Teningur - 01.05.1987, Síða 6

strengilega storisa. Á slitnu áklæði á baki
sófans sem hann sat í voru dádýr á beit. í
blaðakörfu við hliðina voru tímarit sem
helguð voru Friðriki danakonungi og
Ingiríði og ungum dætrum þeirra. Gólf-
teppið var gráyrjótt. Á sófaborðinu voru
taumar eftir tusku. Á sjónvarpinu var
postulínsköttur sem á vantaði annað eyr-
að og mynd af honum sjálfum í hvítum
kyrtli. í gamla leðurstólnum var enginn
moggi á snjáðum örmunum. í útvarpinu
heyrðist honum maður vera að flytja
ávarp til þjóðarinnar en þegar hann lagði
við hlustir heyrði hann að þetta voru til-
kynningar. Hann batt engar minningar
við stofuna. Hún sat á móti honum og
reykti kamel; hárið var á litinn eins og
ryðgað jám, munnvikin voru gul, auga-
brúnirnar voru skakkar, í augunum var
ekkert ljós, hún var í eldhússlopp. Það
var lykt af henni. Hann spurði hana hvers
vegna hún fengi sér ekki plöntur í
gluggann. Hún svaraði að hún myndi
drepa þær. Ekki ef þú vökvar, sagði
hann. Hún stóð upp og bandaði frá sér
hendinni. Honum varheitt, hann klæjaði
undan peysunni í vinstra herðablaðið.
Hún bar honum harðar kleinur og marm-
araköku sem hún geymdi í ísskápnum en
hann snerti ekki við því þó hún segði að
kakan væri ekki vond. Hann fékk sér
kaffi og þegar hann hafði hellt mjólkinni
útí það og tekið einn sopa fann hann
bragðið sem var alltaf af öllu úr ísskápn-
um. Hann var feginn minningunni. Hún
spurði hvort hann ætlaði að búa hjá sér.
Hann sagðist ekki vita það.
Hann hafði ekki kysst hana þegar hann
kom. Þau höfðu tekist í hendur en úr varð
ekkert handtak heldur aðeins snerting.
Hann fann í þvölum lófanum litla hönd
sem viðkomu var eins og leðurpyngja.
Þegar hann kvaddi hana sat hún enn í
stofunni og var að skera sér sneið af kök-
unni. Hún var umlukin reykslæðum.
Hún leit ekki á hann. Hafðu það eins og
þú vilt góði, sagði hún. Honum sámaði
þetta tilsvar. Það vakti með honum
endurminningu, en hann kærði sig ekki
um hana.
Hann hikaði ekki áður en hann hringdi á
bjöllunni hjá skólastjóranum. Það kom
honum á óvart og honum gramdist við
sjálfan sig að hafa ekki gefið sér tíma á
tröppunum til að undirbúa sig andlega og
velja úr nokkrum tiltækum setningum þá
sem hentugust væri til að koma vel fyrir.
í útlöndum hafði hann þagað og horft og
ekki hirt um útlit sitt eða framkomu.
Hann hafði á hverjum degi horft á eymd
og hætti því að taka eftir eigin útliti. Þá
sjaldan hann leit í spegil var hann annars
hugar og veitti því enga athygli hvemig
kinnbein hans og augu stækkuðu sífellt.
Aldrei hafði hvarflað að honum að hætta
að reykja þótt sá hefði verið siður hans á
nokkurra mánaða fresti áður en hann fór
utan. Hann fylgdi venjum sínum. Hann
taldi að sér liði vel. Þessar sekúndur sem
liðu á tröppunum áður en dymar opnuð-
ust taldi hann með æðaslögum sínum,
þær liðu mjög hratt eins og hann væri að
hrapa.
Þegar hún opnaði dyrnarkveikti hún ekki
ljósið í forstofunni. Hún stóð í ganginum
og hann gat ekki fundið að henni brygði
við að sjá hann aftur. Hún stóð kyrr. Hún
var í rökkri. Hún var eins og vera. Hann
sagði halló. Hún sagði honum að koma
inn. Hann sagðist eiga að kenna í vetur.
Hún sagðist vita það. Hann mjakaði sér
inn í dimma forstofuna og strauk yfir
hárið. Hún fylgdist með því þegar hann
kraup til að taka af sér skóna og þegar
hann kippti í vitlausan spotta hallaði hún
sér upp að veggnum, hægt. Þegar hann
fór að eiga við hnútinn fann hann ekki
fyrir puttunum en sá að þeir voru hreinir.
Naglaböndin voru hins vegar tætt. Hann
vissi að hann yrði að segja eitthvað við
hana, eitthvað hnyttið jafnvel og hann
langaði líka til þess því þögn hennar var
laus við tilætlun en honum datt ekkert
annað í hug en jessör. Um leið og hnútur-
inn raknaði áttaði hann sig og sagði jájá.
Hann skipti um fót og þegar hann leysti
hinn skóþvenginn hætti hann að titra og
leit krjúpandi upp til hennar og brosti.
Hún brosti á móti og þá vissi hann að hún
var hún og hann var hann en þau voru
ekki hann og hún.
Hann fylgdi henni inn þröngan gang og
reyndi að horfa á vínrautt veggfóðrið og
gula vegglampana sem sköguðu út úr
því. Hann var enn með ilm hennar í vit-
unum þegar hann stóð frammi fyrir
skólastjóranum og horfði á útrétta hönd
hans. Hann tók í höndina en hugsaði á
meðan um stúlkuna. Hann hafði fundið
ilminn af henni en vissi að hann myndi
aldrei framar snerta hana.
Eftir matinn fór hann að tala. Þegar hún
bar þeim kaffi og koníak leit hann ekki
upp heldur flýtti sér að taka koníaksglas-
ið. Hendur hans skulfu. Skólastjórinn
þagði og horfði á hann. Hann fann það.
Honum fannst það merkilegt. Hann sagði
frá lífi sínu í útlöndum og allan tímann
talaði hann til stúlkunnar sem sat í horn-
inu og prjónaði og honum fannst sem hún
hlyti líka að horfa á sig. Hann drakk þrjú
koníaksglös án þess að veita því athygli
en snerti ekki við kaffinu. Hendur hans
skulfu. Hann talaði hratt og fannst eins
og allar setningamar væru í samhengi
innan seilingar, allar dæmisögurnar
nauðsynlegur undanfari merkilegrar
hugsunar sem hlyti að renna upp fyrir
honum þegar orðin skipuðu sér skyndi-
lega í stóra heild. Þegar langt var liðið á
kvöldið spurði skólastjórinn mjúklega
um áfengisvenjur hans í útlöndum og þá
gleymdi hann þessari merkilegu hugsun
sem hann hafði verið að nálgast, sú hugs-
un var honum að eilífu glötuð og hann
mundi aldrei vita hvort þetta hefði ein-
ungis verið hversdagsleg áminning um
eitthvað eða sýn eða sannleikur; og hann
svaraði áhugasamur vegna þess að á
þessari stundu var honum að vitrast hann
sjálfur í fyrsta sinn, hann hafði aldrei leitt
hugann að venjum sínum áður, honum
þótti þetta athyglisvert og staldraði
stundum við í ræðu sinni til að njóta þess
4