Húsfreyjan - 01.10.1964, Blaðsíða 6

og fyrirlestrar eftir Krislinamurti og seld-
ust það vel, að salan stóð undir útgáfunni,
sem ég sá þá alveg um. Hvar sem liann
fór, flykktist fólk að honum, og vikli
ná sambandi við liann, elti hann jafnvel
land úr landi. Persónuleiki Krishnamurtis
var töfrandi, viðmótið þannig að flestir,
sem mættu honum, heilluðust, jafnvel þó
kenningarnar væru þeim lítils virði. Ut
frá lionum streymdi elska, sem virtist um-
lykja allt og alla og sögur gengu um mátt-
arverk og yfirnáttúrlegan kraft, sem út
frá lionum gengi, jafnvel að lionum óaf-
vitandi.
Eftir því, sem árin liðu, breyttist þetta
smám saman. Það var ekki hægt að kom-
ast lijá að taka eftir því, að hér var að
gerast enn að nýju, það sem Krishnamurti
vildi forðast mest af öllu, persónudýrkun,
sem nálgaðist tilbeiðslu. Sama fólkið hlust-
aði á hann ár eftir ár og tróð sér fram
og reyndi að ná sem mestu persónulegu
sambandi við hann. Þrátt fyrir allar til-
raunir hans og yfirlýsingar í gagnstæða
átt, var iiann að verða leiðtogi nýs félags,
með öllum einkennum trúarfélags.
Hvernig brást nú Krishnamurti við
þessu? Hann breyttist líka smátt og smátt,
og varð greinilega meira og meira leiður
á foringjahlutverkinu. Snmarið 1938 sá ég
hann seinast í Ommen. Hann var þá gjör-
breyttur maður. Það var eins og gleðin
væri horfin úr svip lians og þar með einn-
ig hin geislandi elska, sem allt vermdi.
Það var næstum því biturleiki í ræðu hans,
þegar hann kvartaði yfir skilningsleysi
fólksins, sem hér kæmi ár eftir ár, án þess
að breytast nokkurn hlut eða auka skiln-
ing sinn. Hann gaf fólki þá ekkert færi á
sér utan fyrirlestranna, og hann lýsti því
margsinnis yfir að þetta gæti ekki lialdið
svona áfram. Við yrðum að losna við sig.
til þess að ná sjálfstæðum þroska, og liann
skyldi með einhverjum ráðum koma okk-
ur burtu frá sér.
Á mig verkaði þetta þannig, að mér
fannst hann verða rétt eins og liver annar
ófullkominn maður, sem ekki gat haldið
gleði sinni og lífselsku, þegar honum tókst
ekki að ná þeim árangri með boðskap sín-
um, sem hann hafði vænst. Ég tók þá
ákvörðun, að ég myndi án frekari frávís-
unar frá hans hendi draga mig til baka
frá því starfi að kynna boðskap hans hér
á landi. Það gerði ég líka og sagði seinna
opinberlega frá því hér heima.
Síðan eru nú liðin 26 ár og í sumar sá
ég hann aftur.
Á stríðsárunum heyrðist ekkert frá
Krishnamurti. Ég heyrði hans heldur ekki
getið fyrstu árin eftir stríð. Bjóst þó við,
að hann væri lifandi, þar eð ekki hafði
heyrzt um lát hans. En svo fóru að ber-
ast fréttir um, að enn ferðaðist hann um
og kenndi, mest í Indlandi og Kaliforníu.
Seinna kom liann svo til Evrópu, og flutti
fyrirlestra í London og IJ’arís. Þessir fyrir-
lestrar voru svo gefnir út, og ég náði vit-
anlega í allt, sem prentað var, því enn lék
mér mikill hugur á að fylgjast með ferli
hans. Ég tók strax eftir því, að enda þótt
kjarni kenningar hans væri greinilega sá
sami og áður, þá var framsetningin miklu
Ijósari og hann var á vissan hátt miklu
nær vandamáálum daglegs lífs en liann
liafði áður verið. Bækur hans hafa líka
nú upp á síðkastið fengið miklu meiri
útbreiðslu en áður, nýjustu bækur hans
verið endurprentaðar livað eftir annað og
hlotið mikla viðurkenningu af ýmsum
þekktum ritdómurum. Einnig hingað til
Islands hafa þær verið fluttar og munu
framvegis fást í bókaverzlun Snæbjarnar
Jónssonar.
Allmörg síðustu árin hefur Krishnamurti
haft sumarfundi í Saanen í Sviss, líkt og
hann áður hafði í Ommen. Heldur liann
10 fyrirlestra á þremur vikum og svarar
fyrirspurnum eins og áðnr. Undir niðri
hefur mér víst alltaf fundist, að ég yrði
að sjá hann einu sinni enn og vita, liver
áhrif hann hefði nú á mig, enda þótt ég
vitanlega gæti lesið hækur hans hér heima.
Hann er nú 69 ára gamall og alveg hvítur
fyrir hærum. En hann er þó ekki gamal-
legur, grannur og hreyfingarnar ákaflega
léttar. Allt annað fyrirkomulag er á þess-
um mótum, heldur en var í Ommen, því
4
HÚSFREYJAN