Teningur - 01.05.1987, Side 11

sem það gæti haft. Drottinn minn dýri.
Á þriðja degi hætti skápurinn að kæla.
ísinn breyttist í vatn alveg eftir lögmál-
inu. Skápurinn þoldi ekki að standa
opinn; varð af því einhver fnykur sem
settist í hálsinn og vildi ekki fara. Skyldi
nokkrum manni nokkum tíma hafa liðið
svona illa?
Loks guggnaði hann á skápnum, enda
gagnslaus. Og reyndar á öllu. Sinnti
Sköllóttramannaskránni ekkert. Hafði
ekki snert hana frá því að hann kom í
Skálann. Fyrst út af því að hann var svo
lengi að byrja; þurfti að setja sig í stell-
ingar. Svo út af ástinni miklu. Og allt fór
úr böndunum. Hann kom engu í verk.
Ráfaði um Skálann og hafði ekki eirð í
sér til neins. Át ekki, drakk til skiptis te
og kaffi; ropaði mikið.
Einn morguninn vaknaði hann svo með
skellur. Blettaskalli, hugsaði hann. Það
var versta skeiðið; en tók fljótt af. Fór
eftir hitastigi. Hvað gat hann sagt henni
þegar hún kæmi? Skalli... blettaskalli.
Sjúklegur skalli... alopecia arreata? Sýnt
henni bækur Alheimssambandsins?
Skýrslur líffræðinga og lækna? Sagt
henni að þetta skipti í rauninni engu máli,
nema að það kæmi svolítið niður á útlit-
inu. Og útlitið væri aukaatriði. Það sem
skipti máli væri hinn innri maður. Hún
hefði alltaf sagt að hún elskaði hann af
því að hann væri svo góður og gáfaður.
Og hefði lesið Njálu og Grettlu og allt...
Svo læsi hann svo vel.
Hann sat gneypur á pollanum. Af hverju
var hann að ergja sig með þessum hugs-
unum? Þetta var hvort sem er löngu búið;
gleymt og grafið. Nei annars, hugsaði
hann og leit á tunglið. Honum var kalt á
rassinum. Þetta var víst ekki gleymt og
grafið. Enn skímdi á hann ofanverðan.
Tunglið alveg kyrrt. Fæturnir dofnir.
Hún tók auðvitað strax eftir því þegar
hún kom næst. Varstu að reyna að kiippa
þig, spurði hún og hló. Og hvað gerði
hann svo? Umlaði bara eitthvað eins og
aumingi; mundi það ekki lengur. Vildi
það ekki. Var illt í maganum og höfðinu
og bakinu. Sagðist vera eitthvað veikur,
gæti smitað hana. Voru aðrar leiðir? Svo
lokaði hann sig af. Hún sagði ekkert
fyrst. Hann var í herberginu sínu allan
daginn; grúfði sig ofan í koddann; skoð-
aði sig í spegli. Hugsaði. Um hvað? Ó,
hann hélt að hausinn ætlaði í sundur.
Hver minningin rak aðra. Þær hlóðust
upp; urðu að einhverju suðandi þykkildi,
runnu sundur og saman, tókust á; æptu
og orguðu. Öll hans vesæla ævi í einni
bendu. Var það hugsun? Mest langaði
hann til að arga upp yfir sig, þeyta þess-
um vöndli út úr hausnum á sér, út úr lífi
sínu...
Hann lá allan daginn. Hjálpaði henni
ekki einu sinni með þvottinn. Hún skildi
hann aldrei, hugsaði hann. Samt spurði
hún einskis...
Undir kvöld bankaði hún. Sagði að hann
þyrfti ekkert að láta svona; oft hefði
henni mistekist klipping. Það yxi aftur.
Hann gæti bara verið rólegur. Svo bjó
hún til kókó handa honum. Hann vissi að
stundin væri komin. Reyndar löngu
komin.
Æ já. Best væri það gleymt. Skyldi vera
hægt að skera það burt? Hann reis á
fætur; næstum engin tilfinning í rass-
kinnunum. Það var hrollur í honum.
Samt var ekki kalt.
Hann hafði skreiðst fram. Hún sagði að
það yxi. Strauk í gegnum það. Gaf hon-
um súkkulaðimola. Hann þagði. Hugs-
unin var slæfð. Þau sátu. Hún talaði.
Sagði að vorið væri komið, hún elskaði
vorið. Þau gætu farið eitthvað saman í
sumar, kannske norður. Eða til útlanda;
það kostaði minna nú til dags. Svo yrði
maður svo brúnn og sætur. Guð.
Hann heyrði ekki í henni. Ekki þá. Var í
einhverri leiðslu. Kvöldið leið. Hann
mundi ekki hvort hann saup kókóið. Það
var eins og hann væri á öðrum stað, sem
samt var enginn staður; hann fann ekki
fyrir búknum. Svo sagði hann það bara.
Hún hafði horft á hann. Skalli?
Já, já. Sjúklegurskalli. Alopecia arreata.
Mjög fátítt. Eina dæmið á svæðinu. Það
held ég nú.
Hún kom ekki meira við það. Þögnin
varð vandræðaleg. Bæði vildu segja
eitthvað, en þögðu. Hún hafði ætlað að
vera, en þurfti að fara. Mundi það allt í
einu. Þau sæjust þá næst.
Hún fór. Þau kysstust ekki. Snertust
ekki.
Sagði hann henni það vitlaust? Af hverju
svona? Hún varð svo skrítin. Hefði hann
átt að gera það öðruvísi? Blíðlegar?
Hún kom nokkrum sinnum eftir þetta, en
flýtti sér. Stoppaði stutt. Mátti víst ekki
vera að því að dvelja; hafði öðru að
sinna. Það var eins og klippt á þráðinn.
Eða reistur veggur. Hann varð allur kald-
ur innan í sér; þóttist standa algerlega á
sama um hana. Hún var svo andlaus, öll
í umbúðunum. Ætti að fá sér vinnu í búð,
já þar sem væri fallegur pappír. Eða við
fjárrúning.
Auðvitað hafði það farið þannig. Hvem-
ig öðruvísi? Hann teymdi skrattann
áleiðis upp bryggjuna.
Þegar hún kom í síðasta skiptið var hann
með húfuna; sagðist vera að mótmæla
hégómanum í veröldinni. Ætlaði að
helga sig þeirri iðju; af nógu væri að taka.
Öll áþreifanleg viðmið yrðu tekin úr
umferð, þurrkuð burt, gerð hlægileg.
Formerkjum kúvent. Það væri málið.
Menn ættu að koma til dyranna eins og
þeir eru klæddir; virða kjamann fram yfir
hismið. Skalli skipti ekki máli...
Hún hafði bara horft á hann. Hélt
kannske að hann hefði bilast? Svo fór
hún með rútunni.
Hann bað hana vel að lifa. Sennilega
þyrfti hann að bregða sér til Færeyja
bráðlega; ekki víst að þau sæjust á næst-
unni. En hann grenjaði upphátt nætumar
fyrst á eftir. Var enn ekki farinn til Fær-
eyja. Færi varla úr þessu. Nú væri að
duga eða drepast. Nema það fari saman?
Hann stansaði. Horfði niðureftir bryggj-
unni. Var það bannað? Skipti það nokk-
9