Birtingur - 01.01.1968, Blaðsíða 47

gera. En við höfum ekki getað fundið ein-
hverjar nýjar tilfinningar, né heldur eygt
lausn á vandamálinu.
Ég þykist ekki vera fær um, né heldur tel ég
mér sé það mögulegt, að finna lausn. Ég er
ekki móralisti.“
Þetta sagði Antonioni við frumsýningu á
Ævintýrinu (L’Avventura) á kvikmyndahá-
tíðinni í Cannes 1960. Fram til þessa hafði
Antonioni verið óþekktur utan þröngs hóps
kvikmyndaáhugamanna. Þó hafði hann gert
nokkrar merkilegar myndir. Ævintýrið varð
svo til að lyfta nafni Antonionis hærra; menn
sáu, að hér var kominn fram á sjónarsviðið
nýr athyglisverður kvikmyndahöfundur, er
fór eigin leiðir. Myndin einkenndist af hæg-
um, innhverfum stíl, sem um leið var afar
persónulegur og filmískur. Persónurnar í
myndinni voru allar steyptar í eldföst lorm
og umhverfið var ávallt í nánum tengslum
við þær, nánast túlkaði þeirra innri mann.
Tónlist var mjög í hóf stillt, heldur reynt að
nota náttúruhljóð í staðinn.
Sá stíll og hin nosturslega meðferð á því vanda-
máli, sem Antonioni hefur sífellt glímt við, er
Uær fullkomnun í Ævintýrinu, á sér lang-
an aðdraganda. Þessa viðfangsefnis verður
Vart þegar í fyrstu leikmynd hans, Ástarsögu
(Cronaca di un Amore), gerð 1950, en áður
hafði Antonioni stjórnað nokkrum heimild-
Michelangclo Antonioni
armyndum, m.a. Gente del Po um fátækt
og þjáningar fólksins, er lifir meðfram Pó-
fljótinu, og Nettezza Urbana um líf og
starf götusópara í Róm. Gente del Po var
raunar nýjung í gerð heimildarmynda og
nokkurs konar forboði neorealismans. En
gagnstætt neorealistunum einbeitti Antonioni
sér að lífi og tilfinningum fína fólksins og
notaði eingöngu atvinnuleikendur. í þeirri
mynd, er nefnd var áðan, Ástarsögu, segir
frá tengslum Guido og Paolu. Unnusti henn-
ar hafði farizt í vofeiflegu slysi, svo að sam-
birtingur
45