Húsfreyjan - 01.10.1964, Blaðsíða 49

Bak viö leikvöllinn lá blómagarður
kennslukonunnar. Flestir í þorpinu áttu
blómagarða. En eitt var það í garði
kennslukonunnar, sem livergi var annars
staðar. Það var stórt og fallegt perutré með
Ijúffengustu perum. Skólabörnunum var
liarðlega bannað að fara inn í garðinn og
bliðið var alltaf harðlæst. En enginn gat
bannað þeim að sjá perurnar, sem béngu á
greinum trésins og voru svo girnilegar til
átu, að vatn kom í munninn á börnunum,
er þau litu þær.
Því miður eru alltaf í skóla, eins og víða
annars staðar, einbverjir, seni ekki eru eins
góðir og þeir ættu að vera. Tveir drengir,
sem báðir voru eldri en Turni, höfðu reikn-
að út, að kennslukonan biði ekkert sérlegt
tjón, þó að hún fengi fáeinum perum meira
eða minna. En það var vandinn meiri að
ná í þær, því að neðstu greinarnar voru
svo veikar, að þær gátu brotnað. Annars
befði verið hægðarleikur að klifra upp í
tréð. Þeir sögðu við Turna, að auðvitað
væri liann nógu léttur, en vitanlega þyrði
bann ekki, af því, að liann væri svo lítill.
Ef þeir liefðu ekki sagt að bann þyrði það
ekki, af því að hann væri svo lítill, befði
liann staðisl freistinguna. En það var ein af
bans sterkustu þrám að vera einn af rösk-
ustu drengjunum í skólanum. Þess vegna
svaraði liann, án þess að hugsa út í, hvað
bann sagði: „Það er bægðarleikur. Ég þori
það áreiðanlega“.
Eftir skólatíma um daginn læddust þess-
ir þrír samsærismenn niður með skólagirð-
ingunni, þangað sem steinn bafði dottið úr.
Þar gátu þeir liæglega klifrað yfir og inn í
garðinn. Tumi var ekki svo mjög að bugsa
um perurnar, lieldur liitt, að sýna drengj-
unum, bve fintur ltann væri. Nú kom þeirn
saman um, að Tumi skyldi standa uppi á
öxlum liærri drengsins og ná þannig í
neðstu greinarnar. Þar héngu 5 þroskaðar
perur. Minni drengurinn var að lijálpa
Tuma upp á axlirnar á þeirn stærri, þegar
þeir heyrðu allt í einu rödd, sem sagði:
„Nei, livað sé ég? Eruð þið komnir til þess
að lijálpa mér að ná perunum niður? En
livað það er fallegt af ykkur. Þið bafið víst
lieyrt, þegar ég var að segja í morgun, að
ég þvrfti að ná í hann Jóa gamla á Bergi lil
að bjálpa inér. Nú þarf ég þess líklega ekki,
f)rrst þið eruð svona vænir“.
Litlu sökudólgarnir stóðu eins og steini
lostnir. Þarna stóð kennslukonan kát og
glöð og vingjarnleg, eins og henni dytti
ekki í liug, að þeir væru komnir í nokkrum
öðrum erindum en til þess að hjálpa lienni.
„Jæja, bíðið þið nú við“, sagði hún. „Ég
þarf að ná í bana Grétu og fáeinar körfur.
En livað þetta verður gaman“. Hún kallaði
á vinnukonuna og svo var tekið til starfa.
Eftir klukkutíma sagði kennslukonan, að
bezt væri að bætta, því að þær perur, sem
eftir væru, þyrftu að þroskast betur.
„En nú verðið þið að fá eittlivað í kaup“,
sagði kennslukonan og tróð vasa þeirra
fulla af pernm. Tumi litli stóð og var mjög
aumingjalegur meðan bún var að láta í
vasa bans. Hann befði næstum því lieldur
viljað fá löðrung fyrir hverja peru. Svo
mikið skammaðist liann sín.
En í rökkrinu, þegar kennslukonan ætl-
aði að fara að kveikja á lampanum og
leiðrétta stílabunkann, sem lá á borðinu,
lieyrði bún bægt fótatak fyrir framan burð-
ina. Síðan voru dyrnar opnaðar og Tumi
kom inn.
„Lokaðu hurðinni og komdu nær, Tumi
minn“, sagði bún vingjarnlega.
Hann gekk bægt lil hennar, niðurlútur
og rjóður. Án þess að Jíta upp, tók liann
svo perurnar, sem bún bafði gefið lionum,
upp úr vasa sínurn, lagði þær í kjöltu
bennar og sagði ineð ekkaþrunginni
röddu: „Ég vil — ekki hafa þær — því að
við komum ekki — til þess að hjá-hjálpa
yður, lieldur ætluðum við — að-að-að-að“,
og nú fór liann að bágráta. Kennslukonan
strauk hendinni blíðlega um kollinn á hon-
um og sgaði: „Ég veit það, Tunii minn. Þig
og hina drengina langaði svo í perurnar
mínar og ])ið liugsuðuð ekki út í það, að
þið gerðuð ykkur að þjófum með því að
taka þær. En svo liugsaði ég, að það væri
bezt að gera ykkur að samverkamönnum
mínum. Þá kynni að vera, að þið mynduð
betur eftir því seinna, að maður á aldrei
HÚ8PREYJAN
47