Og saman fóru
þau austur í heimahagana. Reyndar
var hann hálfbróðir Eiðs, föður
míns.
Lífið var Línu ekki alltaf auðvelt
því veikindi og ýmis óáran settust
að fjölskyldunni. En alltaf stóð Lína
keik – gaf af sér til annarra – en lét
engan eiga neitt inni hjá sér. Hún
gat verið blíð sem vestanblærinn en
snúist á norðaustan ef henni þótti
ástæða til. Þannig lifði hún í blíðu
og stríðu og bar höfuðið hátt. Líka
eftir að hún fluttist upp í Egilsstaði
þar sem hún naut þess að láta aðra
þjóna sér síðustu æviárin. Loksins.
Ég kveð þessa hversdagshetju og
kæru frænku með söknuði. Nú er
enginn sem kallar mig lengur
„Eyju“ sína og manninn minn, hann
Knút, „Hagalín“. Enginn sem vor-
kennir mér að eiga bara rauðhærð
börn! En minningin um þessa
sterku konu mun lifa í hugum okkar
„barnanna“ hennar. Dætrum henn-
ar og barnabörnum sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur. Hafðu kæra
þökk fyrir allt og hvíl í friði.
Eygló Eiðsdóttir.
Með virðingu og þökk fyrir ára-
tuga vináttu kveð ég Ólínu vinkonu
mína. Þessi stolta og óeigingjarna
kona með 91 ár að baki hefur nú lát-
ið laust lauf sitt og fellt höfuð að
sverði. Ótal minningar koma í hug-
ann sem ekki verða sagðar hér. Ól-
ína var sönn hetja, mín ósk er sú að
Ísland megi eiga fleiri slíkar.
Ég dái runna
sem roðna undir haust
og standa réttir
þó stormana herði
uns tími er kominn
að láta laust
lauf sitt og fella
höfuð að sverði
(Einar Bragi.)
Dætrum Ólínu og afkomendum
hennar votta ég samúð mína.
Þórunn Sigurðardóttir.
Ólína Halldórsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku langamma. Þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gefið
mér og takk fyrir að fagna mér
alltaf þegar ég kom í heimsókn
til þín. Og takk fyrir að hugsa
svona oft til mín.
Ég vona að þér líði vel þar
sem þú ert núna og vonandi
hefurðu hitt langafa.
Þín langömmustelpa,
Karólína Rún.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, dóttir,
tengdamóðir og amma,
LAUFEY EINARSDÓTTIR,
Kórsölum 1,
Kópavogi,
lést sunnudaginn 6. desember.
Útför hennar fer fram frá Digraneskirkju þriðju-
daginn 15. desember kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja minnast
hennar er bent á áheitabók Kaldrananeskirkju 0316-13-700057,
kt. 530771-0169.
Hannes Ólafsson,
Sigríður Benediktsdóttir,
Hjalti Þór Hannesson, Kristín Guðmundsdóttir,
Ómar Örn Hannesson,
Sigríður Harpa Hannesdóttir, Halldór Freyr Sveinsson
og barnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, systir, amma
og langamma,
ANNA JÓNÍNA GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Streiti í Breiðdal,
Suðurgötu 15,
Keflavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja fimmtudaginn
10. desember.
Útför hennar verður gerð frá ríkissal Votta Jehóva, Hraunbæ 113,
Reykjavík, mánudaginn 14. desember kl. 13.00.
Sigurbergur Baldursson, Lára Leósdóttir,
Oddný Baldursdóttir,
Bára Baldursdóttir, Stefán E. Sigurðsson,
Ómar Baldursson, Margrét H. Kristinsdóttir,
Ásta Baldursdóttir, Svanberg K. Jakobsson,
Smári Baldursson, Bergþóra Ásdís Sófusdóttir,
Gunnar Kr. Guðmundsson, Guðríður Jensdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.