Teningur - 01.05.1987, Blaðsíða 8

Þórður Kristinsson
Alopecia arreata
Ætti hann að stökkva í kvöld? Eða á
morgun?
Hugsanimar sóttu á hann. Sífellt. Og
reyndar aldrei meir en þegar hann ætlaði
að stökkva. Hann hafði tekið eftir því.
Myndimar hlóðust upp hver um aðra.
En tivemig stóð á því? Af hverju? Til
hvers? Hvers vegna? Allskonar spum-
ingar. Og hann sem var svo ógn lengi að
hugsa. Fannst hann yrði að hugleiða
hverja einstaka spumingu undir mörgum
homum. Helst öllum. Og hann var ekki
með kútinn; yrði að snúast hugur á
bryggjunni. I gær mundi hann eftir kútn-
um svo hann gæti söðlað um þótt hann
væri kominn ofan í. Já og í fyrragær. Og
daginn þar áður þegar hann fékk hann
léðan. En ekki núna. Nú var að duga eða
drepast.
Helvítis kúturinn, hugsaði hann og
tvísté. Ég gleymi alltaf einhverju. Hann
klóraði sér bak við annað eyrað.
Hva?? Og húfulaus! Skallinn berskjald-
aður. Hver emillinn. Hann varp öndinni.
En það dugði víst ekki. Hjartað sló.
Hann settist á polla. Skuggi skar hann
miðjan. Skallinn í skímunni.
Já, hugsaði hann, þetta var allt út af gref-
ils skallanum. Hann vissi það svo sem.
Samt hafði hann reynt allt. En það var
skallinn. Því lauk öllu ætíð í skallanum.
En hvemig mátti það vera? Hann hafði
oft spurt sig að því.
Hann var ekkert vitlaus, ekkert fífl, eng-
inn grasasni. Bara haldinn alopecia arre-
ata. Þessum eilífðarkrankleika. Þessu
helvíti. Sjúklegum skalla.
Þurfti það að koma svona illa niður á
honum? Troða á honum? Margir menn
voru með skalla. Og konur. Sumir
frægir. Græddu á honum. En hann var
öðruvísi. Alltaf eitthvað frábmgðið hjá
honum. Aldrei neitt eins og það átti að
vera. Ekki einu sinni skallinn. Ekkert.
Honum fannst hann hafa þjáðst af alop-
ecia arreata lengi, já næstum alltaf. Samt
var hann orðinn sautján þegar dómurinn
féll. Nú vom liðin átta ár. Löng ár.
Þriðjungur ævinnar. Eftir önnur átta
nærri helmingur.
Og ekki var nóg með að hann væri hald-
inn þessum illkynja sjúkleika og bæri
þess auðsén merki, heldur hafði sjúk-
dómurinn þau séreinkenni að honum óx
hár í kuldum sem jafnharðan féll í hlýind-
um. Og það var ekki bara hausinn. Nei.
Líka handarkrikamir. En sem betur fer
ekki neðan naflans. Var kafloðinn þaðan
og niður úr. Þó snoðinn millum tánna og
á iljum. Honum þótti sem hárinu væri
skakkt dreift á búkinn; líkt og hálfsáinn
akur síðla sumars...
Hann laut fram og studdi olnbogum á kné
sér. Sjórinn var mógrænn undir honum.
En af hverju hann? Hvers vegna?
Við því vom engin svör. Hann var bara
svona. Yrði það, ja, nema eitthvað kæmi
upp á. Og hann sem trúði ekki á Guð og
þess vegna ekki á helvíti og Skrattann;
hafði einskis orðið var. Skárra væri það
nú. Hann hló með sjálfum sér. En hlátur-
inn dó.
Auðvitað hafði hann reynt að bregðast
við þessum vanda. Það var ekki það.
Hafði unnið á Grænlandi um tíma; í Ang-
magssalik. En það lukkaðist einhvem
veginn ekki. Hann þoldi illa kuldann þótt
honum yxi hár. Eitthvert búklegt ósætti.
Frostið var of mikið. Hann varð allur
loðinn. Skar hár sitt og skegg kvölds og
morgna.
Hann rétti aftur úr sér. Klóraði ofan af
bólu við hvirfilinn. Logsveið.
Samt fann hann lausn þama á Grænlandi.
Já nokkurs konar lausn. Og þó. Eftir
þriggja ára bollaleggingar og tilraunir,
jafnvel náttlangar feldlegur, hafði hann
loks uppgötvað að það hlyti að vera milli-
vegur. í kuldum óx hárið, en hvarf í
hlýindum. En það var ekki bara heitt og
kalt. Hann komst að því seint um vorið á
Grænlandi. Já, hann mundi það svo vel.
Varði í viku. Meira að segja rúma.
Þegar líða tók á vorið dró smátt og smátt
úr hárvextinum, eftir því sem kvikasilfr-
ið seildist ofar upp eftir kvarðanum. ■<
Hann gerði mælingar á þessu, fann út
ákveðið samræmi; kortlagði. í fyrstu dró
hægt úr vextinum. í fimmtán gráðum var
ofvöxtur. Líka í tíu og níu; og agnarögn í
átta. En í sjö og sex eða eiginlega þar mitt
á milli var samræmi. Já sex til sjö gráðu
frost á selsíuskvarða var hans hitastig.
Fjömtíu og þremur til fjórum gráðum
lægra en innan í honum. Ó hvað honum
leið vel. Aldrei liði honum það úrminni.
Aldrei. Eins og hann hefði vaknað upp
við vondan draum... inn í góðan heim.
Drottinn minn dýri. Hjartað sló örar.
Hann var glaður. Hélt sig mest úti við.
Orti pínulítið. Hafði aldrei upplifað neitt
þvflíkt. Nei aldrei. Ekkifyrren seinna...
Hann spennti greipar. En það var þetta
búklega ósætti. Fingumir tókust á, urðu *
rauðir og hvítir; skjóttir. Hann leysti þá
sundur. Samræmi er nauðsynlegt svo
verði ró og friður. Jafnvægi í sálinni og
búknum og líka með þeim. Verður að
vera heildarsamræmi. Þess vegna var
lausnin ekki lausn. Ekki fullkomin lausn.
6
*