Teningur - 01.10.1989, Qupperneq 24

niður þröngan loftstigann heyrði ég
lykilinn hennar Sally Klee leita að
vogaraflinu í læsingunni.
Eftir kvöldverðardúrinn vakna ég í
þögn. Kannski hefur þögnin, þegar
Sally Klee hætti að vélrita, vakið mig.
Tómur kaffibollinn hangir enn á fingri
mínum, seigar leifar dósamatsins
þekja tunguna, á meðan munnvatnið,
sem seitlaði út úr mér í svefni, hefur
vætt ullarefnið í legubekknum. Ég
klóra mig fram úr og þrái tannstöngl-
ana mína (úr fiskibeini í geitarskinns-
hulstri) en þeir eru á efstu hæð húss-
ins og til að ná í þá þarf ég ganga
framhjá dyrunum hjá Sally Klee sem
eru opnar. Og hví skyldi ég ekki
ganga hjá opnum dyrum hennar? Hví
skyldi ég ekki sjást og af hverju er
ekkert tillit tekið til mín á þessu heim-
ili? Er ég ósýnilegur? Á ég ekki smá
viðurkenningu inni fyrir hinn hljóðláta
og hógværa flutning yfir í annað her-
bergi. Getum við ekki heilsast, and-
varpað og brosað, við sem bæði
höfum þekkt þjáningar og missi? Ég
ranka við mér frammi fyrir klukkunni í
andyrinu og horfi á litla vísinn nálgast
tíu. Sannleikurinn er sá að ég geng
ekki framhjá dyrum hennar því mig
sárnar að enginn skuli gefa mér gaum,
af því ég er ósýnilegur og einskis virði.
Af því mig langar að ganga framhjá
dyrum hennar. Augu mín reika um
útidyrnar og festast við þær. Að fara
burt, já, endurheimta sjálfstæði mitt
og virðuleik, að leggja af stað út á
hringbraut borginnar með eigur mínar
í fanginu, endalausar stjörnurnar sem
gnæfa yfir höfði mínu og Ijóð nætur-
galans syngjandi í eyrunum. Sally
Klee hverfur lengra í burtu frá mér,
henni er skítsama um mig, já og mér
um hana, að skokka áhyggjulaus til
móts við appelsínugula dögunina og
áfram inn í næsta dag og enn áfram
inn í næstu nótt, að fara yfir ár og
brjótast gegnum skóga, að leita sér
nýrrar ástar og finna hana, nýrrar
stöðu, nýs hlutverks, nýs lífs. Nýtt líf.
Sjálf orðin eru sem þung byrði á
vörum mínum, því hvaða nýja líf gæti
skipað sess hins gamla, hvað nýtt
hlutverk gæti keppt viö það að vera
fyrrverandi elskhugi Sally Klee?
Engin framtíð getur jafnast á við fortíð
mína. Ég sný við í áttina að stiganum
og er næstum því strax byrjaður að
reyna að útskýra ástandið á annan
veg. Síðdegis í dag, í rusli yfir mis-
brestum mínum, gerði ég það sem
okkur var fyrir bestu, það var í þágu
okkar beggja. Þegar Sally Klee kom
heim eftir erfiðan dag hlýtur hún að
hafa veitt því athygli að nokkrir
kunnuglegir hlutir voru horfnir og
henni hlýtur að hafa fundist sem eina
huggun hennar í lífinu væri horfin án
þess að segja orð. Án þess að segja
eitt einasta orð. Hendur mínar og
fætur eru í fjórða þrepinu. Það hlýtur
að vera hún sem er særð, hún en ekki
ég. Og hvað eru útskýringar annað en
þöglir og ósýnilegir hlutir f höfði þínu?
Ég hef tekið á mig meira en minn
skammt af skaðanum og hún er þögul
af því hún er í fýlu. Það er hún sem
þráir útskýringar og huggun. Hún
sem þráir að vera mikils metin, finna
snertingu og andvörp. Auðvitað!
Hvernig gat mér dottið annað í hug á
meðan við deildum þögninni yfir
máltíð okkar? Hún þarfnast mín. Eins-
og fjallgöngumaður sem nær
óklifnum tindi kemst ég að þessari
niðurstöðu og geng örlítið móður að
opnum dyrunum, fremur í sigurvímu
en vegna áreynslu.
Sveipuð Ijósinu frá skrifborðslamp-
anum situr hún og snýr í mig baki.
Olnbogarnir hvíla á skrifborðinu og
hún heldur höfðinu með lófunum
undir hökunni. Blaðið í ritvélinni er
þakið orðum. Hún á enn eftir að taka
það úr og setja í bláu möppuna með
járnhringjunum. Þar sem ég stend
fyrir aftan Sally Klee minnist ég frum-
bernsku minnar skýrt og greinilega.
Ég er að horfa á móður mína sem
situr á hækjum og snýr í mig baki og
það er þá, í fyrsta sinn í lífinu, sem ég
sé yfir öxl hennar draugalegar verur
einsog í þokumóðu út um þykkt
glerið. Þær benda og tala í hálfum
hljóðum. Ég geng rólegur inn í her-
bergið og sest á hækjur rétt fyrir aftan
stólinn hjá Sally Klee. Nú þegar ég er
hérna virðist mér sú hugmynd alveg
út í hött að hún muni nokkurn tíma
snua sér við í stólnum og taka eftir
mér.
Þýðing: Einar Már Guðmundsson
22