Teningur - 01.05.1987, Síða 37

Eg bý í húsi undir klöpp
Einar Kárason og Guðmundur Andri Thorsson
ræða við Olaf Gunnarsson
Viðtalið var tekið á útmánuðum 1987.
Við tveir fórum nokkrar ferðir uppá heiði
til skáldsins, sem hefur heimilisfangið
„Stóra klöpp við Hólmsárbrú". Þar býr
hann ásamt fjölskyldu sinni í snjóhvítu
húsi með snjóhvítu þaki sem á þessum
árstíma fellur vel inní umhverfið. Þetta er
heljarmikið hús á tveimur hæðum sem
faðir Ólafs átti á undan honum, og við
sem komum í heimsókn þóttumst vita að
þessi staður hefði oft verið Ólafi ofarlega
í huga, til dæmis þegar hann samdi hinn
eftirminnilega fyrsta kafla skáldsögunn-
ar Milljón prósent menn.
Á hlaðinu fagnar okkur hundur sem líkist
úlfi og er á stærð við úlf og þótt við þykj-
umst alls ósmeykir og segjum hvutti litli
lætur enginn sannfærast. Ólafur segir
okkur að tíkin sé meinlaus og afar góð-
hjörtuð þrátt fyrir stærðina, minni sig
reyndar á bolann Ferdínand sem alltaf er
á flótta undan fiðrildi í blöðum frá Disn-
eykompaníinu.
Við fórum nokkrar ferðirog það voraði á
heiðinni. Gestgjafinn var til í að ræða við
okkur um bókmenntir, enda væru þær
starf hans og líf, en var ekki snokinn fyrir
hjal um allskyns annað fánýti sem við
vildum hlera eftir. Það átti til dæmis við
um atriði eins og æsku, uppruna, aldur
og fyrri störf; viðmælandinn sagðist svo
sem engu hafa að leyna, en ekki hafa
heldur af miklu að guma omfram hvern
annan. En við vildum hafa allt með, fylla
út í einhvers konar mynd - sem auðvitað
var aðeins okkar mynd af Ólafi Gunnars-
syni þegar allt kom til alls - og vorum
frakkir og aðgangsharðir, útsendarar
Tenings, eins og harðsnúnir rannsóknar-
blaðamenn. Og fyrsta spurningin var
sem sé þessi:
Ek: Maður hefur það á tilfinningunni að
þú komir úr öðruvísi umhverfi en allir
þessir MR-ingar, jafnaldrar þínir meðal
skálda sem einhvern veginn stóð alltaftil
að yrðu skáld. Hvernig varð þín leið inn
t skáldskapinn?
- Umhverfi og leið inn í skáldskapinn!
Ja, ég held ég geti ekki svarað því öðru-
vísi en að segja að Guð hafi sett mig á
jörðina til þess að skrifa. Þar með á ég
ekki við að með því hafi hann ætlast til að
ég yrði öðrum mönnum merkilegri. Þvert
á móti.. Rútubílstjóri getur verið rútubíl-
stjóri af Guðs náð og sama gildir um fólk
í öðrum störfum...
Gat: En uppruniþinn?
- Já, hann er kannski um margt töluvert
óvenjulegur. Foreldrar mínir voru orðin
nokkuð fullorðin þegar þau eignast mig.
Pabbi var 59 ára og mamma 48. Ég á
fimm eldri systur. Ég get vel ímyndað
mér að allar þessar systur hafi látið nokk-
uð mikið með mig. Og aldrei að vita
nema ég sé af því alvarlega markeraður.
Að hafa fegurðardísir í kringum sig sín
uppvaxtarár sem allar segja manni hvað
maður sé fallegur og gáfaður og merki-
legur hlýtur að rugla mann í ríminu. Það
vill bera á því að maður lendi í veseni
þegar maður ætlar síðan að fara að færa
þetta upp á heiminn.
Gat: Hvernig manstu fyrst eftir þér?
- Fyrsta minning mín er þessi: ég hef
tæplega verið meira en 5-6 mánaða og ég
ligg á bakinu í rúminu og læt síðan haus-
inn síga á hægri vangann. Þá sé ég
mömmu standa við eldhúsvaskinn. Ég sé
hana svo greinilega fyrir mér og ég veit
að þetta er ekki ímyndun vegna þess að
þessum dyrum var lokað stuttu síðar, en
ég gat löngu síðar bent á hvar þær höfðu
verið. Önnur minning: pabbi var lengi
læknabílstjóri í Reykjavík og einhvem
tímann erum við á ferð, ég og pabbi og
slatti af öðrum krökkum örlítið eldri aft-
an í bílnum, og pabbi segir eitthvað á
þessa leið: það er bara einn dropi eftir á
bílnum af bensíninu, ætli við komumst
nokkuð heim. Mér finnst þetta óhugnan-
leg staðreynd. Það er einn dropi eftir af
bensíni! Ég man að ég tönnlast á þessari
véfrétt, ég sný mér við í framsætinu og
set hausinn yfir bríkina og básúna þessi
tíðindi aftur í bílinn, það er einn dropi
eftir, heyriði það. Það er einn dropi af
bensíni eftir. En það horfa steinandlit á
mig úr aftursætinu. Ég held áfram að
bjálfast, heltekinn af fréttinni, það er
einn dropi eftir, og þá fara hinir krakk-
amir að pískra og benda. En pabbi minn
kemur bílnum og öllum farþegum hans
að bensíntanki og í öryggi.
Ek: Hvernig krakki varstu?
- Mér stóð fljótt stuggur af umheimin-
um. Mér fannst veröldin sem tók við þeg-
ar öryggi móður minnar sleppti saman-
standa af einni hræðilegri hrekkjusvína-
herdeild. Alls staðar fyrir utan húsið okk-
ar fannst mér hrekkjusvínin liggja í leyni.
Það var tæplega að ég þyrði að hlaupa út
á bakdyratröppumar til að geta farið inn
um dyrnar sem lágu upp á loft í húsinu til
að heimsækja ömmu mína sem þar bjó á
efsta lofti. Og þá er ég tekinn til við að
yrkja, ekki nema fjögurra ára, og það
órímað, þessi hending hérerfrá 1951 eða
52:
35