Teningur - 01.05.1987, Blaðsíða 40

ið hálfkláraðri og stundum fullunninni
póesíu. Þetta gerði útslagið, ég sat í sóf-
anum hans með glasið mitt eins og hrifið
leikskólabam og tautaði í huga mínum,
Rilke var fábjáni og mín innri rödd ill-
menni: ég er skáld.
Ég fór heim og seldi mitt litla fyrirtæki í
snarheitum. Það keypti Öm Bárður Jóns-
son skólafélagi minn úr Verslunar-
skólanum og mikill vinur, sem nú er
sóknarprestur í Grindavík. Hann sagði
einhvem tíma við mig í gríni. Hvemig er
það með þig Óli og þetta gamla fyrirtæki
þitt. Nú er ég búinn að selja það. Ekki
veit ég hvað verður um nýja eigandann.
Þú ert orðinn skáld og ég er guðsmaður.
Hvurslags Gúm ætli sá verði sem tók við
af mér?
Ek: Hvernig leist nú þínu fólki á þetta?
- Það tók fréttum um algjöran rithöfund
mjög illa. Ég þótti vera kominn í mikið
vesen. Fjarskyldir ættingar tóku upp á
því að mæta í molakaffi til mín því þeir
vildu gjaman fá að sjá hvemig geðveikur
maður liti út. En nú stóð ég loksins í báð-
ar lappimar og stend í þær enn. Ykkur að
segja. Samt hef ég nokkuð orðið var við
að vont fólk heldur að ég sé heildsali sem
tók til við að yrkja. Það er della. Ég er
skáld sem stundaði kaupmennsku í 18
mánuði. En vilji einhver halda því fyrr-
nefnda fram þá er honum það frjálst. En
nú vill svo merkilega til að tíminn hefur
lokað litla hippakjallaraherberginu þar
sem teskálin var á gólfinu forðum. Allir
sem þá vom hippar stunda nú hitt og
þetta. Og jafnvel einn þeirra sem einna
kröftugast æpti á mig er orðinn heildsali
og mun gera það gott, eins og sagt var
þegar ég fékkst við verslun. En ég bý í
húsi undir klöpp og er þar flesta daga
einn með sjálfum mér og guðdómnum og
nýfæddum syni. Það syngur gola í ýlu-
stráum og fuglar himinsins koma stund-
um að heimsækja mig og hann Pétur litla
sem fæddist 5. mars í fyrra. Við gemm
það líka gott í sameiningu feðgarnir.
Ek: Varstu í einhverjum skáldakreðsum
þarna 74/75? Eitthvað tengdur gamla
Lystrœningjanum ?
- Jú, ég og Allan Morthens, mikill vinur
minn, við vomm með hugmynd að búa til
blað, það var sumarið ’74, svo fréttum
við af öðrum sem vom að kokka eitt-
hvað, Einar Ólafsson og fleiri. Það var
haldinn fundur í Félagsstofnun stúdenta.
Fjöldi manns mætti og settist að lang-
borði og þetta var allt saman frekar vand-
ræðalegt og mig minnir að Ólafur Hauk-
ur hafi setið við borðsendann, eini mað-
urinn með jarðsamband á staðnum.
Þama töluðu allir sitt tungumál, tveir
gallharðir móhíkanar vildu brúka blaðið
til að virkja verkalýðinn, svo fóm allir
heim og ekki fréttist bofs í heilt ár, þang-
að til Allan tók sig til og vélritaði upp
fyrsta blaðið á Upptökuheimilinu í Kópa-
vogi, hann vann þar þá...
Ek: Svo komu Ástmegir þjóðarinnar
saman í Norrœna húsinu þetta sumar.
- Já, það er rétt og þar kynntist ég Degi
og við urðum strax bræður, þar las ég upp
í fyrsta sinn, utan skóla...
Ek: Ástmegir þjóðarinnar voru klíka,
eitthvað tuttugu eða þrjátíu ungskálda.
Listaskáldin vondu urðu seinna frœg —
voru þau ekki einhvers konar elítuklofn-
ingur úr Ástmögunum?
- Jú það er satt, og við Beddi (Bjarni
Bemharður) sátum einmitt heima hjá
Degi þegar forráðamenn Listaskáldanna
koma að bjóða Degi að verða heiðurs-
forseti í nýju grúppunni. Það var auðséð
að við Beddi áttum ekki að fá að vera
með, sem var eins gott því ég var of feim-
inn til að lesa upp fyrir 1000 manns. Nú
Dagur leit á mig og Bedda sem sátum
hlið við hlið á bekknum og gat ekki ann-
að en staðið með okkur og sagðist ekki
vilja vera með. Seinna valsaði hann um
bæinn og sagði að við Beddi hefðum ekki
fengið að vera með af þeirri einföldu
ástæðu að við vomm ekki með stúdents-
próf.
Gat: Og svo komu Milljón prósent menn
út.
- Já, en það var þrem árum seinna. Ég
var í raun og veru búinn með þá bók í árs-
byrjun ’76 og þá var hún rétt um 120 síð-
ur og ég fór að sýna handritið málsmet-
andi fólki og fólkið sagði: Það vantar hitt
og það vantar þetta, og ég hélt áfram að
skrifa og alltaf lengdist bókin. Ég var
eins og hrossið í sögunni hjá Nínu
Tryggvadóttur sem lætur mála sig gult og
lætur svo mála sig svart og svo segir kan-
ínan: hvað er þetta maður, þú átt að vera
blár. Og loks kom bókin út og var alltof
löng, það væri gaman að fá tækifæri til að
stytta hana niður í sínar gömlu, uppruna-
legu 120síður.
Ek: Nú fékk hún mjög heiftúðuga krítík
sem komflatt upp á marga. Hvernig get-
ur staðið á því?
- Kannski hún hafi bara átt það pínulítið
skilið, ha? Hvers vegna ekki? Þetta er
gölluð bók þó hún eigi góða spretti. En
mig minnir að ég hafi verið með digur-
barkalegar yfirlýsingar í viðtölum og það
hefur kannski farið í taugamar á fólki.
Gal: Getur ekki verið að bókin hafi verið
á skjön við bókmenntalegt andrúmsloft
þá?
- Jú það er kannski rétt, og Ljóstollur
líka. Ég man eftir því 1980, eða var það
’81, að ég kom heim frá Danmörku um
jólin og það var þáttur í sjónvarpinu,
nokkrir menntaskólakennarar voru
samankomnir með pilsner á ölkollum og
voru að syngja stúdentalög og þá rann
það upp fyrir mér: þessir menn eiga
menninguna, og þeir munu aldrei hleypa
þér að, hættu bara að lemja þínum
heimska haus við stein, menningin og
skáldskapurinn er þeirra ídentítet alveg
eins og það er þitt ídentítet og jafnvel þó
svo þú kæmir og skelltir á borðið fyrir
framan þá þrem doðröntum og einn
þeirra héti: Moby Dick eftir Ólaf Gunn-
arsson og sá næsti: Idjótinn eftir Ó.G. og
sá þriðji Karamazovbræðumir eftir Ólaf
Gunnarsson, þá myndu þeir spýta í lóf-
ana, taka sér penna í hönd og skrifa:
Ólafur Gunnarsson ætlar sér að reyna að
38