Birtingur - 01.01.1968, Blaðsíða 53

óljósa bil milli hins raunverulega og óraun-
verulega. Ljósmyndarinn Thomas (David
Hemmings) skoðar heiminn og mannfólkið
gegnum myndavélina sína, sem er í rauninni
partur a£ hans lífi. (Gæti ekki verið einhver
líking með Thomasi og Antonioni, sem eitt
sinn sagði: „Að búa til kvikmynd er hluti af
lífinu; a. m. k. hvað mér viðkemur“?)
í stuttu máli er söguþráðurinn á þessa leið:
Thomas veitir athygli ungum elskendum í
skemmtigarði. Hann tekur myndir af þeim.
Konan verður hans vör og vill fá filmuna.
Hún er meira að segja reiðubúin að samrekkja
honum, ef í það fer. Þann kost tekur Thomas,
en lætur hana síðan hafa vitlausa filmu. Hann
framkallar réttu filmuna og kemur þá í ljós,
við stækkun á myndunum, maður í leynum
með skammbyssu í hendi og lík af karlmanni,
falið í runna. Thomas hefur með öðrum orð-
um orðið vitni að morði. Hann fer til kunn-
ingja síns, sem staddur er í partíi, en ekki við-
mælandi sakir eiturlyfja. Thomas ílendist á
staðnum, en þegar hann kemur heim, eru all-
ar filmurnar horfnar. Hann fer útí skemmti-
garðinn, en þá hefur líkið verið numið brott.
barna í skemmtigarðinum rekst hann á stúd-
enta í mímuleik, og ósjálfrátt verður Thomas
þátttakandi í leiknum. Áhorfendum er nú
ijóst, að hann mun ekkert aðhafast framar til
að upplýsa morðið.
Táknræn mynd úr „Sólmyrkvanum." Monica Vitti og
Alain Delon.
Niðurlagsorð: Þetta er aðeins fátæklegt spjall
um kvikmyndir Michelangelo Antonionis,
sem líklega er fremstur allra núlifandi kvik-
myndahöfunda. Vonandi gefst seinna tími til
að vera verkum hans verðugri skil, en það
verður að bíða. Læt ég þessu lokið með lýs-
ingu Antonionis á vinnubrögðum sínum:
„Ég er frekar andvígur því að yfirfara atriði
daginn áður en takan hefst. Stundum fer ég á
staðinn, þar sem taka á fram að fara, án þess
að vita, hvað ég á að kvikmynda. Ég kýs held-
ur þá aðferð, að koma um leið og taka mynd-
arinnar á að hefjast, og allt er óundirbúið. Oft
bið ég um að vera einn á staðnum í kortér til
hálftíma, en á meðan læt ég hugsanir mínar
reika. Allt sem ég geri er að grandskoða um-
hverfið, sem er mér mikil stoð og stytta, því
að án þess fengi ég ekki hugmyndir.“
birtingur
51