Birtingur - 01.01.1968, Blaðsíða 9

nám frammi fyrir nærgöngulu og oft öfgafullu
látbragði leikaranna, „skrumskældum" and-
litunum, hálfnöktum líkömunum löðrandi í
svita og hömlulausum hrópum og öskrum
leikenda og fundizt þetta allt fáheyrð móðgun
við almennt velsæmi. En úr þessu öllu, sem
stuðlar að því að brjóta niður afstöðu þá og
venjur, sem sérhver áhorfenda er fanginn í og
ver sig með, vex einmitt nýr og hrífandi
mannfræðisannleikur, sem jafnframt er leik-
húslist.
Þegar Óðin-leikflokkurinn fór með Ornito-
filerene í leikför til Danmerkur haustið 1965,
hófust sýningar úti á landi, og sá orðrómur
barst skjótt á undan flokknum til Kaupmanna-
hafnar, að hér væri á ferðinni óvenjuáhrifa-
mikil og örvandi sýning. Og það reyndist rétt
vera. Undirstaða sýningarinnar var leikrit eft-
ir norska rithöfundinn Jens Björneboe, frjáls-
lega meðhöndlað og aukið með ýmsum hug-
myndum, sem skutu upp kollinum á æfingum.
í verkinu er fjallað um sígild vandamál, sem
nú eru mjög ofarlega á baugi, nefnilega vald
samfélagsins yfir lífi og dauða, baráttuna milli
uppbyggjandi og eyðileggjandi afla, um stöðu
einstaklingsins, ábyrgð hans og örlög í þessari
baráttu. Leikendur skiptu í sífellu um hlut-
verk, eina stundina léku þeir ákveðna persónu
og á næsta andartaki einhverja aðra (og ekki
bara mannverur, tvær kvennanna breyttust
birtingur
7