SunnudagsMogginn - 17.10.2010, Síða 25

17. október 2010 25
hans lýsti vonbrigðum, en hann hellti í staup fyrir sig og
annað fyrir mig og sagði: „Viltu vera svo elskulegur að
setja sólgleraugun upp aftur!“
Auðvitað er það svo að ekki er sjálfgefið að hægt sé að
markaðssetja íslenskan krimmahöfund en líklega auð-
veldara að markaðssetja blindan íslenskan krimmahöf-
und.“
Arfur frá æskudögum
Síða hárið og skeggið eru nánast vörumerki þitt, ertu
hippi í eðli þínu?
„Ég er svo staðnaður. Ég fylgdist með tískunni árið
1965 þegar karlmenn voru með sítt hár og skegg. Síðan
hef ég ekki fylgst með henni en hún fer í hringi því
stundum er ég talinn hallærislegur og stundum er þetta
„hairdo“, eins og Páll Óskar kallar það, talið vera í lagi.“
Af hverju var Páll Óskar að tjá sig um hárgreiðsluna
þína?
„Eitt sinn vorum við Ingólfur Margeirsson með Pál
Óskar í viðtali í útvarpsþætti. Það byrjaði allt mjög frið-
samlega en svo fór Páll Óskar að skamma mig fyrir
óviðurkvæmilega umsögn um kvikmynd í sjónvarpinu
sem hann hafði miklar mætur á en mér fannst ekki góð.
Svo sagði hann eitthvað á þessa leið: „Og þú þarna, sem
ert búinn að vera í sjónvarpinu frá því ég var barn, alltaf
með sama hairdo-ið.“ En þetta er ekki „hairdo“, þetta
er bara eitthvað sem ég hef tekið í arf frá æskudögum
mínum.
Ég áttaði mig ekki á því fyrr en um þrítugt að ég væri
orðinn gamall. Það var árið 1980 og ég var á gangi í
Vesturbænum. Þetta var sólskinsdagur, ég var bara
nokkuð brattur og bjart yfir mér. Litlir strákar voru að
leika sér í garði og ég heyrði að einn þeirra kallaði til
hinna: „Sjáið þið strákar, kellingin er með skegg!“ Þá
áttaði ég mig á því að farið var að síga á seinni hluta æv-
innar og ég fallinn úr tísku eina ferðina enn.“
Er gaman í hlutverki í rithöfundarins?
„Ég byrjaði að skrifa krimma á gamals aldri og er enn
að því á gamals aldri. Það er guðsþakkarvert að þetta
skuli allt hafa blessast.“
Morgunblaðið/Golli
Árni
Þórarinsson:
En sagan er
ekki hrunsaga
í venjulegum
skilningi, heldur
vonandi spenn-
andi og um-
hugsunarverður
krimmi.
’
Við þurfum að finna Ís-
lendinginn í okkur á ný en
án fáránlegrar þjóðrembu,
þennan skapandi, hugmynda-
ríka og vinnusama Íslending
sem ekki er heltekinn af neyslu-
hyggju. Ég vona að við áttum
okkur á því að skyndilausnir eru
falslausnir, að samstaða er mik-
ilvægari en samkeppni, að ís-
lenskt þjóðfélag er mikilvægara
en alþjóðlegur markaður, að
fólkið er mikilvægara en fjár-
magnið og að landið er mik-
ilvægara en arðsemi þess.