Húsfreyjan - 01.10.1964, Blaðsíða 13

Það' voru að koma jól! En jólagleSin lilaut
að verða tregablandin.
Afi og litli bróðir liöfðu dáið og svo
bafði taugaveikin lierjað, og gamli bœrinn
að læknisráði verið jafnaður við jörðu.
Og þá var lagt í það mikla ævintýri að
byggja nýtt liús.
Jóhannes bróðir rninn vann bjá Ryekdal.
Með honum vann piltur nokkur úr Reykja-
vík, Lúther Lárusson að nafni, nú bóndi
að Ingunnarstöðum í Kjós. Það var víst
Lúther að þakka, að bróðir minn lagði í
það fyrirtæki að smíða jólatré. Svo fór
Jóhannes gangandi með Lútlier á Þorláks-
messudag til Reykjavíkur lil þess að sækja
ýmis konar skraut á jólatréð. Jóliannes
kom svo einsamall til baka, þótt inyrk-
fælinn væri. Ég man vel þessa daga og
alltaf befur mér þótt vænt um Lútlier Lár-
usson síðan. Meðan mamma og bróðir
minn voru að skreyta jólatréð, var ég allt-
af á gægjum. Og þegar búið var að baða
okkur og klæða, var okkur lofað inn. En
sú dýrð! Við liöfðum nefnilega aldrei séð
jólatré fyrr. Og svo kom anima í Mýrar-
húsum í peysufötum með dúksvuntuna,
sem hún annars setti aldrei upp nema þeg-
ar hún fór til kirkju. Og þarna sat hún
hvíthærð og virðuleg, með skottliúfuna
frammi á miðju enni og með skúfinn niður
á öxl. Hún var ekki minna hrifin en ég
af allri dýrðinni. Mér fannst amma falleg
þetta kvöld.
Mamma lét okkur ganga kringum jóla-
tréð og syngja jólasálma. Sjálf spilaði liún
undir á harmoniku. Við sungum af inni-
lcik og hjartans list. Meira að segja bróðir
okkar bafði fengið lag, liann sem alltaf
var laglaus og setti okkur ævinlega út af
laginu. Þegar við böfðum sungið um stund,
voru góðgerðirnar bornar fram, súkkulaði,
kleinur, pönnukökur og jólakaka. Þegar
búið var að lesa lesturinn, var okkur sagt
að hátta, því að daginn eftir ættum við
að fara til messu vestur að Görðum. En ég
man að ég leit á mömmu og spurði, hvort
ekki væru rúmstólpajól líka hér. Og ég
fékk kerti til þess að festa á rúmstólpann
minn. Og svo sofnaði ég undir lestrinum
eins og ég var vön. Ég vaknaði ekki daginn
eftir'fyrr en tími var kominn til þess að
ganga til kirkju.
Séra Jens Pálsson prestur í Görðum var
maður feitlaginn, föngulegur á velli, en
með' töluverða ýstru. Mér var vaxtarlag
hans mikil ráðgáta. Mér fannst, að' liann
lilyti einlivern tíma að eignast barn. En
þegar ég spurði ömmu, hvenær hann séra
Jens ætti harnið, varð hún byrst.
„Það verður aldrei, sem hann fæðir af
sér barn,“ svaraði liún stutt í spuna. Hiin
gaf enga skýringu á þessari fullyrðingu.
Svo fór ég að lieyra, að prestslijónin væru
barnlaus. Og næst þegar séra Jens kom
til þess að’ liúsvitja, horfði ég lengi á liann
og sagði: „Presturinn getur ekki átt barn“.
Þá þreif mamma í mig og skaut mér út
fvrir dyrnar, svo að ég yrði mér ekki frek-
ar til skammar.
Það var mikil huldufólkstrú í Firðinum
á uppvaxtarárum mínum. Ég trúði alltaf
á liuldufólk og trúi enn. Margt styrkti mig
í þeirri trii.
Þegar ég fæddist haustið 1897, var mjög
liart í ári og mikið aflaleysi. Sennilega
liefur það, verið ástæðan fyrir ]iví, að
niíimma saumaði enga flík lianda mér áð-
ur en ég fæddist. En þegar Magga systir
mm fæddist, liún var fjórum árum eldri
en ég, hafð'i mamma saumað' talsvert af
fötum. En svo vildi til að ein skyrtan týnd-
ist og fannst ekki, hvernig sem leitað var.
„0, það liefur einhver fengið hana lán-
aða og skilar henni aftur, þegar hann er
búinn að nota hana,“ sagði mamma og var
liin rólegasta.
Nú fæðist ég og mamma segir Ijósu, að
ég fái enga nýja flík. Fötin voru geymd í
dragkistu, sem jafnan stóð fyrir aftan rúm-
ið liennar mömmu. Þegar Ijósa opnar kist-
una verður fyrst fvrir henni ný skvrta. Sér
]>á mamma, að ])etta er skyrtan, sem liorfið
liafði fjórum árum áður. Eg var svo færð
í skyrtuna og hef æ síðan verið þakklát
lnildufólkinu fyrir að hafa geymt þessa
ágætu nýju skyrtu handa mér allan þenn-
an tíma.
Oft var mömmu sagt frá konu, sem fólk
11
HÚSFBEYJAN