Húsfreyjan - 01.10.1964, Blaðsíða 11

að bjóða fram gjöfina eða segja orðin, og
þykjast ekki of góð til þess, þótt við þekkj-
um gallana á þeim.
Öryggisleysið er aftur andstæða sjálfs-
traustsins, og knýr okkur til að berjast af
fullkomnu lilífðarleysi og eigingirni, ef
takast mætti að sanna lieiminum tilverurétt
okkar, sem ekki fékkst viðurkenndur, þegar
mest á reið, á bernskuskeiðinu.
Sagt befir verið, að ást og umliyggja for-
eldranna sé eins mikilvæg fyrir sálarþroska
barna og vítamínin fyrir líkamsþroskann.
Er þá að undra, þótt til séu margir, sein
ævilangt verða að bera andleg börgulein-
kenni? Okkur bættir til að gleyma því
stundum, að þeir eiga ekki sjálfir sök á
þessum lýtum, heldur binir, sem vanræktu
uppeldi þeirra, annaðbvort út úr neyð eða
af skeytingarleysi og vanþekkingu.
Mér er minnisstætt fyrst þegar ég beyrði
reiknað út, bvað það kostar foreldrana
að ala upp barn. Til samanburðar var tek-
inn kostnaður við að eiga bíl. Aldrei hefir
mér orðið eins I jóst og þá, í livaða ógöngur
það getur leitt að meta tíma til peninga
eða virða mannlíf móti gildi dauðra bluta.
Nú er eins og þessi þrælamarkaðssjón-
armið skjóti víða upp kollinum; menn
mega ekki sjá af nokkurri stund, líf þeirra
er miskunnarlaust metið til peninga, og
reiknað út, bvernig bægast sé að koma
hæfileikunum í verð, eins og um væri að
ræða vörubirgðir eða fasteignir.
Frá því sjónarmiði er jólabald aðeins
töf og tímaeyðsla, og megnið af jólaönnum
liúsmæðranna arðlaust strit.
Ég veit, að vinnutími margra búsmæðra
er langur, og fríin engin bjá þeim, sem
eru að ala upp og annast barnahópa. Þó
lield ég þær standi nær því en flestir aðrir
starfsflokkar að vera frjálsir menn, því að
þær bafa efni á að miðla verðmætum, sem
ekki verða metin til peninga, og aldrei
verða fáanleg fyrir peninga.
1 snilldarlegri sögu eftir Gunnar Gunn-
arsson lælur bann Sæmund fróða tala við
dóttur sína unga:
— Þegar jólin voru liðin lijá og árið á
enda lét Sæmundur í Odda kalla dóttur
sína til sín í herbergið og sagði við liana:
— Þegar betur er liðið á kvöldið, er ár
jietta á enda og annað að byrja, dóttir sæl.
Hvernig stendur á því, að þii ert ekki í
liátíðafötum?
— Hér er ekkert um að vera og við erum
ein lieima, faðir minn, anzaði unga stúlkan
og skipti litum.
— Er það sva lítils vert að vera einn
með sínum nánustu?
— Þú veizt vel við bvað ég á, faðir minn,
sagði unga stúlkan sér til afsökunar.
— Við eigum ekki von á gestum og ætl-
um hvergi.
Séra Sæmundur brosti: Er stundin óliá-
tíðlegri af þeirri ástæðu?
— Nei, nei. En bér eru ekki aðrir en
þeir, sem við erum með daglega.
Er það svo lítils virði? —
Já; er það svo lítils virði, að eiga heimili,
þar sem allt er þvegið og prýtt fyrir jólin,
að fá nægtir af góðum mat, að sitja í
vinahóp; þetta finnst okkur ekki nema
sjálfsagt og eðlilegt, og það er það, og
vcrthir vonandi framvegis.
Nú vil ég óska þess að allir þér, sem
bafið staðið í jólaönnum megið njóta
ávaxta af erfiðinu, að það hafi megnað að
glæða ást og eindrægni, og lilýjan bug yðar
sjálfra til þeirra, sem verkanna eiga að
njóta. Vigdís Jónsdóttir.
Útsölumenn og einstakir kaupendur
„Húsfreyjunnar44 eru vinsamlega minntir
á að greiða blaðið fyrir áramót. Velgengni
blaðsins veltur á skilvísi kaupendanna.
HÚSPBEYJAN
9