Teningur - 01.05.1987, Qupperneq 29

„Sniðugur strákur. Bíddu, sjáum til,
kveiktu á annarri." Svaraði hann. Ég
hlýddi og bar logann upp að augum.
Hann hrifsaði í ermi mína og sagði í skip-
unartóni.
„Krjúptu."
Ég kraup. Hann þreif í hár mitt og rykti
höfðinu aftur. Hann beygði sig yfir mig
forvitinn og strekktur, sveðjan seig hægt
þar til blaðið snart annað augnalokið. Ég
lagði aftur augun.
„Haltu þeim opnum.“ Sagði hann skip-
andi.,
Ég opnaði augun aftur. Loginn sveið
augnhárin. Þá sleppti hann mér allt í
einu.
„Allt í lagi. Þau eru vístekki blá. Komdu
þér burt.“
Eins og hendi væri veifað var hann
horfinn. Ég hallaðist upp að veggnum
með höfuð í greipum mér. Þegar ég hafði
loksins jafnað mig hljóp ég af stað, ég
hrasaði og datt, ég hljóp í heilan klukku-
tíma um yfirgefinn bæinn. Þegar mig um
síðir bar aftur á torgið sá ég hvar eigandi
gistihússins sat enn framan við dymar.
Ég gekk inn án þess að yrða á hann. Dag-
inn eftir hafði ég mig á burt úr þessum
bæ.
MEXÍKÓDALUR
Úr flokknum Örn eða sól?
Dagurinn opnast, breiðir gagnsæjan lík-
ama sinn út. Ljósið tjóðrað við sólar-
steininn. Það lætur höggin ganga á mér
með ósýnilegum sleggjum. Ég er ekki
annað en hlé milli sveiflna. Hvass, mál-
vana punktur, rekinn milli tveggja tillita.
Þau horfast nákvæmlega hjá, en mætast í
mér. - Ætli þau nái að lokum sáttum? Ég
er eintómt rými, orustuvöllur. í gegnum
þennan líkama sé ég minn annan. Það
bjarmar af steininum. Sólin slítur augu
mín út. Tvær stjömur taka að mýkja sínar
rauðu fjaðrir í tóftum augna minna.
Glæsileiki, spírall vængja og grimmileg-
ur goggur. Og nú syngja augu mín.
Reynið að rýna í þann söng, fleygið yður
á bálið.
XIII
Úr flokknum Verk skáldsins
Tilantlán byggði ég endur fyrir löngu, úr
steinvölum, grasi og skami. Ég minnist
virkismúranna, sólskífa á gulum
hurðum, óþefjar úr þröngum götum,
háværra íbúa, hallarinnar grænu. Ég man
líka fórnarmusterið sjálft rautt að lit,
háhofin fimm gnæfðu í himin líkt og úr
opnum lófa og vegimir óteljandi allstað-
ar að. Þessi gráa borg Tilantlán læsti
klónum, beit kjafti í jörð, við rætur hvítra
hamra. Þessi borg dufts og drauma. -
íbúamir vom slægir, ástríðuheitir og
formfastir. Þeir tignuðu hendumar sem
sköpuðu þá, en skelfdust fætuma sem
kynnu að eyða þeim. Kenning guð-
fræðinnar miðaði öll að því einu, að tak-
ast mætti að kaupa ást hinna Fyrstu og
tryggja náð hinna Síðustu. Fómimar,
sem þeir færðu svo blóðvolgar fram,
dugðu þeim ekki þann blessaða morgun
er hægri fótur minn kramdi þá alla og
söguna með, grimman aðal, uppreisnir,
heilaga tungu, þjóðsöngva og helgileiki.
Aldrei hafði prestana órað fyrir því, að
hendur og fætur væm sín hvor hlið, sama
guðs.
íslensk gerð: Sigfús Bjartmarsson
27