Morgunblaðið - 15.01.2011, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. JANÚAR 2011
Kveðja vil ég vin minn Kristján
Pétursson. Við kynntumst fyrir
hálfum öðrum áratug og áttum síð-
an margar góðar og eftirminnileg-
ar stundir á golfvöllum og í skíða-
brekkum. Kristján átti þá að baki
langan og merkilegan feril sem
Kristján Pétursson
✝ Kristján Pét-ursson, fv. deild-
arstjóri Tollgæsl-
unnar á
Keflavíkurflugvelli,
fæddist á Steini á
Reykjaströnd í
Skagafjarðarsýslu l7.
maí l930. Hann and-
aðist á Landspít-
alanum 4. janúar
2011.
Útför Kristjáns fór
fram frá Fríkirkjunni
í Reykjavík 13. janúar
2011.
lögreglumaður og
síðar deildarstjóri
Tollgæslunnar á
Keflavíkurflugvelli.
Hann var þekktur
fyrir rannsóknir sín-
ar á sakamálum sem
sum hver voru þau
stærstu á þeim tíma.
Hann var einnig
þekktur fyrir baráttu
sína gegn innflutningi
á fíkniefnum til
landsins. Vegna rann-
sóknanna og skrifa í
dagblöð var oft
stormasamt um hann. Valdamenn
og þeir sem í hlut áttu í saka-
málum sóttu að honum. Titillinn á
bókinni „Margir vildu hann feigan“
sem hann skrifaði árið 1990 segir
sína sögu. Fjórum árum síðar
skrifaði hann bókina „Þögnin rof-
in“. Í bókunum segir hann frá
glímu sinni við sakamenn og emb-
ættismenn og lýsir þeim lífsháska
sem hann lenti stundum í við störf
sín. Kristján lét verulega að sér
kveða í þjóðfélagsmálum. Eftir
hann liggja fjölmargar greinar í
dagblöðum. Síðustu árin hélt hann
úti eigin bloggsíðu.
Hann gekk snemma til liðs við
Alþýðuflokkinn og fylgdi samherj-
um sínum í þeim flokki síðar í öðr-
um samtökum þeirra. Kristján var
mikill íþróttamaður alla sína tíð.
Um tvítugsaldur var hann meðal
fremstu frjálsíþróttamanna í Kefla-
vík. Hans besta grein var kringlu-
kastið. Árið 1950 bætti hann Suð-
urnesjametið í 40,37 m. og árið
eftir í 41,88 m. Hann var ágætur
skíðamaður. Um árabil stóð hann
fyrir hópferðum á skíðaslóðir er-
lendis og kenndi þá mörgum. Oft
bauð hann mér með sér í Skálafell
eða í Bláfjöllin. Þótt hann væri
kominn vel á áttræðisaldurinn
renndi hann sér niður brekkurnar
af slíkri djörfung að mér þótti
stundum nóg um. Og til þess að
þurfa ekki að sjá hann geysast
fram úr mér á leiðinni niður brekk-
urnar kaus ég venjulegast að láta
hann fara á undan mér niður.
Kristján stundaði líka golfíþróttina
áratugum saman. Hann var frum-
kvöðull að stofnun Golfklúbbs Suð-
urnesja árið 1964. Síðar gekk hann
í Golfklúbb Kópavogs og Garða-
bæjar og lék sitt golf á velli
klúbbsins svo til daglega yfir sum-
artímann, a.m.k þau ár sem við átt-
um samleið. Á vetrum æfði hann
sig innanhúss því alltaf var hann
að bæta sveifluna og púttin. Hann
var góður kylfingur og síðasta ára-
tug eða svo í hópi bestu kylfinga
landsins á hans reki.
Næsta sumar verður Kristjáns
saknað á golfvellinum af mörgum
félögum hans. En minningin um
spennandi viðureignir mun lifa.
Það var gaman að spila við hann.
Keppnisgleðin var mikil. Bestur
var hann þegar mikið lá við, t.d.
þegar hann þurfti að ná góðu inn-
áhöggi eða setja niður langt pútt
til að tapa ekki holu eða leik. Þá
gat hann verið ótrúlega seigur.
Kristján kunni tök á fleiru en
íþróttum. Hann var hagmæltur og
mælti fram kveðskap sinn við ýmis
tækifæri. Þegar konan hans átti
merkisafmæli fyrir nokkrum árum
orti hann ljóð til hennar á ensku og
samdi fallegt lag við það! Honum
var ekki fisjað saman. Hans verður
lengi minnst.
Ingimar Jónsson.
Kristján Pétursson var einn af
stofnendum Golfklúbbs Kópavogs
og Garðabæjar (GKG). Hann var
ákaflega ötull golfari og það voru
ekki margir dagar á sumri sem
féllu úr hjá honum á golfvellinum.
Hann kom venjulega á golfbílnum
sínum og spilaði gjarnan mestan
hluta dagsins. Þeir voru margir
sem hann var búinn að leiðbeina í
golfinu og hann virtist bæði hafa
yndi og næga þolinmæði til að
kenna öðrum sem styttra voru
komnir í íþróttinni. Kristján hafði
mikinn áhuga á innra starfi
klúbbsins og á fundum kom hann
oft með athyglisverða punkta og
hugmyndir um hvernig hlutirnir
gætu verið með öðrum hætti.
Þannig eiga menn að vera og slíkir
menn eru öllum félögum dýrmætir.
Það er mikill sjónarsviptir að
Kristjáni af golfvellinum og vita-
skuld munum við félagar hans
sakna vinar í stað.
En það eru fleiri sem munu
sakna Kristjáns, því hann var mik-
ill náttúruunnandi og bar mikla
umhyggju fyrir fuglunum sem á
vellinum voru. Endurnar á vell-
inum þekktu greinilega bílinn hans
því þær komu alltaf kjagandi til
hans þegar hann kom á vissar
brautir vallarins, enda var hann
gjarnan með einhverja brauðmola
til að gefa þeim. Það verða því ekki
bara við félagar hans í GKG sem
söknum hans heldur líka fuglar
himinsins sem sjá á eftir góðum
vini og félaga.
Ég vil með þessum fáu orðum
færa Kristjáni bestu þakkir fyrir
samveruna í GKG og sendi fjöl-
skyldu hans allri okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðmundur Oddsson,
formaður GKG.
Fallinn er frá Kristján Péturs-
son, fyrrverandi deildarstjóri á
Keflavíkurflugvelli, eftir stutt veik-
indi. Kynni okkar hófust eftir að
ég réðst til starfa hjá bæjarfóg-
etanum í Keflavík árið 1971 en
þrátt fyrir að við störfuðum ekki
hjá sama embættinu lágu leiðir
okkar víða saman næstu árin þar á
eftir. Að sjálfsögðu hafði ég heyrt
mannsins getið áður enda ekki hjá
því komist þar sem hann var áber-
andi í opinberri umræðu og þá sér-
staklega þegar kom að fíkniefna-
málum. Kristján hafði opinberlega
varað við þeirri hættu sem af
þessu nýja efni stafaði og taldi
ástæðu til að sinna forvörnum og
leggja áherslu á rannsókn fíkni-
efnamála. Segja má að á brattann
hafi verið að sækja fyrir hann og
þá sem þannig töluðu þar sem al-
mennt var litið svo á, ekki síst af
mörgum stjórnmálamönnum, að
engin hætta væri á ferðinni hér á
landi enda íslensk ungmenni að
upplagi skynsöm. Menn töldu að
nægilegt væri að beina sjónum að
áfenginu þegar kom að forvörnum.
Kristján hafði hins vegar rétt fyrir
sér þarna eins og síðar kom á dag-
inn og það ekki aðeins í þessu sam-
bandi.
Í starfi mínu í Keflavík varð ekki
komist hjá því að dást að sífelldri
baráttu Kristjáns við að uppræta
spillingu og óheiðarleika í kringum
sig. Og af nógu var að taka á
Keflavíkurflugvelli í þá daga. Þá
var gaman að fylgjast með Krist-
jáni síðari árin sérstaklega vegna
þess að hann fór aldrei út af spor-
inu heldur hélt sínu striki án þess
að hvika. Þannig hafa margir orðið
vitni að því að aðilar, sem vitað var
að reyndu allt til að komast að
kjötkötlunum og taka þátt í dans-
inum í kringum gullkálfinn, voru
fyrstir og harðastir til að fordæma
allt eftir hrun bankanna. Slíkt er
ekki merki um mikla stórmennsku.
Þarna var Kristján hins vegar heill
að vanda. Engu skipti þótt hans
nánustu væru að gera það gott á
þessum árum. Skyndigróði hugn-
aðist honum einfaldlega ekki. Sam-
hengi átti að vera á milli launa og
vinnu. Og hann varð aldrei þreytt-
ur á því að hneykslast og fjalla um
þessa hluti svo að stundum þótti
mönnum nóg um. En svona var
Kristján og þegar upp er staðið
var þetta í raun hans aðalsmerki
enda ávallt trúr sinni sannfæringu.
Það er sjónarsviptir að Kristjáni
og ég veit að ættingjar og vinir
munu sakna hans og hans ævar-
andi festu. Ég votta eftirlifandi
eiginkonu Kristjáns og börnum
hans mína innilegustu samúð.
Valtýr Sigurðsson.
Þegar ég sest niður
til að skrifa minning-
argrein um hann afa
minn kemur fyrst upp í huga minn
Hraunbrúnin í Hafnarfirði þar sem
við systkinin fengum oft að gista og
áttum margar góðar stundir með
ömmu og afa. Síðar fluttu þau til
Njarðvíkur á Hlíðarveginn og voru
kölluð eftir það amma og afi á
Hlíðó.
Þegar ég fór að vinna á verkstæð-
inu hjá pabba fyrir 12 árum fékk ég
að kynnast honum enn betur því við
unnum oft tvö saman og þá var mik-
ið spjallað. Stríðinn var hann mjög
og eflaust muna þeir sem unnu með
honum eftir límbandsboltunum sem
hann henti í okkur og faldi sig svo.
Þegar dætur mínar hringdu í
hann til að bjóða honum í afmæli, þá
þóttist hann ekkert heyra í þeim
svo þær voru farnar að öskra í sím-
ann, það fannst honum rosalega
fyndið.
Fyrir tveimur árum hætti hann
að vinna en kom daglega í kaffi og
Halldór Rósmundur
Helgason
✝ Halldór Rós-mundur Helgason
fæddist í Vest-
mannaeyjum 1. júní
1926. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 2. janúar
2011.
Útför Halldórs fór
fram frá Fríkirkjunni
í Hafnarfirði 14. jan-
úar 2011.
spjall. Ég kem til með
að sakna þessara
stunda okkar mjög
mikið.
Minning um yndis-
legan afa býr í hjarta
mér.
Sigrún
Ragnarsdóttir.
Þegar við setjumst
niður til að rita minn-
ingarorð um afa Dóra,
koma margar hlýjar
og góðar minningar
upp í hugann. Ég man þegar ég
ungur drengur fékk stundum að
gista um helgar hjá ömmu og afa á
Hraunbrúninni í Hafnarfirði. Það
var vel hugsað um mig og ég minn-
ist þessara stunda með hlýhug. Afi
og amma fluttu svo suður með sjó
til Njarðvíkur og fór hann að vinna
með okkur feðgum í verksmiðjunni.
Þá kynntist ég honum enn betur og
það voru mikil forréttindi fyrir mig.
Afi var með eindæmum lífsglaður
og skemmtilegur maður og ávallt
var stutt í húmorinn hjá honum og
hann var líka skemmtilega stríðinn.
Hann var mikill bílakarl og átti ófáa
glæsivagnana og hugsaði hann ein-
staklega vel um þá, eins og reyndar
alla sína hluti. Ég er glaður í hjarta
mér að börnin mín fengu að kynnast
honum vel og eiga margar góðar
stundir með honum. Hann var mjög
réttsýnn og fyrir honum voru allir
jafnir. Afi hugsaði vel um fólkið sitt
og var mjög stoltur af því. Við eig-
um eftir að sakna hans mikið og
huggum okkur nú við að hann sé
kominn á góðan stað í góðra vina
hópi. Við munum ávallt hugsa hlýtt
til hans og minningin um hann mun
ylja okkur um hjartarætur um
ókomin ár.
Friðrik og Svandís.
Að kveðja þig, afi minn, reynist
mér mjög erfitt. Ég kveð þig með
miklum söknuði og trega.
Allar þær minningar sem ég á um
þig, elsku afi minn, munu verða í
mínu hjarta alla tíð. Mig langar að
kveðja þig hinstu kveðju, elsku afi
minn, með þessu ljóði:
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þinn
Hinrik Svavar Gíslason.
Afi minn Halldór Rósmundur eða
afi á Hlíðó er látinn. Stór hluti af
æskuminningum mínum er tengdur
afa og ömmu sem bjuggu í Hafn-
arfirði. Þær voru ófáar helgarnar
sem við systkinin fengum að koma
til þeirra í helgardvöl þar sem dekr-
að var við okkur. Í ömmu- og afakot
var alltaf gott að koma og á ég svo
endalaust margar fallegar og góðar
minningar sem nú ylja manni um
hjartarætur. Afi var mikill húmor-
isti og hafði gífurlega gaman af því
að gleðja aðra. Afi bjó áfram á Hlíð-
arveginum eftir að amma féll frá
fyrir tæpum 18 árum. Hann flutti
svo í nýja íbúð fyrir þremur árum
þar sem hann fékk útsýni yfir hafið.
Þar gat hann fylgst með umferð á
bryggjunni og bátum sem komu inn
til hafnar.
Afi var mjög handlaginn, hann
hafði mjög gaman af því að skera út
í tré. Klukkur, gestabækur, loftvog-
ir, skartgripaskrín er hluti af því
sem hann skar út og gaf okkur. Afi
hafði mjög gaman af því að eiga fal-
lega bíla. Hann var mjög duglegur
að halda þeim hreinum og var
stundum gantast með það að hann
færi út í bílskúr til að bjóða bílnum
góða nótt áður en hann færi að sofa.
Þrátt fyrir að hafa verið mjög veik-
ur síðustu dagana þá var húmorinn
alltaf til staðar.
Ég trúi því að hann sé kominn á
góðan og fallegan stað þar sem hon-
um líður vel í faðmi ástvina sinna
sem taka vel á móti honum.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hvíldu í friði, elsku afi minn,
Þín
Sigríður Halldóra.
Elsku bróðir minn, ég á svo góðar
minningar um þig og hana Siggu
okkar, sem fór alltof snemma. Alltaf
voruð þið við mig eins og bestu for-
eldrar, þið studduð mig og mína alla
tíð. Alltaf gat ég treyst á ykkur. Þið
voruð svo dugleg að koma til okkar,
líka eftir að þið fluttuð til Njarðvík-
ur, það var alltaf jafn skemmtilegt
að fá ykkur í heimsókn.
Eftir að Sigga okkar lést þá
kynntist þú góðri konu, henni Guð-
rúnu, og var hún þér góður vinur.
Ég á svo margar góðar minningar
um ykkur sem ég hugsa um núna og
varðveiti.
Kæri bróðir, þú fórst alltof fljótt
og við eigum eftir að sakna þín sárt.
Þannig varstu bróðir, sem besti bróð-
ir minn,
mínum börnum vinur og afi,
þér við aldrei munum gleyma.
Af hjarta biðjum drottin að launa lífs-
störf þín,
í ljósi þinnar náðar um eilífð þig að
geyma.
(Sigurunn Konráðsd.)
Börnunum þínum, Magneu,
Ragnari, Halldóru og fjölskyldum
þeirra og vinkonu þinni, Guðrúnu,
biðjum við Guðs blessunar á þessum
erfiðu tímum.
Þín systir,
Margrét, Hjörtur og fjölskylda.
✝
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við andlát og
útför eiginmanns míns og föður okkar,
PÁLS GÍSLASONAR
læknis,
Árskógum 8,
Reykjavík.
Soffía Stefánsdóttir og börn.
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýjar
kveðjur vegna andláts og útfarar elskulegrar móður
okkar,
ÁSTRÍÐAR ODDBERGSDÓTTUR,
Höfn í Hornafirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks HSSA fyrir frábæra
umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Ásdís Marteinsdóttir,
Hrollaugur Marteinsson,
Anna Elín Marteinsdóttir
og aðrir aðstandendur.