Morgunblaðið - 15.01.2011, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. JANÚAR 2011
✝ Ottó EinarJónsson var
fæddur í Reykjavík
31. desember 1936.
Hann lést á Sjúk-
arhúsi Akraness
30. desember 2010.
Foreldrar hans
voru Sigfríður
Georgsdóttir og
Jón P. Einarsson,
látinn 29. okóber
1994. Ottó var elst-
ur 10 systkina sem
eru: Örn Snævar,
Baldur, Sigfríður
(Dedda), Jón, Pétur Ingiberg,
Laufey, Emilía Guðrún, Ólafur
og Ragnar. Dedda og Jón eru lát-
in.
Ottó var kvæntur Guðleifu
Báru Andrésdóttur, f. 19. júní
1941. Hún er dóttir Kristínar
Ottó er alinn upp í Reykjavík á
Skothúsveginum. Eftir grunn-
skólagöngu í Miðbæjarskólanum
fór Ottó í Verslunarskólann.
Hann lauk ekki námi þar en sneri
sér að námi í múraraiðn í Iðn-
skólanum í Reykjavík. Hann
starfaði sem múrarameistari all-
an sinn starfsaldur í Reykjavík,
Keflavík, Ólafsvík og í Borg-
arnesi.
Ottó og Guðleif hófu sinn bú-
skap í Ytri-Njarðvík 1960, en
fluttu í Borgarnes 1965 og
bjuggu þar æ síðan. Ottó var
áhugamaður um ferðalög og
ferðaðist víða um heim. Hann var
maður tækninýjunga bæði í leik
og starfi og stundaði hann svif-
flug sem ungur maður. Hann var
vel lesinn og fróður og fylgdist
vel með öllu í samfélaginu. Ottó
var félagi í Frímúrarareglunni
og í Rótarýklúbbi Borgarness.
Ottó verður jarðsunginn frá
Borgarneskirkju í dag, 15. jan-
úar 2011, og hefst athöfnin kl. 11.
Sigurðardóttur og
Andrésar Konráðs-
sonar sem bæði eru
látin. Þau eign-
uðust þrjú börn.
Þau eru: 1) Andrés
Ari, f. 4. febrúar
1960. Hann er
kvæntur Ólöfu
Guðrúnu Viðars-
dóttur og eiga þau
þrjá syni, Viðar,
Einar Frey og Ara
Má. 2) Ragnhildur
Edda, f. 14. ágúst
1961. Hún er gift
Haraldi Hreggviðssyni. Þau eiga
þrjár dætur, Kristínu Báru, Erlu
Dögg og Evu Rós. 3) Jón Guð-
mundur, f. 8. október 1971. Hann
er kvæntur Sigríði Önnu Harðar-
dóttur og eiga þau tvö börn, Ottó
Andrés og Guðrúnu Ingu.
Við lifum á minningum og því ber
okkur að skapa góðar og fallegar
minningar með samferðafólki okkar
– þessi orð nefndi eldri kona við
okkur pabba á ferðalagi okkar á sl.
ári og eru það orð að sönnu.
Nú kveð ég föður minn. Við náð-
um vel saman, sér í lagi síðustu árin,
en þá hringdi hann í mig nánast
daglega hvar sem við vorum staddir
í heiminum. Mikið er skrítið að fá
ekki símtal þessa dagana en vonandi
verðum við dugleg að hringja hvert í
annað, við sem eftir lifum, því bönd
fjölskyldunnar styrkjast mikið við
að fólk ræði saman og deili bæði
gleði og áhyggjum.
Frá árinu 2006 hefur hitt þannig á
að við pabbi náðum að ferðast mikið
saman og byrjaði það með glæsi-
legri ferð til vinafólks okkar í Kína.
Mikið var gaman að sjá pabba
„borða“ allt grænmetið og núðlurn-
ar sem í boði voru – en ekki hefur
verið mikið af þannig mat á Gunn-
laugsgötu 12 – og hvað hann var
hissa að ekki væri almennileg mjólk
til eða mjólkurvörur í Kína. Við átt-
um frábæran tíma saman í Kína.
Í kjölfarið komu tvær ferðir til
Kanarí með okkur Siggu og Ottó
Andrési. Pabbi var mikill Flórída-
maður og voru ófáar ferðirnar farn-
ar þangað á mínum yngri árum,
þannig að gaman þótti okkur að sjá
hvað hann fann sig vel á Kanarí og
náði hann að fara tvisvar sinnum á
síðastliðnu ári, bæði með mömmu og
vini sínum.
Árin 2009 og 2010 voru okkur
pabba sér í lagi skemmtileg en þá
náðum við að fara fimm hringi í
kringum Ísland saman. Ég held að
við höfum náð að fara nær alla vegi
sem til eru á Vestur-, Norður-, Aust-
ur- og Suðurlandi því alltaf breytt-
um við til um leiðir. En upp úr
stendur þó ferð sem við fórum hinn
18. desember 2009. Veðrið var okk-
ur sérlega hagstætt og náðum við
stund saman sem ég veit að mun
aldrei líða mér úr minni. Við stopp-
uðum uppi á Möðrudalsöræfum í 12°
frosti og heiðskíru á miðnætti og öll
sú dýrð sem við okkur blasti er
ógleymanleg. Milljónir stjarna sem
voru svo nálægt okkur var ótrúleg
sýn, en nú veit ég að þú ert á einni af
þeim núna og fylgist með okkur og
leiðbeinir eins og þín síðustu orð
voru um að þú myndir gera.
Mér finnst yndislegt að hafa feng-
ið að labba þessi lífsins skref með
þér pabbi minn og hafa fengið að
læra það hugarfar af þér að vera
heiðarlegur, jákvæður og hlusta á
hjartað í sjálfum sér.
Ég sakna þín og mun alltaf elska
þig.
Takk fyrir allt.
Þinn sonur,
Jón Guðmundur.
Nú hefur elsku tengdafaðir minn
kvatt okkur. Ég kveð hann með
miklum söknuði í hjarta mínu. Ég er
svo þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast þér, elsku Ottó.
Fyrir næstum 19 árum kom ég
inn í fjölskylduna þegar ég kynntist
syni þínum, Jóni Guðmundi, og fann
ég strax fyrir mikilli hlýju frá þér og
Gullu tengdamömmu, þið tókuð svo
vel á móti mér.
Það var alltaf gott að koma í
Borgarnes á Gunnlaugsgötuna og
ferðirnar þangað hefðu mátt vera
miklu fleiri.
Jólin 2009 voru yndisleg því þá
fengum við að hafa ykkur í dágóðan
tíma. Þið Gulla komuð snemma fyrir
jól og voruð fram yfir áramót. Ég
man að þið komuð svo aftur fljótlega
til okkar í janúar og þá sagði ég við
þig: „Velkominn heim“ og ég held að
þér hafi þótt vænt um það. Því mið-
ur gátum við ekki haft þig hjá okkur
núna á jólunum og það var erfitt.
Það er ómetanlegt hvað þú hjálp-
aðir okkur við byggingu á húsinu
okkar. Þú lagðir sálu þína í þetta og
þótt þú hafir verið veikbyggður og
heilsan farin að bresta þá komstu
nær daglega í langan tíma úr Borg-
arnesi og gerðir þá hluti sem þurfti
að gera.
Þú komst æði oft til okkar í heim-
sókn, bara smá „skrepp“ úr Borgar-
nesi. Stundum var það bara hádeg-
ismatur með Eddu dóttur þinni og
Jóni Guðmundi syni þínum og svo
strax aftur í Borgarnes. Þér fannst
ekki mikið mál að keyra á milli
landshluta.
Þú varst einstaklega yndislegur
og ljúfur maður með fallegt hjarta
og það tók mig ekki langan tíma að
sjá það.
Við eigum góðar minningar um
þig sem gleymast ekki. Ég veit að
þú ert kominn á fallegan stað þar
sem þér líður vel. Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir,
Sigríður Anna Harðardóttir.
Nú þegar ég sest niður til að
minnast þín Ottó minn, hrannast
minningarnar upp, og söknuðurinn
vex, en jafnframt þakklæti fyrir að
hafa fengið að vera í skjóli stóra
bróður gegnum ævina. Fyrstu
minningarnar frá Skothúsveginum
og af Melavellinum þegar þú varst
með skúffu framan á þér að selja
gotterí, þú gafst mér ávallt eitthvert
nammi, sem þá var ekki til of mikið
af, eða þegar við vinirnir, ég og Jó-
hannes, stóðum fyrir utan Tjarnar-
bíó, áttum ekki pening í bíó, þá birt-
ist þú og hresstir upp á tilveruna og
gafst okkur pening í bíó. Alltaf til
staðar.
Það er mér ógleymanlegt þegar
ég fékk að fara með þér að Smyrla-
björgum 1953 til Kalla frænda og
Dóru, við vorum þar í 2 vikur, tvær
af yndislegustu vikum ævi minnar,
allt í þínu skjóli. Þegar ég var í MR
útvegaðir þú mér vinnu hjá Jóni
Bergsteinssyni múrarameistara.
Þar með gat ég fjármagnað skóla-
árin að mestu sjálfur.Við unnum
lengi saman hjá Jóni í Landsbank-
anum og víðar.
Ég minnist eins atviks með brosi,
þegar þú varst að marmaraleggja
20m langan vegg og 4m háan í
Landsbankanum (gamla Ingólfs-
hvoli.) Þú varst að sortera plöturnar
þannig að æðarnar í marmaranum
stæðust á, ekki auðvelt að sjá fyrr
en eftirá. Jón alltaf tuðandi í þér að
drífa þetta af, það lægi á og þetta
skipti engu máli. Þú hélst þó þínu
striki og kláraðir verkið með því þó
að snúa síðustu marmaraplötunni
öfugt bara svona að gamni þínu til
þess að sjá viðbrögðin hjá Jóni.
Arkítektinn Guðmundur Kr. og Jón
komu svo til að skoða vegginn. Guð-
mundi fannst veggurinn glæsilegur
en segir, snýr ekki þessi plata öfugt?
Já, þú varst mikill húmoristi og
hafðir hárfínan húmor, vandvirkur
nákvæmur og úrræðagóður.
Ég minnist þess líka þegar þú
bauðst mér á rótarífund í Ólafsvík
8́7. Fundarefnið var aðallega það að
stofna sjóð til þess að kaupa píanó
fyrir tónlistarskólann. Menn voru
óráðnir í því hvaða upphæð þeir
ættu að gefa í sjóðinn til að byrja
með, hvort það ætti að vera 100 kall,
300 eða 500 kall. Ottó var fljótur að
sjá vandræðin á mönnum, stóð upp
og sagði: Ég gef 5000 krónur. Menn
setti hljóða, stóðu upp og klöppuðu.
Það leið ekki langur tími þar til pí-
anóið keypt. Sjóðurinn var nefndur
Ottó-sjóður, þarna var útsjónarsem-
in og hjálpsemin að verki, eins og
alltaf.
Árin 1958 og 59 var Ottó að vinna
við íþróttahúsið á Bifröst, þar
kynntist hann Guðleifu Báru Andr-
ésdóttur (Gullu) frá Jafnaskarði.
Þeirra leiðir hafa legið saman síðan,
þau giftu sig 20. maí 1961. Börn
þeirra eru Andrés Ari, Ragnhildur
Edda og Jón Guðmundur.
Ottó minn, ég kveð þig með tárum
í augum og þakka þér fyrir sam-
fylgdina í gegnum lífið. Líf mitt hef-
ur verið samtvinnað þínu frá upp-
hafi, minningin um þig mun ylja mér
um hjartarætur um ókomna tíð.
Hvíl í Guðs friði.
Gullu, Andrési, Eddu, Jóni Guð-
mundi og fjölskyldum þeirra votta
ég mína innilegustu samúð og bið
Guð almáttugan að styrkja þau á
þessari sorgarstund.
Þinn litli bróðir,
Pétur Ingiberg Jónsson.
Ottó var góður bróðir, jákvæður,
geðgóður og vandræðalaus í allri
umgengni. Hann bar virðingu fyrir
skoðunum og gildum annarra.
Ottó og Gulla voru okkur Kristínu
afar hjálpsöm og góð þegar við vor-
um að hefja okkar búskap, ung og
ekki búin að stofna heimili, en við
vöndum þá gjarnan komur okkar
upp í Borgarnes þar sem línurnar
voru lagðar fyrir framtíðina.
Ekki skemmdi það stemninguna
að ég fékk að vinna sveinsstykkið
mitt í nýja húsinu þeirra. Þar fékk
ég góða leiðsögn frá meistara sem
kunni gott handverk. Ottó var góður
múrari. Hann vann verkin þannig að
það var alltaf allt rétt. Meistari af
gamla skólanum þar sem verk eins
og Norræna húsið og marmaralagn-
ir í Landsbanka koma við sögu.
Ottó var vinnusamur, féll sjaldan
verk úr hendi.
Ég heyrði það stundum hjá
mömmu hvað Ottó var duglegur að
vinna sem barn og unglingur, fyrst
að sendast og bera út blöð og seinna
með því að selja sælgæti á Melavell-
inum og var öll sumarhýran lögð til
heimilisins.
Í fjölskyldu okkar Kristínar hefur
það alltaf verið þannig að þegar Ottó
hefur komið til tals þá var Gulla allt-
af nefnd líka, þau voru samhent hjón
og það var gott að koma til þeirra
hvort sem það var í Borgarnesi eða í
sumarbústaðinn í Öndverðarnesi.
Á þessari stundu þegar maður
horfir yfir lífshlaup góðs drengs get-
ur maður ekki annað en fundið gleði
og stolt í brjósti sér vegna þess að
minningin um Ottó verður alltaf
björt og fögur.
Ég veit að Ottó mun lifa í minn-
ingunni og eiga sér sérstakan stað í
hjarta mínu meðan á ferðalagi mínu
á þessari jörð stendur. Guð geymi
þig elsku bróðir.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast
ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar
nemur,
og eilíflega, óháð því, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum
lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki –
(Tómas Guðmundsson)
Elsku Gulla, Andrés, Edda og Jón
Guðmundur. Við Kristín sendum
ykkur og fjölskyldum ykkar innileg-
ar samúðarkveðjur.
Ólafur og Kristín.
Nú er hann Ottó minn farinn,
mundi mamma hafa sagt. Ég hef
verið 8-9 ára þegar Ottó kom í fjöl-
skylduna. Stælgæi á jakkafötum og
mokkasínum, meðan allir aðrir voru
í nankinsbuxum og á gúmmískóm.
Fyrir litlar systur kærustunnar,
kom hann með amerískt súkkulaði,
svo gott að það vekur enn sömu
sælukendina þegar ég sé það í dag.
Gulla og Ottó settust að í Ytri-
Njarðvík og þangað fékk ég að
koma í heimsókn. Þar keyrði Ottó
leigubíl, rauðan fínan kagga með
stéli, Ö-21. Seinna fór hann í múr-
verkið sem varð hans ævistarf.
Hann var sérstaklega laginn flísa-
lagningarmaður og má sjá þess víða
stað.
Gulla og Ottó fluttu í Borgarnes
um miðja síðustu öld. Fyrst í gamla
Friðborgarhúsið, en byggðu síðan
nýtt hús á sömu lóð. Samskipti
þeirra við mömmu og pabba jukust
ár frá ári, eftir því sem þau eltust.
Eftir að pabbi dó og mamma flutti í
blokkina voru samskiptin dagleg. Ef
mamma þurfti til læknis eða átti
annað erindi til Reykjavíkur þá
spurði ég: „Hvernig ferðu?“ „Hann
Ottó minn fer með mig.“ Já, hann
Ottó fór með hana hvert sem hún
vildi. Þetta var ómetanlegt fyrir
hennar sjálfstæði fram á síðasta
dag. Henni þótti mjög vænt um Ottó
og ég hygg að það hafi verið gagn-
kvæmt.
Eftir að ég fór að koma heim um
jólin kynntumst við Ottó sem full-
orðið fólk. Þessi þögli og duli maður
reyndist búa yfir mikilli þekkingu og
var vel lesinn um hin ýmsu mál.
Mesta ánægju höfðum við af að
ræða og bera saman, að því leyti
sem við gátum, reglurnar sem við
vorum í, hann frímúrari og ég Odd-
fellow. Sérstaklega þó eftir að við
skoðuðum saman höfuðstöðvar frí-
múrara í London.
Elsku Gulla, Andrés, Edda og
J.G. Megi það vera ykkur styrkur að
muna að Ottó var góðmenni.
Anna María.
Ekki er hægt að segja að lát míns
elskulega mágs hafi komið óvænt.
Hann var búinn að vera mikið veik-
ur síðan fyrir jól. Samt er það svo að
vonin er alltaf til staðar fram á síð-
asta dag.
Ottó mágur var hluti af mínu lífi
frá því að ég var barn. Mig rámar í
þegar Gulla systir og hann voru að
draga sig saman. Pabbi og mamma
bjuggu þá í Jafnaskarði og Gulla og
hann voru að vinna í Bifröst. Ein-
hvern tímann fékk ég að verða þeim
samferða niður eftir og það sem mér
fannst merkilegt var að þau voru
alltaf að kyssast og faðmast á leið-
inni. Vakti það að sjálfsögðu mikla
kátínu þegar ég sagði frá þessu
heima.
Þessi atburður var samt á margan
hátt lýsandi fyrir það sem koma
skyldi. Það ríkti ætíð kærleikur og
virðing á milli þeirra Gullu og Ottós.
Ég held að það hafi ekki liðið sá dag-
ur að þau töluðust ekki við þó ekki
væri nema í síma, en Ottó var oft
heilu árin að vinna annars staðar en
í Borgarnesi. Núna þegar hann
veiktist þá hjúkraði Gulla honum
fram á síðustu stundu. Áður en hann
fór á sjúkrahúsið í síðasta sinn kom
ég sem oftar við hjá þeim og spurði
hvernig honum liði. Svarið var.
„Hvernig er hægt að hafa það
betra? Hún ber mig á höndum sér.“
Ottó var hæglátur maður, traust-
ur og hlýr. Hann var vel lesinn og
íhugull og kom maður aldrei að tóm-
un kofunum hjá honum. Hann fylgd-
ist vel með öllu alveg fram á síðasta
dag. Síðasta sinn sem ég hitti hann,
á þriðja í jólum, var hann að horfa á
fréttirnar og gaf sér varla tíma til að
spjalla. Hlýja brosið var þó til staðar
þegar ég kvaddi hann. Ég mun
sakna þess og allra samtalanna okk-
ar.
Að lokum langar mig að þakka
Ottó sérstaklega fyrir alla þá ást og
umhyggju sem hann sýndi mömmu
minni. Gagnkvæm virðing og vænt-
umþykjan þeirra á milli var aðdáun-
arverð. Hann vildi allt fyrir hana
gera og hún fyrir hann og stundum
var það svo að manni fannst maður
vera settur hjá í því sambandi. Öll
hans aðstoð hans við hana verður
seint fullþökkuð af minni hálfu.
Elsku Gulla, Andrés Ari, Edda,
Jón Guðmundur og þið öll sem stóð-
uð honum næst. Innilegar samúðar-
kveðjur og ég veit að allar góðu
minningarnar um ljúfan dreng
munu hjálpa okkur öllum i sorginni.
Arnheiður Andrésdóttir.
Fallinn er í valinn Ottó Jónsson
múrarameistari úr Borgarnesi.
Ottó Einar Jónsson
HINSTA KVEÐJA
Með klökkum huga þig ég kveð,
ég þakka allt sem liðið er,
Guð okkur verndi og blessi.
Það er sárt að kveðjast við dauð-
ans dyr.
En svona er lífið og dauðinn ei spyr,
hvort finnist oss rétti tíminn til,
dauðinn hann engum sleppir.
(Ingimar Guðmundsson.)
Ég vil gera orð skáldsins að
mínum um leið og ég þakka
kærum mági mínum yfir 50 ára
samfylgd.
Ástvinum öllum bið ég guðs
blessunar.
Þín mágkona,
Guðrún.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, amma og
langamma,
HELGA ÞORSTEINSDÓTTIR,
andaðist miðvikudaginn 12. janúar.
Útför hennar verður auglýst síðar.
Arthur Stefánsson,
Áslaug Arthursdóttir, Oddgeir Þór Árnason,
Nanna Arthursdóttir, Guðbergur Þorvaldsson,
Þorsteinn Arthursson, Guðrún Petra Guðnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.