Teningur - 01.10.1989, Qupperneq 46

Þegar geislar sólarinnar rjúfa regnskýin
skyndilega og renna yfir dimm engin...
Við komumst aldrei að hugsunum. Þær koma
til okkar.
Þá er örlagastund málsins.
Talið hvetur til íhugunar samskipta manna.
Þessi íhugun hampar hvorki þeim skoðunum,
sem streitast á móti, né lætur hún sér
lynda, að menn séu auðsveipir á sama máli.
Hugsunin er höll vinda hlutanna.
Af slíkum samskiptum urðu kannske einhverjir
iðnsveinar í hugsuninni. Þar með
er ekki sagt, að einhver þeirra verði meistari.
Þegar á vori einstaka engjalilja blómgast
í leynum og fjallarósin Ijómar undir mösurnum...
Dýrð hins óbrotna.
í mynd er sýn manns fyrst varðveitt.
Og mynd hvílir í Ijóði.
Hver getur glaðzt, sem hræðist hryggðina?
Þar læknar þjáningin, sem okkur sízt varir.
Þegar vindurinn, sem allt i einu hefur snúizt,
nöldrar í bjálkum kofans, leiðindaveður...
Hugsuninni ógna þrjár hættur.
Hin fyrsta er holl og góð: návist hins
syngjandi skálds.
Önnur er ill og háskalegust: hugsunin sjálf.
Hún verður að hugsa gegn sjálfri sér, en það
megnar hún sjaldan.
Hin þriðja er vond og villugjörn: heimspekin.
Þegar fiðrildi sest á blóm á sumardegi og
bærist með þvf fyrir blænum á enginu með
samanlagða vængi...
Öll hvöt okkar er svar við hvatningu verunnar,
sem kallar hugsun okkar í leik heimsins.
í hugsuninni verður allt einmana og seint.
Af langlyndi vex veglyndi.
Þeim, sem hugsar stórt, hlýtur að skjátlast
stórum.
Þegar fjallalækurinn segir í næturkyrrðinni
frá skoppi sínu niður klappirnar...
Hið elzta alls hins gamla kemur í hugsuninni
á eftir okkur og þó í áttina til okkar.
Sá er gamall, sem nemur staðar af stundvísi,
þar sem hin eina hugsun hinnar gengnu götu er
komin á áfangastað.
Við getum hætt á að stíga sporið út úr
heimspekinni til hugsunar verunnar, jafnskjótt
og við erum heimagangar í uppruna hugsunar-
innar.
Þegar hríðin bylur á kofanum á vetrarnóttum
og landið hefur sefazt undir snjóbreiðum
einhvern morguninn...
Segin saga hugsunarinnar sefaðizt þá fyrst
í sjálfri sér, þegar hún gæti ekki sagt
það, sem ekki má um tala.
Slíkt getuleysi flytti hugsunina að hlutunum.
Aldrei er það, sem talað er, og á engu máli
það, sem sagt er.
Hverjum ætti að koma á óvart, að ætíð
hafi verið hugsað og þó sé hugsunin sísnögg.
44