Morgunblaðið - 24.04.2010, Blaðsíða 32

32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. APRÍL 2010
✝ Eðvarð PéturTorfason fyrrver-
andi bóndi í Braut-
artungu í Lund-
arreykjadal fæddist á
Þverfelli í sömu sveit
14. júní 1919. Hann
andaðist á heimili
sínu að Bæjarási í
Hveragerði 17. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Torfi Jónsson, f.
1874, d. 1961, og
Hildur Einarsdóttir,
f. 1887, d. 1951.
Systkini Eðvarðs samfeðra Ástríð-
ur, f. 1905, húsfreyja á Akranesi,
móðir Ástríður Hannesdóttir, Torf-
hildur, f. 1913, húsfreyja í Hafna-
firði, móðir Sigurbjörg Sigurð-
ardóttir, Hannes, f. 1916, bóndi í
Gilsstreymi og Einar Emil, f. 1926,
bóndi á Iðunnarstöðum, móðir
Sesselja Einarsdóttir.
Eðvarð kvæntist 26. desember
1952 Guðfinnu Torfhildi Guðna-
dóttur frá Brekku í Reyðarfirði, f.
7. desember 1928, d. 26. febrúar
2003. Börn þeirra eru 1) Margrét
Kristjánsdóttir, f. 1952, dóttir
Kristjáns Jónssonar frá Litla-
Saurbæ í Ölfusi, f. 1922. Margrét
er gift Helga Hannessyni, f. 1946,
þeim Gunnari og Sveini Bjarna.
Fyrstu æviár sín bjó Ebbi á Þver-
felli hjá Sveini og móður sinni og
síðan í Brautartungu. Ebbi vann
ýmis sveitastörf á sínum yngri ár-
um, við fiskverkun á Akranesi, tók
vélanámskeið á Hvanneyri og vann
á dráttarvélum og jarðýtu, vetr-
armaður bæði á Hóli og Skálpa-
stöðum. Ebbi var hjá föður sínum
einn vetur. Hildur móðir hans fór
þá til Reykjavíkur með bróður sín-
um til að hjálpa honum og þá var
Ebbi 3 eða 4 ára og minntist hann
þess, hve mikið hann saknaði móð-
ur sinnar. Svo tók hann vorpróf þá
9 ára gamall 1928 og skólinn var í
8 daga, og var einnig í skóla í
Reykjavík 1929-1930. Var í bænda-
skólanum á Hvanneyri í þrjú ár.
Byrjaði að búa félagsbúi 1952 og
stofnaði um leið nýbýlið Braut-
artungu II og eignaðist svo jörðina
alla eftir fráfall Gunnars. Ebbi var
mikill áhugamaður um stangveiði.
Árið 1990 seldu þau hjón Guðna og
Halldóru jörðina og var hann þeim
stoð og stytta við búskapinn. Ebbi
og Dídí fluttu í þjónustuíbúð á Ási
í Hveragerði 2001 og bjuggu þar á
meðan heilsa Guðfinnu leyfði. Eftir
lát konu sinnar bjó Ebbi í ein-
staklingsherbergjum á Ási og nú
síðast á Bæjarási.
Útför Eðvarðs verður gerð frá
Lundarkirkju í Lundarreykjadal í
dag, 24. apríl 2010, og hefst at-
höfnin klukkan 14.
þau eiga tvo syni:
Sævar Þór, f. 1973,
kvæntur Bryndísi
Valdimarsdóttur, f.
1978, sonur þeirra er
Ívar Dagur, f. 2005,
og Arnar Geir, f.
1978. 2) Sveinn
Gunnar, húsasmiður,
f. 1953, kvæntur
Önnu Eygló Rafns-
dóttur, f. 1958, þeirra
börn eru: Arnar
Pálmi Pétursson, f.
1975, Eðvarð Jón, f.
1984 í sambúð með
Margréti Freyju Viðarsdóttur, f.
1985 og sonur þeirra óskírður, f.
18. mars 2010, og Anna Margrét, f.
1993. 3) Hildur, f. 1956, sjúkraliði,
gift Eiríki Sveinssyni, f. 1948. 4)
Guðni, f. 1960, bóndi í Braut-
artungu, kvæntur Halldóru Ingi-
mundardóttur, f. 1962, þeirra börn
eru: Ingimundur Pétur, f. 1980,
kvæntur Ríkey Björk Magn-
úsdóttur, f. 1979, þeirra börn eru:
Aron Kristinn, f. 1999, Sindri
Freyr, f. 2004, og Katrín Lilja, f.
2007, Einar Örn, f. 1991, unnusta
Bjarnfríður Magnúsdóttir, f. 1991,
og Guðfinna Sif, f. 1994.
Eðvarð (Ebbi) ólst upp hjá móð-
ur sinni og móðurbræðrum sínum,
Elsku afi. Það er erfitt að hugsa
til þess að þú sért farinn frá okkur.
Það voru margar góðu stundirn-
ar sem við áttum saman í sveitinni
og í Hveragerði eftir að þið amma
fluttuð þangað. Þau voru ófá skipt-
in sem við bræðurnir komum í
sveitina og alltaf voru móttökurnar
jafn frábærar. Það er stór hluti af
ljóma æskunnar hjá okkur bræðr-
um að hugsa til afa og ömmu í
Brautartungu. Sinna útiverkum
með afa, fara í fjósið eða bara
hreinlega setjast niður og tala sam-
an. Tíminn í sveitinni var yndisleg-
ur og lifir með okkur.
Það er sérstaklega minnisstætt
þegar sá okkar bræðra sem yngri
er var enn yngri og sagði þegar við
vorum að labba úr fjósinu á fallegu
haustkvöldi: „Afi, við erum nú
meiri sveitamennirnir.“ Það var
gott að vera sveitamaður með afa í
Brautartungu.
Minningin um afa í sveitinni
verður alltaf með okkur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við kveðjum þig með söknuði og
þökkum þér fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum með þér. Guð
geymi þig.
Arnar Geir og Sævar Þór.
Elsku afi minn!
Mikill söknuður fer um mig og
margar minningar vakna á þessum
sorgardegi.
Ég gæfi svo margt bara að fá að
vera með þér í einn dag í viðbót.
En núna ertu komin á betri stað
og ég veit að amma tók á móti þér
þarna uppi.
Við sjáumst aftur þegar minn
tími kemur.
Hvíldu í friði.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
svefnsins draumar koma fljótt.
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Anna Margrét.
Mig langar að minnast kærs
samferðamanns, sem ég var svo
lánsöm að fá að vera í sveit hjá í
Brautartungu í Lundarreykjadal
sumurin 1953 og 1954. Ég fór í
sveitina strax og skólinn var búinn,
þ.e.a.s. prófin. Frænka mín þekkti
Dídi því hún hafði verið hjá henni
og útvegaði hún mér plássið í
Brautartungu. Ég fór með Laxfossi
upp á Akranes og þaðan fór „boddí-
bíll“ upp í Borgarnes, en ég fór úr
bílnum á Hvítárvöllum og beið hjá
Maríu í eldhúsinu hennar. Ebbi
kom keyrandi á traktor með hey-
vagni aftan í að sækja mig. Þetta
var sólfagur dagur senn að kveldi
kominn, en við áttum góða stund
saman á leiðinni fram dalinn sem
hann elskaði svo heitt. Hann sagði
mér frá öllum bæjunum og fólkinu
sem þar bjó af svo mikilli hlýju að
ég gleymi því aldrei.
Í Brautartungu var margt fólk í
heimili, hjónin tvö börn og bræð-
urnir Gunnar og Sveinn sem voru
móðurbræður Ebba þar að auki
voru tveir piltar Sigurður og Ás-
geir. Það var rekið blandað bú á
bænum og ylrækt. Í Brautartungu
er jarðhiti, samkomuhús og sund-
laug. Krakkar í dalnum komu
gjarnan saman á kvöldin til þess að
synda eða að æfa frjálsar íþróttir.
Þarna ríkti hinn sanni ungmenna-
félagsandi. Það eru tveir hverir og
var annar þeirra notaður til þvotta
og var sagt að konur kæmu í hver,
sumar komu ríðandi, á hestakerru,
bíl, traktor eða einfaldlega gang-
andi þegar þær komu með þvottinn
sinn til þess að þvo hann. Þess ber
að geta að rafmagn kom ekki fyrr
en 1968 í dalinn og engar sjálfvirk-
ar þvottavélar voru á bæjunum.
Þannig að það var mikil umferð á
bænum, margar þeirra kvenna sem
komu í hver þáðu oft hressingu hjá
Ebba og Dídí.
Bræðurnir Sveinn og Gunnar
bjuggu í gamla bænum, en komu
alltaf í mat og kaffi, en sáu um sig
að mestu leyti sjálfir. Þegar þeir
gátu ekki séð um sig sjálfir vegna
elli og sjúkleika voru þeir fluttir í
nýja húsið og þeim hjúkrað af alúð
til dauðdags. Þetta sáu þau hjónin
um í sameiningu. Húsfreyjan gekk
ekki alltaf heil til skógar og sá Ebbi
þá um að halda öllu í horfinu bæði
innan heimilisins og í búskapnum.
Á árum okkar hjónanna í Reyk-
holti fórum við oft í sunnudagsbílt-
úr í Brautartungu til að vitja vin-
anna þar. Þegar nýja fjósið var
byggt fórum við öll fjölskyldan til
þess að hjálpa við að steypa það og
gekk það mjög vel því margar
hendur vinna létt verk. Áður höfðu
kýrnar verið í þremur húsum á
jörðinni þannig að öll vinna varð
léttari með tilkomu nýja fjóssins.
Rétt eftir aldamótin fluttu þau
hjón í Hveragerði, á Dvalarheimilið
Ás, en elsta dóttirin er búsett í
Hveragerði og nutu aðstoðar henn-
ar allt til dauðadags. Ebbi var mik-
ill mann- og dýravinur og bjó yfir
mikilli hjartagæsku og innsýn í
mannlegt eðli. Við fjölskylda mín
þökkum honum samfylgdina í rúma
hálfa öld og biðjum Guð að blessa
hann. Innilegustu samúðarkveðjur
til Margrétar, Sveins Gunnars,
Hildar, Guðna, tengdabarna og af-
komenda, sem nú sjá á bak heitt-
elskuðum föður, tengdaföður, afa
og langafa.
Sigríður Bjarnadóttir.
Vinur hefur kvatt og er lagður til
hinstu hvíldar heima í sveitinni
sinni við hlið konu sinnar, aðskiln-
aður þeirra á enda. Dalurinn og
sveitungarnir taka á móti honum
og fylgja honum síðasta spölinn.
Hann er kominn heim í sveitina
sína á ný. Sveitina þar sem hann
hefur alið nær allan sinn aldur.
Hann var fæddur á Þverfelli í
Lundarreykjadal og bjó þar með
móður sinni í skjóli Sveins móð-
urbróður síns. Ég sé fyrir mér 11
ára hnokka, koma heim í sveitina á
ný eftir að hafa verið með mömmu í
Reykjavík einn vetur, oft velt því
fyrir mér hvernig Reykjavík kom
unga afdaladrengum fyrir sjónir.
Allavega veit ég að feginn var hann
að koma heim á ný. Þá settust þau
mæðgin að í Brautartungu en jörð-
ina hafði Gunnar móðurbróðir hans
keypt og var hann alinn þar upp af
móður sinni og móðurbræðrum,
þeim Gunnari og Sveini, fólki sem
umvafði hann kærleik og hlýju. Ég
veit það fyrir víst, því kærleiksrík-
ari manni hef ég ekki kynnst og má
segja að ef ég heyri góðs manns
getið þá kemur hann Ebbi upp í
hugann. Þeir Gunnar og Sveinn
héldu bú og heimili með Ebba og
Dídí þar til þeir létust í hárri elli.
En Hildur móðir hans dó á besta
aldri eftir erfið veikindi og annaðist
Ebbi hana í veikindum hennar.
Hann sótti nám í bændaskólann að
Hvanneyri, þar með var framtíðin
ráðin og tók hann við búi af þeim
móðurbræðrum sínum.
Það var þeim mæðgum Dídí og
Möggu heillaspor þegar Dídí réð
sig sem ráðskonu í Brautartungu,
þau giftu sig fljótlega og börnunum
fjölgaði. Af samheldni og dugnaði
ræktuðu þau bú sitt og ólu upp
börnin. Ebbi var barngóður og
heillaðist strax af Möggu litlu þeg-
ar hún kom í sveitina aðeins fárra
mánaða og vann þannig ástir Dídí-
ar. Á milli þeirra Möggu og Ebba
var alla tíð fallegt og traust feðg-
inasamband og launaði hún honum
uppeldið með því að annast hann
nú síðustu árin. Það var lánið henn-
ar Dídíar minnar í lífinu að eignast
svo góðan mann, því hún var ekki
gömul þegar heilsu hennar fór að
hraka og annaðist hann Ebbi hana
af alúð og umhyggju. Þau fluttu á
Dvalarheimilið Ás í Hveragerði ár-
ið 2001 en Dídí lést 2003, Ebbi
varði ævikvöldinu þar í góðu atlæti
og við góða umönnun.
Kæri vinur, ég vil að leiðarlokum
þakka þér velvild og vináttu við
mig og mína, blessuð sé minning
þín.
Nína Guðbjörg Pálsdóttir.
Talað er um að kettir hafa níu líf,
það var hægt að segja það sama um
hann afa minn og nafna Eðvarð
(Ebba) bónda frá Brautartungu.
Alltaf var hann jafnseigur að koma
til baka eftir að margir sögðu þetta
vera hans síðasta.
Ég minnist afa sem góðs og hlýs
manns sem allt vildi fyrir mann
gera. Afi var líka mikill veiðimaður
og sagði manni margar veiðisög-
unar, svo var maður það heppinn
að fá að taka þátt í nokkrum þeirra.
Gleymi aldrei þegar farið var upp á
Reyðarvatn, ég var búinn að missa
þá nokkra alveg við bakkann, svo
kom afi, kastaði út í og það beit
strax á og var það stærsti silung-
urinn í þeirri ferð. Önnur saga sem
mig langar að segja frá er þegar
var verið að veiða í Tunguánni. Afi
vildi fara og prófa að veiða í gilinu
fyrir neðan bústaðinn sem stendur
rétt austan við Brennu. Þar töltum
við okkur niður og afi byrjaði að
renna fyrir laxinum. Svo ákvað
hann að rölta sér yfir ána með staf-
inn í annarri og stöngina í hinni. Ég
spurði hann hvort ég ætti ekki að
fylgja honum yfir, enda var hann
þarna kominn vel yfir áttrætt.
Hann lét eins og hann heyrði það
ekki, rauk yfir og skreið upp hníf-
bratt gilið hinum megin við ána.
Hann ætlaði sér nefnilega að prófa
einhvern stað sem hann vissi um og
grunaði að gæti verið fiskur í. Á
meðan beið ég hinum megin og beið
eftir að hann dytti niður, en hann
komst upp. Ótrúleg harka hjá
gömlum manni sem oft var með
hugann á undan löppunum.
Afi var ótrúlega góður og blíður
maður. Honum þótti afskaplega
vænt um fjölskylduna sína og var
alltaf jafnglaður að sjá mann þegar
maður heimsótti hann. Ég er mjög
ánægður með að hafa farið með
litla son minn til hans um daginn og
leyft langafanum að hitta nýjasta
afkomandann. Hann ljómaði allur
þegar hann talaði við litla dreng-
inn, það var gaman að sjá.
Minningarnar um góðar stundir
með afa eru margar, og verða þær
vel geymdar. Þær verða svo rifj-
aðar upp oft í framtíðinni, til dæmis
þegar syni mínum verður sagt frá
langafa sínum og hversu magnaður
hann var.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Þinn sonarsonur,
Eðvarð Jón Sveinsson.
Eðvarð Pétur Torfason
✝
Elskulegur frændi okkar,
ÞORKELL GRÍMSSON
safnvörður,
Hátúni 12,
lést á heimili sínu sumardaginn fyrsta, 22. apríl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Ingibjörg Jónasdóttir,
Grímur Jónasson,
Þorkell Valdimarsson.
✝
Ástkær systir okkar og mágkona,
INGIBJÖRG HEIÐDAL,
áður til heimilis
Dalbraut 20,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Langholtskirkju þriðjudaginn
27. apríl kl. 13.00.
Margrét Heiðdal,
Gunnar Heiðdal,
Anna Heiðdal, Haukur Dan Þórhallsson,
Kristjana Heiðdal, Eyjólfur Högnason.