Birtingur - 01.01.1968, Blaðsíða 7
sjálfum sér og draga fram í dagsljósið þá eigin-
leika, manngerðir, öfl og örlagarás, sem leik-
textinn fjallar um. Aðalefniviður leikarans í
listsköpuninni er hans eigin líkami og sál, og
sé lögð í þetta bókstafleg merking, þá öðlumst
við nýjan skilning á möguleikum leikarans
frábrugðinn þeim, sem almennt er ríkjandi í
leiklist Vestur-Evróu. Eins og aðrir listamenn
verður leikarinn að hafa vald á þeim efniviði
sem hann vinnur úr. Hann verður að kanna
alla möguleika, sem líkami hans hefur upp á
að bjóða og ná sem beztu valdi á þeim, allt frá
andardrætti og öllum vöðvahreyfingum til
raddmyndunar, þar sem hann nýtir til fulls
öll þau hljóð, sem mögulegt er að gefa frá sér.
Við þetta notar hann atriði úr Yoga og æva-
fornri leiklist Kínverja og Indverja. Enn frem-
ur getur leikarinn sett á sig mismunandi
„grímur“ einungis með því að nota andlits-
vöðvana, og þjálfunin felst einnig í flóknum
fimleikaæfingum. Þessi upptalning ætti að
geta gefið nokkra hugmynd um eðli og yfir-
grip þjálfunarinnar. Það sem mestu skiptir er
þó að ekkert atriði líkamsþjálfunarinnar er
numið án samsvarandi sálrænnar orsakar,
þannig að könnunin á möguleikum líkam-
ans, valdið yfir þeim og nýting þeirra eru lík-
amleg merki um sálræn viðbrögð. Hér verður
leikarinn að „helga líf sitt“ verkefni sínu lík-
lega í enn ríkara mæli en venja er hjá öðrum
birtingur
5