Teningur - 01.05.1987, Síða 21

löngum kafla. Grænt sjal sem sást ekki.
Túnið var í rauninni ekki svo stórt því ég
man hvar hann kom út úr moldarhrauk-
unum og það var ekkert voðalangt frá
mér. Viltu vera með mér spurði hann.
Gat ekki hreyft mig. Dauður. Steindauð-
ur. Það óræða og dularfulla fékk að ráða.
Ég skal...Getulaus snökti hún. Snöggt
einsog hendi væri veifað. Ég greip um
munninn og þorði ekki að líta upp. Hund-
urinn stökk upp en var í bandi. Hundur-
inn hélt honum uppi í bandi. Helvítis
hundurinn þinn! Af hverju ekki ég? Ekki
ég. Lyfti upp öðrum fæti stóð hún og hin-
um stappaði nærri hágrét raunveruleik-
inn sá ekki ískalt augnaráðið óráðið lifði
af hverju ljósnálar utan um blá augu er ég
ekki gagnast þnhymingur gulgrænn
tækniheimur öldum saman læri öskra nei
get ekki ég
HÉR OG ÞAR
heilagir hlutimir keppa við nágrannann
og mublurnar taka völdin og húsin
og völdin
héma í sófanum allt fullt af angist og ótta
og skápamir troðnir af söknuði
hræðslan hangir við hurðimar
og hendurnar uppi í hillu biðjandi
en þama úti á grasinu er bekkurinn
með borgina utanum
bekkurinn einn með borginni
og kaos í úreltu hjartanu
Hreinn Guðlaugsson
UPPHAF
þín augnabliksorð
í rigningartíð
leitandi að fingmm mér
birtan sem óljóst ég sakna
í draumlausum dvala
mitt hljóða hús minn dropasteinshellir
ómar aftur af handfylli orðmynda
með eldfingmm legg ég talandi augnsteina
lokkandi í lófa hellismanna
BROT
lífið svífur á mig
og gengur í gegnum mig
næsta sól brennur á tungu mér
í mér
meira af mÉr
muldra ég upp úr moldinni
við æðum sem væmm í eldi
af eldi í eldi lifandi lifandi
ljósið og ljósið í gegn um mig
lifandi í myrkrinu
hlaupandi eftir myrkrinu
hlaupandi aftur eftir myrkrinu
og andlit mitt svipbrigðalaust sem heystakkur
hvíslandi hvíslandi
um
heiminn í auga mÉr
um
vatnið sem gerir mig að einskærum dropa
heyrirðu
sekúndur hrynja
hrópandi:
vil ekki eyðileggjast
og biðja svo hrottalega
um hjálp
19