Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Qupperneq 39

G e s t u r.
Eftir Jónas Rafnar.
I.
Það var óvanalega fátt um manninn í
Sandvogi; sumarannirnar höfðu dregið
þorpsbúa sinn í hverja áttina: sumir voru
að þurka fisk úti á söndum, aðrir voru í
síldarvinnu út með firði og enn aðrir í
heyskap frammi í hólmum. Allir voru
önnum kafnir, því að þetta var síðasta
skorpan á sumrinu og haustverkin voru
^ð nálgast. Engin manneskja sást úti á
gangi og í sundunum á milli húsanna var
ekkert á ferð nema stjelhá hænsni og
nokkrar heimsæknar dilkrollur, sem lágu
á því laginu að stelast inn í kálgarðana,
þegar engir sáu til.
í gistihúsinu niður við bryggjuna voru
hjónin ein heima, og voru þó ekki vön að
bæla sig inni, þegar engir gestir voru á
ferð og nóg að starfa úti við. Þau sátu
bæði í borðstofunni Páll og Margrjet,
hann við reikninga og hún með prjóna
sína og hvorugt mælti orð af vörum. Páll
var auðvitað snöggklæddur eins og vant
var og síðdegissólin skein á skallann á
honum inn um opinn gluggann. Margrjet
var rjett farin að dotta yfir prjónunum,
þegar alt í einu heyrðust skellir frá vjel-
bát, sem var að renna sjer inn á leguna;
hún leit út um gluggann.
»Páll, póstbáturinn er að koma«.
»Ha? Svona snemma?« Páll stökk á
fætur og ætlaði auðsjáanlega að fara út
eins og hann var klæddur.
»Farðu í jakkann, maður, og settu
11PP höfuðfat; þú verður að vera sæmi-
lega til fara, þá loksins frændi þinn kem-
ur að heimsækja þig«.
Páll ljet að orðum konu sinnar, hafði
meira að segja skóskifti og gekk svo
hröðum skrefum fram á bryggjuna. Bát-
urinn lagðist von bráðar að sporðinum og
um leið stökk ungur maður upp á bryggj-
una. Hann var á að giska hálfþrítugur, í
rösku meðallagi hár, spengilega vaxinn og
snar í hrejHingum, klæddur gráum sum-
arfötum, með enska kollhúfu á höfði; í
hægri hendi hjelt hann á gildum göngu-
staf með hnúð á enda, en í hinni á lítilli
ferðatösku. Hann gekk rakleiðis að Páli
og rjetti honum hendina.
»Komdu sæll frændi«.
»Komdu sæll, og velkominn«.
Þeir horfðu fast hvor á annan ein-
kennilega alvarlegir á svip; svo gengu
þeir upp bryggjuna.
»Loksins ertu kominn«.
»Já, og senn fer jeg aftur, — þegar
erindinu er lokið. Er ekki alt með sömu
kjörum og í gær, þegar þú símaðir?«
»Jú«.
Þeir gengu þegjandi heim að húsinu og
inn í stofuna.
»Er þetta Sigvaldi?« sagði Margrjet og
tók um báðar hendur hans og kreisti þær;
»komdu blessaður og sæll og vertu nú vel-
kominn. En hvað þú ert orðinn stór!«
»Stór er jeg ekki«, svaraði Sigvaldi og
brosti, »en jeg verð líklega aldrei stærri
en þetta. Gefðu mjer nú eitthvað í sarp-
5