Húsfreyjan - 01.01.1966, Blaðsíða 11

ekki bœði farizt í bílslysi fyrir fjórum ár-
um. Hann vill verða sjálfstæður og vinnur
hjá vátryggingarfélagi og befur rosakaup,
þó að pabbi segi, að lxann geti ekki séð
fyrir konu.
Ég opnaði með útidyralyklinum, sem ég
fékk eftir liart stríð.
„Þú hefðir átt að bjóða Tony kaffi,“ kall-
aði mamma innan úr eldhúsi. Hún reynir
ævinlega að gera gott úr öllu. „Það er alltof
kalt til að standa úti og þú veizt, að ég vil
helzt að þú bjóðir kunningjum þínum inn,
þegar þeir eru svo vænir að fylgja þér
liehn.“
Þetta var alveg óþolandi. Ég var búin að
vera með Tony síðan ég var fimmtán ára,
en þau vildu alls ekki horfast í augu við
það. Mamma sagði alltaf aftur og aftur, að
það væri betra að eiga marga kunningja
og þegar liún var ung, þá hefðu þau alltaf
farið mörg lit saman.
Þau voru alveg ómöguleg. Þau vildu ekk-
ert skilja.
Ég fór með kaffið mitt inn í dagstofuna.
Pabbi sat í stólnum sínum, hafði losað
bindið og lét höfuðið lianga út á öxl. Hann
vildi víst láta líta svo út, að liann liefði
vakað eftir mér alla nóttina, en klukkan
var bara korter gengin í tólf.
„Jæja, livaða afsökun hefurðu í kvöld?“
spurði liann. „Misstir þii af strætisvagnin-
um eða hvað?“
„Við þurftum að tala um dálítið,“ sagði
ég blíðlega. Ég liafði lesið í hlaðagrein, að
erfiðasli aldur karlmannsins væri kring um
fimmtugt, svo ég ætlaði aldrei að segja
neitt, sem gæti æst hann upp. En tillits-
semin gagnaði lítið og því lengur sem ég
hluslaði á fyrirlesturinn, því sannfærðari
var ég um, að Tony og Freud hefðu rétt
fyrir sér. Loksins fór liann að liátta og ég
eftirlét mömmu að loka fyrir liitann, taka
blaðið lians upp af gólfinu, tæma öskubik-
arinn og láta gleraugun hans í gleraugna-
húsin.
„Veslingurinn,“ liugsaði ég. „Guði sé lof,
að Tony er með kvenréttindum.“
„Pahhi þinn liefur rélt fyrir sér,“ sagði
mamma. „Það er alltof seint að koma lieim
á þessum tíma, þegar þú verður að fara á
fætur klukkan sjö.“
Ég elti liana fram í eldhús.
„Ég gifti mig kannski í sumar,“ sagði ég
blátt áfram.
„Maður trúir ekki, að sumarið sé að
koma í þessum kulda,“ sagði liún á leið
inn í búrið.
„Ég ætla kannski að gifta mig í sumar,“
sagði ég aftur, um leið og pahbi kallaði of-
an af loftinu.
„Er furða þó við sjáum ekki út úr aug-
unum á morgnana? Við verðum sljó af
svefnleysi.“
„Ég ætla kannski. ..“ byrjaði ég enn
einu sinni, en mamma var komin upp í
miðjan stiga.
„Lestu ekki of lengi, elskan, þú ert aftur
farin að fá hauga undir augun.“ — Svo
livarf hún inn í svefnherbergið.
„Auminginn,“ hugsaði ég samxiðarfull,
„liún lieyrði ekki orð af því, sem ég sagði.
Hún liefur lengi lieyrt illa með öðru eyr-
anu og ég lief staðið þeim megin við liana.“
Ég lét renna í baökerið og liugsaði um,
að við Tony ætluöum hæði að segja þeim
það annaö kvöld. Ég tók svolítið af hað-
saltinu liennar mömmu og vonaði, að lykt-
ina legði ekki inn til liennar. Ekki svo að
skilja, að hún bannaði mér það. Eiginlega
er hún reglulega sæt, en óskaplega gamal-
dags. Hún ólst upp í smáþorpi þar sem
maður fór ekki einu sinni á klósett, lieldur
„gekk afsíðis“, og börn fæddust með dul-
arfullum liætti.
Næsta morgun sagði ég Emmy vinkonu
minni á skrifstofunni fréttirnar. Hún lyfti
augnabrúnunum og sagði:
„Þá liehl ég verði læti. Ég veit um sautj-
án ára stelpu, sem giftist á móti vilja for-
eldra sinna. Þau voru samt viðstödd vígsl-
una, en mamma hennar skældi allan tím-
ann.“
Á leiðinni lieim leiddumst við og Tony
sagði: „Þú verður yndisleg brúður“ — og
ég varð frá mér numin af umhugsuninni
um það, þegar ég gengi inn kirkjugólfið í
hvíta kjólnum mínum.
„Hvað — þú ætlar þó líklega ekki að
7
HÚSFREYJAN